Έφυγε από τη ζωή η σπουδαία εκπαιδευτικός και μεταφράστρια των 32 αρχαίων τραγωδιών Στέλλα Μπαζάκου – Μαραγκουδάκη που γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πολύγυρο Χαλκιδικής.
Η Στέλλα Μπαζάκου – Μαραγκουδάκη σπούδασε Φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης με σημαντικούς δασκάλους, όπως το Γιάννη Κακριδή, το Λίνο Πολίτη, το Στυλιανό Καψωμένο, τον Εμμανουήλ Κριαρά. Δίδαξε φιλολογικά μαθήματα στη μακρόχρονη εκπαιδευτική της πορεία, τα περισσότερα χρόνια στη “Σχολή Μωραΐτη”, όπου είχε και τη Διεύθυνση του Λυκείου. Σε έγκυρα περιοδικά δημοσιεύθηκαν εργασίες, βιβλιοκρισίες για θέματα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας και ομιλίες της σε συμπόσια εκπαιδευτικού και παιδαγωγικού περιεχομένου. Από τον Ο.Ε.Δ.Β. εκδόθηκαν για τη Μέση Εκπαίδευση οι μεταφράσεις της στον “Πανηγυρικό” και το “Φίλιππο” του Ισοκράτη. Μετέφραζε συστηματικά όλες τις τραγωδίες των τριών μεγάλων τραγικών ποιητών της Αρχαιότητας, που έφτασαν ως εμάς ολοκληρωμένες.
Η εξόδιος ακολουθία θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 23-1-2025, ώρα 12:00, στο Α’ νεκροταφείο Αθηνών και η ταφή στο νεκροταφείο Πολυγύρου την Παρασκευή 24-1-2025, ώρα 2:00 μ.μ. Θα ακολουθήσει καφές στο “Tiverius”.
Συλληπτήριο μήνυμα του ΣΥΡΙΖΑ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ – ΠΣ
“Ο ΣΥΡΙΖΑ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ – ΠΣ
Εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια στους οικείους και φίλους της αείμνηστης συμπατριώτισσας Στέλλας Μπαζάκου – Μαραγκουδάκη, που προχθές “έφυγε” από κοντά μας.
Η γνωστή για το εκπαιδευτικό της έργο και τις μεταφράσεις των 32 διασωθέντων έργων των τραγικών μας ποιητών Αισχύλου, Ευριπίδη και Σοφοκλή, αλλά και άλλων της αρχαίας γραμματείας, γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πολύγυρο. Στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου Πολυγύρου την συνέλαβαν οι Γερμανοί κατακτητές και μαζί με την ξαδέλφη της Τασούλα Παραθυρά, τις έκλεισαν στο στρατόπεδο Παύλου Μελά της Θεσσαλονίκης, λόγω της συμμετοχής τους στην ΕΠΟΝ Πολυγύρου. Από εκεί και πέρα άρχισε η περιπέτεια των διωγμών, των φυλακίσεων και των εκτοπίσεών τους.
Την Τασούλα την έστειλαν στο στρατόπεδο Ράβενσμπρουκ (στα σύνορα Γερμανίας-Ελβετίας) και μετά στο Κόπενικ, στις παρυφές του Βερολίνου. Την Στέλλα την εκτόπισαν κατά διαστήματα στη Χίο, στο Τρίκερι (Παγασητικό κόλπο) και τελικά στην Μακρόνησο, μαζί με πολλές άλλες Χαλκιδικιωτισες, ανάμεσα στις οποίες και την μάνα της Ελένη.
Στα διαλείμματα των συνεχών διωγμών της παρακολουθούσε μαθήματα στη Φιλοσοφική σχολή του ΑΠΘ, όπου αρίστευσε, έχοντας καθηγητές σπουδαίους ανθρώπους των Γραμμάτων (Γιάννη Κακριδή, Στυλιανό Καψωμένο, Εμμανουήλ Κριαρά, Στίλπωνα Κυριακίδη και Λίνο Πολίτη). Κατά τις μαρτυρίες των σημαντικών φιλόλογων Δημήτρη Μαρωνίτη και Ντίνου Χριστιανόπουλου, συμφοιτητων της σε διαφορετικές περιόδους -λόγω των διωγμών της- υπήρξε κορυφαία στο πανεπιστήμιο. Αυτός άλλωστε ήταν και ο λόγος που θήτευσε ολόκληρες δεκαετίες ως διευθύντρια της “Σχολής Μωραΐτη” στην Αθήνα. Το εκπαιδευτικό αυτό ίδρυμα αποτέλεσε την ύστατη όσο και ήρεμη καταφυγή της, καθώς στην σκληρή μετεμφυλιοπολεμική περίοδο ήταν δύσκολο να εργαστεί στο γενέθλιο τόπο της (βλ. “φακέλους κοινωνικών φρονημάτων”).
Η Στέλλα Μπαζάκου – Μαραγκουδάκη λάμπρυνε με την παρουσία της τα γράμματα και την πατρίδα. Παραθέτουμε στη μνήμη της ένα χαρακτηριστικό, όσο και επίκαιρο, απόσπασμα από ομιλία της στην Αθήνα, τον Δεκέμβρη του 2004: «… η βία, απ’ όπου κι αν προέρχεται, έχει την ίδια απάνθρωπη αφετηρία και καταλήγει στο ίδιο σκοτεινό αποτέλεσμα: Στην εξουθένωση του ανθρώπου και την κατάλυση όλων των αξιών, που με τόσους μόχθους, αγώνες και αίμα, νόμισε πως κατάκτησε η Ανθρωπότητα παλεύοντας επίμονα μέσα στους αιώνες της ιστορίας της…».