General Sternwood: Do you like orchids?
Philip Marlowe: Not particularly.
General Sternwood: Ugh. Nasty things. Their flesh is too much like the flesh of men, and their perfume has the rotten sweetness of corruption.
-The Big Sleep (1946)-
Περισσότερα από δέκα χρόνια πριν, σε ένα κομμάτι τσαλακωμένο χαρτί γράφονταν τα παρακάτω. Πόσες δεκαετίες ζει ένας άνθρωπός; Και γιατί να παραμένουν απελπιστικά απαράλλακτες;
Ο Philip, η Judy, ο Χριστόφορος και ο Καραμήτσος
Κλάνοντας βαριεστημένα επάνω στην δερμάτινη καρέκλα του σκοτεινού γραφείου (τα φασόλια ήταν βαριά και άβραστα), ο Philip Marlowe άφησε λίγο καπνό μέσα από τα κιτρινισμένα δόντια του, που κρατούσαν σφιχτά την άκρη ενός φθηνού πούρου. Με μια απελπισμένη προσπάθεια κατάφερε τελικά να βρει ακριβώς το σημείο εκείνο της πλάτης του που τον έτρωγε βασανιστικά και άφησε ένα μικρό χαμόγελο να ξεφύγει από τα κουρασμένα του μάτια.
Τέσσερις το πρωί και τίποτα δεν μπορούσε να γεμίσει τα λεπτά που ερχόταν αργά, σταθερά, επίμονα πληκτικά. Ήταν και αυτή η Judy που της είχε υποσχεθεί να περάσει, αλλά τίποτα δεν μπορούσε να τον κάνει να σηκωθεί από το γραφείο που άλλοτε είχε γνωρίσει τόσες δόξες.
Μερικά τετράγωνα ποιο κάτω, η Judy γνώριζε καλά εδώ και ώρα πως δεν θα τον έβλεπε σήμερα, αλλά ίσως και για πολύ καιρό ακόμη. Όλα αυτά τα σκεφτόταν καθώς προσπαθούσε να βολέψει τα δίδυμα που κατοικούσαν στο σουτιέν της. Εντάξει, είχε πάρει μερικά κιλά αλλά τα βυζιά της μεγάλωσαν δυσανάλογα και τώρα ασφυκτιούσαν στην στενή τους φωλιά.
Στο σκοτεινό γραφείο το χαμόγελο από τα μάτια του Philip δεν έλεγε να φύγει. Μόνο μερικές ακόμα κλανιές έφευγαν από το βασανισμένο του έντερο. Θυμόταν τώρα 30 χρόνια πριν, ένα Κυριακάτικο πρωινό στην εκκλησία, αυτός με γλυμμένο μαλλί και γυαλισμένα παπούτσια και εκείνη, η Judy, μέσα στο λυτό της φορεματάκι να είναι τόσο όμορφη, τόσο όμορφη…Αυτός 15, αυτή γύρω στα 12 και ο ήλιος να μπερδεύεται με τις μυρωδιές της εκκλησίας. Παρόλα αυτά προσποιούταν πως παρακολουθούσε με κατάνυξη την χειροτονία ενός πρώην μουσουλμάνου από τον Χριστόφορο, που είχε έρθει στο χωρίο τους για το μεγάλο γεγονός.
Τώρα 30 χρόνια μετά τι απέμεινε από όλα αυτά; Ερήμωσε το χωριό, αυτός, και σε λίγο καιρό και η Judy, κατέβηκαν στην Αθήνα να γίνουν ένα με το πλήθος, να βρουν ένα δρόμο, ένα σκοπό. Τίποτα δεν έμεινε ούτε μοιάζει με τότε, μόνο ο Χριστόφορος δε λέει να σταματήσει τα «σας πάω» και ακόμη γυρίζει την Ελλαδίτσα σαν τσιρκολάνος του παλιού σινεμά.
Εντάξει, αυτός στην αρχή τα κατάφερε, και έγινε μεγάλος και τρανός, δούλεψε με την KGB και την CIA ταυτόχρονα, με καλούς και με κακούς, με άσχημους και ωραίους, με φως και σκοτάδι μέχρι που αργά αλλά σταθερά άρχισε η παρακμή.
Βλέπεις τελείωσε και ο ψυχρός πόλεμος, ούτε μια χούντα δεν ξανάρθε, τίποτα… Όσο για τη Judy, μετά από λίγο κόλλησε στη Ζήνωνος, τα κόκκινα φανάρια τις πήραν τα χρόνια, το λιτό φουστανάκι και το φυσικό κοκκινάδι από τα απαλά της μαγουλάκια. Τώρα πλέον που μεγάλωσε (είναι 42) άρχισε να αποσύρεται και με τα λίγα χρήματα που μάζεψε προσπαθεί να χτίσει το μέλλον. Ο Philip είναι πια 45 και είχε μια καλή πρόταση από την εταιρία προστασίας ‘’Καραμήτσος Security’’, δεν θα έκανε και τίποτα στην ουσία, μόνο θα πρόσφερε το άλλοτε τιμημένο του όνομα στην εταιρία και όλοι θα ήταν κερδισμένοι.
Υ.Γ. Η Judy, ο Χριστόφορος, ο Καραμήτσος και ο Philip είναι δυστυχώς πρόσωπα αληθινά και οποιαδήποτε ομοιότητα με την πραγματικότητα ΔΕΝ είναι συμπτωματική…