Εθελοντές Αφύτου: Πορτρέτα Ελλήνων καλλιτεχνών σε τενεκέδες τυριού

Μετά από 2 χρονιές δράσεων των Εθελοντών Αφύτου, ζωγραφική σε τενεκέδες τυριού και ζωγραφική σε καμβά με τις παλιές πόρτες της Αφύτου, οι εθελοντές συνεχίζουν τις δράσεις τους, αυτή τη φορά με πορτραίτα σε τενεκέδες τυριού.

Τις ιδέες για όλα τα έργα, τις είχε ο γλύπτης, πρώην πρόεδρος της κοινότητας του χωριού και υπεύθυνος των «Εθελοντών Αφύτου», Βασίλης Παυλής. Ο ίδιος δήλωσε σχετικά με τη νέα δράση:

“Αφού εμπνεύσαμε όλη την Ελλάδα και ζωγραφίζουν παντού σε τενεκέδες Θα συνεχίσουμε και φέτος την δράση μας ΖΩΓΡΑΦΙΚΉ σε ΤΕΝΕΚΈΔΕΣ ΤΥΡΙΟΥ, ποιο εξειδικευμένα με θέμα πορτραίτα ΕΛΛΗΝΩΝ ΜΟΥΣΙΚΩΝ, ΗΘΟΠΟΙΩΝ, ΠΟΙΗΤΩΝ και ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ. Περιμένω τις συμμετοχές σας. Για μην είναι όμως πολλά ίδια θα μου δηλώνει ο καθένας ποιους θα ζωγραφίσει.”

Το 1ο έργο απεικονίζει τον ζωγράφο και σκηνοθέτη Γιάννη Τσαρούχη. Το έργο σε τενεκέ είναι της ΕΙΡΗΝΗΣ ΜΑΛΤΕΖΟΥ που ζει στο ΠΟΛΥΧΡΟΝΟ ΧΑΛΚΙΔΙΚΉΣ. Είναι η τέταρτη συμμετοχή της στις δράσεις των Εθελοντών Αφύτου.

Λίγα λόγια για τον Γιάννη Τσαρούχη

Ο Γιάννης Τσαρούχης (Πειραιάς 1910 – Αθήνα 1989) ήταν ζωγράφος και σκηνοθέτης. Τα πρώτα του έργα τα εξέθεσε το 1929 στο “Άσυλο Τέχνης”. Η επιτυχία που σημείωσε τον οδήγησε στη συνέχεια να φοιτήσει στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών του Μετσόβιου Πολυτεχνείου (1929 – 1935) με καθηγητές τους Ιακωβίδη, Βικάτο και Παρθένη. Παράλληλα μαθήτευσε κοντά στον Κόντογλου (1931 – 1934), ο οποίος τον μύησε στη βυζαντινή αγιογραφία, ενώ μελέτησε την λαϊκή αρχιτεκτονική και ενδυμασία. Μαζί με τους Πικιώνη, Κόντογλου και Αγγ. Χατζημιχάλη πρωτοστάτησε στο αίτημα της εποχής για την ελληνικότητα της τέχνης.

Την περίοδο 1935-1936, αφού πρώτα επισκέφτηκε τη Κωνσταντινούπολη, ταξίδεψε στο Παρίσι και στην Ιταλία. Επισκεπτόμενος τα διάφορα μουσεία ήρθε σε επαφή με δημιουργίες της Αναγέννησης και του Ιμπρεσιονισμού καθώς και με τα σύγχρονα καλλιτεχνικά ρεύματα της εποχής του. Ανακάλυψε το έργο του Θεόφιλου και γνώρισε καλλιτέχνες όπως ο Ματίς και ο Τζακομέτι.

Γεννήθηκε στον Πειραιά και καταγόταν απο την γνωστή πειραιώτικη οικογένεια Μεταξά. Το 1938, δυό χρόνια μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα πραγματοποίησε την πρώτη του ατομική έκθεση στο κατάστημα Αλεξοπούλου της οδού Νίκης στην Αθήνα με έργα που παρουσίαζαν ιδιαίτερη προσωπικότητα που εξήραν οι τότε τεχνοκριτικοί Παπαντωνίου και Καπετανάκης. Το 1940 επιστρατεύτηκε και υπηρέτησε στο Μηχανικό. Το 1947 πραγματοποίησε 2 ατομικές εκθέσεις με υδατογραφίες και θεατρικά προσχέδια. Το 1950 μετέβη εκ νέου στο Παρίσι όπου ένα χρόνο μετά,το 1951, εξέθεσε στο Παρίσι και στο Λονδίνο στη “Ρέτφρη Γκάλερυ”, ενώ το 1953 υπέγραψε συμβόλαιο με τη γκαλερί Ιόλας της Ν. Υόρκης. Το 1956 υπήρξε υποψήφιος για το βραβείο Γκούγκενχαϊμ και το 1958 πήρε μέρος στη Μπιενάλε της Βενετίας. Το 1967 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι. Το 1982 εγκαινιάστηκε το Μουσείο Γιάννη Τσαρούχη στο Μαρούσι, στο σπίτι του καλλιτέχνη, που ο ίδιος μετέτρεψε σε Μουσείο παραχωρώντας την προσωπική συλλογή των έργων του. Παράλληλα λειτουργεί το Ίδρυμα Τσαρούχη με σκοπό τη διάδοση του έργου του ζωγράφου…

Παράλληλα με τη ζωγραφική ο Γιάννης Τσαρούχης ασχολήθηκε και με τη θεατρική σκηνοθεσία και μάλιστα από το 1928. Σχεδίασε σκηνικά και ενδυμασίες για τα θέατρα “Εθνικό” ή “Βασιλικό”, “Κοτοπούλη”, “Δημοτικό” Πειραιώς κ.ά. ειδικά πρόζας καθώς και για το κλασσικό έργο “Ρωμαίος και Ιουλιέττα” που ανεβάσθηκε το 1954, στο τότε Βασιλικό κήπο και σήμερα “Εθνικό”.

Στο έργο του Γιάννη Τσαρούχη εκφράζεται κυρίως η χαρά και το θαύμα της ζωής. Προσπάθησε να ισορροπήσει τις μεγάλες παραδόσεις και να συλλάβει τις αιώνιες καλλιτεχνικές αξίες. Οι πίνακές του περικλείουν αφομοιωμένα πολλά λαϊκά και λαογραφικά στοιχεία ιδιαίτερα του λιμένος του Πειραιά. Θεωρείται από τους μεγαλύτερους σύγχρονους Έλληνες ζωγράφους με διεθνή προβολή και ιδιαίτερα στη Γαλλία. Παράλληλα όμως εργάσθηκε και ως σκηνογράφος τόσο σε ελληνικά όσο και σε ξένα θέατρα με μεγάλη πάντα επιτυχία. Σ΄ αυτόν οφείλεται η καθιέρωση, σχεδόν σε όλες τις σκηνές του ελληνικού κινηματογράφου που γυρίστηκαν σε λαϊκά κέντρα, της παρουσίας του ναύτη είτε σε χορό είτε όχι, θεωρούμενη μάλιστα και απαραίτητη.

Πηγή: Ελληνική Wikipedia