Άνθρωποι «φορετοί», άνθρωποι με το ζόρι «κάτι», άνθρωποι με το «έτσι θέλω», με μόνο προσόν το θράσος και τη μετριότητά τους, την ψευτο-επιτυχία, τις ξένες πλάτες τους, κάθε, μα κάθε ημέρα χώνονται στη ζωή μας, την παραμορφώνουν, τη βαραίνουν, τη χαλάνε, την κακοφορμίζουν. Κάποτε μας πείθουν ότι όλη αυτή η γλίτσα, όλη αυτή η αναξιοπρέπεια μεταμφιεσμένη σε έπαρση, είναι κάποιος κώδικας που αγνοούμε κι απορούμε, τι δεν κάνουμε σωστά…Και μετά συμβαίνει κάτι τραγικό.
Και ξεπροβάλλουν μέσα από την απέραντη, βιβλική οδύνη τους, η μαμά κι ο μπαμπάς του Άλκη, η μαμά κι ο μπαμπάς της Ελένης, του Βαγγέλη, του Ζακ, του Άλεξ, της Λίνας, της Δώρας, της Γαρυφαλλιάς, τόσων παιδιών που χάθηκαν άγρια και ξαφνικά και φωτίζουν τόσο αδυσώπητα όλες αυτές τις μικρότητες, που σταματάς ακαριαία ό,τι κάνεις. Ό,τι κι αν είναι αυτό.
Τους έβλεπες χθες, κεραυνοβολημένους, αβοήθητους με μόνο κουράγιο του ενός το χέρι του άλλου, να έχει φύγει η γη κάτω από τα πόδια τους, να έχουν δικαίωμα να ξεστομίσουν τα πάντα και εκείνοι να ζητούν κάθαρση. Και να λένε ότι δεν έχουν καμιά κακία για ανθρώπους που δεν μεγάλωσαν με αγάπη.
Με όλη αυτή την απέραντη αξιοπρέπεια και τη μεγαλοσύνη, με όλη αυτή την επίγνωση της κάθε τους κουβέντας, την ώρα του βαθύτερου πένθους τους και το μόνο που μπορείς να σκεφτείς είναι ότι αυτό που ζητούν πρέπει να γίνει. Άμεσα. Ό,τι δεν τόλμησε ποτέ κανείς, πρέπει να υλοποιηθεί τώρα, κατηγορηματικά και τελεσίδικα.
Κι αν αυτό είναι το χρέος της Πολιτείας, του επίσημου, οργανωμένου κράτους, έχουμε κι εμείς ως πολίτες άλλο ένα χρέος, που καιρό τώρα το κλωθογυρίζουμε, το αναφέρουμε σταθερά αλλά κάποτε άτονα και κουρασμένα: πρέπει να σταθούμε με σοβαρότητα πάνω από αυτό που λέγεται «ανατροφή των αγοριών». Όχι δεν είναι το ίδιο με την ανατροφή των κοριτσιών και όχι ας μη θολώσουμε πάλι τα νερά με τις ψευτο-ενοχλήσεις του τύπου «το θέμα είναι να μεγαλώνουμε γενικά σωστούς ανθρώπους».
Τώρα που είναι τραγικά σαφές ότι η τοξική αρρενωπότητα δεν είναι άλλος ένας όρος του φεμινισμού και των απανταχού θιασωτών της πολιτικής ορθότητας, τώρα που θάβουμε έναν νέο άνθρωπο σχεδόν κάθε μήνα πια, θυσία στον θιγμένο ανδρισμό κάποιου, τώρα περισσότερο από ποτέ πρέπει να υπάρξουν αλλαγές. Από την κούνια και το πάρκο, μέχρι το σχολείο και τη δουλειά. Από το γήπεδο με τον μπαμπά, μέχρι το φροντιστήριο, το μεγάλωμα των αγοριών πια είναι το πρώτο μέλημα, το πιο σημαντικό, αυτό που θα αλλάξει τον κόσμο.
Οι γονείς του Άλκη, οι γονείς της Τοπαλούδη, οι γονείς του Γιακουμάκη, οι γονείς του Ζακ, η μητέρα του Άλεξ, η μητέρα της Κοεμτζή, οι γονείς της Δώρας (πόσο πολλοί μοιάζουν, αν κοιτάς τη μεγάλη εικόνα και όχι το στιγμιότυπο, ε;) δείχνουν τον δρόμο.
Όχι για να τους λυπηθούμε, ούτε για να “συμπαρασταθούμε” βολικά με tweets και likes, ούτε για να κουνήσουμε στωικά το κεφάλι και να συνεχίσουμε ό,τι κάναμε. Μας δείχνουν τον δρόμο γιατί ξέρουν ήδη τι κάνει η τοξική αρρενωπότητα στις κοινωνίες που δεν εννοούν να δουν το πρόβλημα και να το αντιμετωπίσουν. Ακόμα κι αν μιλάμε για κοινωνίες που πρέπει να κοιταχτούν στον καθρέφτη. Το αυτονόητο μας ζητάνε. Ας το κάνουμε, ξεκινώντας από τα δικά μας αγόρια.
*Από την Χριστίνα Γαλανοπούλου, Πηγή: ampa.lifo.gr
