Πάγωσε η τσιμινιέρα και δε τα βγάζω πέρα…

(Image by chris73)

Και να που φτάσαμε. Δεν είναι απαραίτητη μια απεργία (όπως αναφέρει το γνωστό άσμα με το οποίο μεγάλωσαν δύο γενεές κουμουνιστοαναρχοαυτόνομων, και λοιπών πολιτικών (παρα)μορφωμάτων ) για να επιτύχουμε την ψύξη της καμίνου και ως συνεπακόλουθο αυτού, την ψύξη της καπνοδόχου που τη συνοδεύει.

Έκλεισαν από μόνες τους.  Η πιο σωστά, κάτι έγινε εκεί επάνω στο αποχαυνωμένο ζάπινγκ,  επάνω στον καναπέ μας, πατήσαμε το κουμπάκι και εξ αποστάσεως, χωρίς μεγάλο κόπο, τσουυυυυυυπ! Κλείσαμε την παροχή.

Τώρα αναζητούμε υπευθύνους (όχι εμείς δε φταίμε!) και κρυβόμαστε πίσω από την πόρτα μην και μας βρει η δασκάλα και μας ρίξει καμιά ξυλιά. Εκεί στα σκοτεινά όμως, πίσω από την πόρτα καραδοκεί ο μπαμπούλας που θέλουμε να αγνοήσουμε. Βρε μήπως να φανερωθώ να μου τις βρέξει λίγο μπας και ξυπνήσω;

Τι κάνετε μωρεεεεεεεεεέ! Σταματήστε το κάρβουνό! Όχι άλλο κααααααάρβουνο!