Την περασμένη εβδομάδα δυο γιατροί της πρώτης γραμμής στη «μάχη» κατά του κορονοϊού, έχασαν τη ζωή τους, όταν καταπλακώθηκαν από χιονοστιβάδα στον Όλυμπο, είδηση που βύθισε στη θλίψη την Λάρισα, όπου εργάζονταν αμφότεροι.
Ο 49χρονος αναισθησιολόγος του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας Θόδωρος Χατζόπουλος κι ο 46χρονος παθολόγος – εντατικολόγος Τηλέμαχος Ζαφειρίδης του ίδιου νοσοκομείου είχαν πάει για ορειβασία με έναν ακόμη φίλο τους, στρατιωτικό γιατρό. Η ορειβασία απέβη μοιραία, όταν καταπλακώθηκαν από χιονοστιβάδα. Ο τρίτος φίλος τους ήταν αυτός που κάλεσε σε βοήθεια και ο ίδιος όντας σε κατάσταση σοκ.
Η σύζυγος του αναισθησιολόγου, Θόδωρου Χατζόπουλου, γνωστή γυναικολόγος Ρόζι Τοντόροβα, σε συνέντευξή της στο parallaximag.gr, παρουσιάζει τη βαθύτερη διάσταση των πραγμάτων πίσω από το τραγικό συμβάν… την ψυχολογική πίεση που βίωναν οι γιατροί και την ψυχολογική υποστήριξη που χρειάζονταν.
«Ναι κάθε χρόνο χάνουν τη ζωή τους στον Όλυμπο κάποιοι άνθρωποι, γιατί είναι ένα βουνό με κινδύνους. Πόσες χιλιάδες όμως χάνουν τη ζωή τους στον δρόμο; Ποιο θεωρούμε πιο επικίνδυνο;» διερωτάται και συνεχίζει: «Οι άνθρωποι πήγαν στο βουνό να περπατήσουν για εκτόνωση. Για να βγάλουν το στρες. Διάλεξαν τον πιο ανώδυνο τρόπο να εκτονώσουν το συσσωρευμένο από μήνες στρες».
Αναφέρεται μάλιστα και σε ένα περιστατικό με την κόρη τους. «Ήρθε η κόρη μου σπίτι χθες και με ρώτησε: “Μαμά ο μπαμπάς μου ήταν απρόσεκτος;” Το μόνο που ακούμε τόσες μέρες είναι γιατί πήγαν;».
Στη συνέχεια περιγράφει το πιεσμένο πρόγραμμα του συζύγου της, σημειώνοντας ότι κανείς δεν ασχολήθηκε με το τι περνάνε τόσους μήνες και με την ψυχολογική υποστήριξη των ίδιων και των οικογενειών τους.
«Το στρες δε μένει στο νοσοκομείο. Ο Θοδωρής έφευγε επτά και τέταρτο, επέστρεφε στις πεντέμιση και η πρώτη κουβέντα που έλεγε σε μένα και το παιδί του ήταν: θα πεθάνει πολύς κόσμος. Ντυμένος σαν αστροναύτης από τις επτά το πρωί μέχρι το απόγευμα και όταν εφημέρευαν τρεις μέρες τη βδομάδα από τις 7 το πρωί μέχρι τις πέντε το άλλο πρωί χωρίς σταματημό. Τρίτη, Πέμπτη και Σάββατο να είναι στο νοσοκομείο μερόνυχτα και στο σπίτι να έχουμε ένα επτάχρονο παιδί με κοπέλες που το διάβαζαν και το πρόσεχαν μέσα στην πανδημία. Και δεν έλειψε ούτε μια μέρα από το καθήκον. Εκεί διαρκώς, στη μονάδα, να έχουν περάσει από τα χέρια τους εκατοντάδες άνθρωποι τόσους μήνες σε μια πόλη που ήταν διαρκώς κόκκινη και η ΜΕΘ γεμάτη».
«Γύριζε σπίτι τόσους μήνες μετά την ένταση της κλινικής και έπρεπε να σταθεί και στο παιδί. Να βρει αντοχές να ελέγξει το στρες που κουβαλούσε. Να ανταπεξέλθει στα έξοδα που κάναμε με την απουσία μας όλη μέρα για τη φύλαξη του παιδιού, στην πίεση από την απώλεια τόσων ανθρώπων που χάνονταν μέσα στη ΜΕΘ. Ανέβηκαν στο βουνό για μια μικρή αποτοξίνωση. Για μια αναπνοή από αυτό που ζούσαν τόσους μήνες. Στο παιδί μου θα λέω πάντα ότι ο πατέρας έφυγε από εργατικό ατύχημα» καταλήγει η Ρόζι Τοντόροβα.
Πηγή: thecaller.gr