Στις 21 Νοεμβρίου 2022 θα γίνει η σέντρα στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ. Μια διοργάνωση ήδη βαμμένη με αίμα και σημαδεμένη από θανάτους εργατών.
Δεν είναι νέο αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στο Κατάρ, υπό την ανοχή της FIFA. Το ρεπορτάζ του «Guardian» θέλησε να διαπιστώσει αν έχει αλλάξει κάτι το τελευταίο διάστημα, σε μια περίοδο που ο κορωνοϊός εξαπλώνεται ραγδαία σε όλο τον πλανήτη και «θερίζει» ζωές.
Την ώρα που εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο μένουν στο σπίτι τους για να μείνει μακριά τους ο νέος ιός, οι σύγχρονοι σκλάβοι, που είναι μετανάστες, εξακολουθούν να δουλεύουν υπό τις άθλιες συνθήκες που τους επιβάλλονται για να είναι όλα έτοιμα στην ώρα τους, για να στηθεί η μπάλα στη σέντρα, για να ρίξουν τα πυροτεχνήματα στον ουρανό, για να λάμψουν μέσα στο γήπεδο οι αστέρες του ποδοσφαίρου.
Η κυβέρνηση του Κατάρ έχει απαγορεύσει τις μεγάλες συναθροίσεις, ωστόσο οι εργάτες στοιβάζονται σε κατοικίες, όπου διαμένουν οκτώ ή δέκα άνθρωποι μαζί σε μερικά τετραγωνικά και στοιβάζονται ο ένας πάνω στον άλλον στα λεωφορεία που τους μεταφέρουν στα εργοτάξια.
«Ανησυχώ για πολλά σχετικά με τον κορωνοϊό, αλλά έχω ανάγκη τα χρήματα. Φοράω γάντια και μάσκα, αλλά δεν αρκούν. Πώς να διατηρήσουμε απόσταση δύο μέτρων όταν κάνουμε τέτοιες κατασκευές. Κανείς δεν νοιάζεται για την ασφάλειά μας. Δεν είμαστε ρομπότ, ούτε έχουμε ανοσία στον ιό» δήλωσε στην βρετανική εφημερίδα ένας εργάτης από την Κένυα.
O Γιανάκ κατάγεται από ένα χωριό, λίγα χιλιόμετρα μακριά από Κατμαντού. Σχεδόν αναγκάστηκε να κάνει έρανο στους συγχωριανούς του για να μαζέψει 1.500 ευρώ, ποσό που αρκούσε για να του αλλάξει τη ζωή. Έτσι πίστευε ο ίδιος ή έτσι τον έπεισαν ότι θα γίνει. Βρήκε ένα ταξιδιωτικό γραφείο και έκλεισε το ταξίδι του ονείρου. Προορισμός το Κατάρ. Θα έκανε μια θυσία, αλλά άξιζε τον κόπο.
Και πάλι έτσι πίστευε ο ίδιος ή έτσι τον έπεισαν ότι θα γίνει. Θα είχε μια καλή δουλειά, θα έπαιρνε έναν μισθό που όχι μόνο θα ήταν αρκετός για να ζήσει ο ίδιος, αλλά θα μπορούσε να στέλνει χρήματα και στους δικούς του στην πατρίδα. Θα άφηνε και λεφτά στην άκρη, ώστε κάποια μέρα να επιστρέψει, να ανοίξει το δικό του μαγαζί πίσω στη χωριό.
Δεν χρειάστηκε να περάσει πολύς καιρός από την άφιξή του στο Κατάρ για να καταλάβει ο Γιανάκ ότι τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Θα έπρεπε να δουλεύει 60 και 70 ώρες την εβδομάδα, σε μεγάλες κατασκευές στο μέσο της ερήμου υπό αφόρητη ζέστη και ο μισθός του δεν θα ξεπερνούσε τα 250 ευρώ το μήνα. Θα χρειαζόταν, δηλαδή, έξι μήνες για να ξεπληρώσει το αρχικό χρέος του και στη συνέχεια πως να ζήσει με τα 250 ευρώ; «Ας είναι» σκέφτηκε. «Τουλάχιστον, να ξεπληρώσω το χρέος και μετά γυρίζω πίσω ή ψάχνω για άλλη δουλειά». Αδύνατον.
Το ταξιδιωτικό πρακτορείο, σε συνεννόηση με τους εργοδότες του, κράτησε το διαβατήριό του. Ήταν πια όμηρος. Για ποιό σκοπό; Για να γίνει το Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου το 2022 στο Κατάρ. Για να λάμψουν στα γήπεδα που αυτός θα έφτιαχνε, μαζί με εκατομμύρια άλλους αλλοδαπούς εργάτες, οι σούπερ σταρ της «στρογγυλής θεάς».
Ο Γιανάκ έσκυψε το κεφάλι και άρχισε τη δουλειά. Δίπλα του έβλεπε άλλους εργάτες να υποφέρουν, να αρρωσταίνουν από τις άθλιες συνθήκες εργασίας, να τραυματίζονται, να πεθαίνουν. Ο Γιανάκ φοβάται, αλλά δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Σκύβει το κεφάλι και δουλεύει. Αυτή δεν είναι η ιστορία μόνο του Γιανάκ. Είναι η ιστορία της συντριπτικής πλειοψηφίας όσων δουλεύουν στα εργοτάξια του Κατάρ.
Οι εργάτες κάνουν υπερωρίες και οι μισθοί που τους δίνονται είναι συχνά μικρότεροι από ό,τι τους είχαν υποσχεθεί, ενώ καταβάλλονται με μεγάλη καθυστέρηση.
Από την Ινδία, το Νεπάλ, τη Μαλαισία και τις Φιλιππίνες είναι οι περισσότεροι. Σύμφωνα με επίσημες έρευνες διεθνών οργανισμών, υπολογίζεται ότι περίπου 4.000 εργάτες θα έχουν χάσει τη ζωή τους μέχρι τη σέντρα του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Ο γενικός γραμματέας της Διεθνούς Αμνηστίας, Σαλίλ Σέτι, είχε καλέσει τον πρόεδρο της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου, Τζιάνι Ινφαντίνο, να πάρει θέση ενάντια στην κακοποίηση των εργαζομένων:
«Η απάνθρωπη μεταχείριση των εργατών αποτελεί στίγμα στη συνείδηση του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.
Για τους παίκτες και τους οπαδούς, ένα γήπεδο παγκόσμιου κυπέλλου είναι ένα μέρος ονείρων. Για ορισμένους από τους εργαζομένους οι οποίοι μας μίλησαν, είναι ένας ζωντανός εφιάλτης.
Πως θα μπορούσαν οι αστέρες του ποδοσφαίρου να τιμήσουν τη μνήμη όλων αυτών των ανθρώπων; Να κρατήσουν ενός λεπτού σιγή πριν από τη σέντρα των αγώνων; Ένα λεπτό για χιλιάδες ζωές; Αν ήθελαν να τιμήσουν τη μνήμη καθενός εργάτη θα έπρεπε να υπάρχει μία ώρα σιωπής πριν από κάθε παιχνίδι. Ένα λεπτό δεν φτάνει, αλλά ίσως μια ώρα να ήταν αρκετή για δισεκατομμύρια ανθρώπους σε όλον τον κόσμο, στημένους μπροστά στις τηλεοράσεις τους να σκεφτούν ότι πίσω από τη λάμψη κάποιες φορές κρύβεται θλίψη.
Πολύ απλά επειδή οι μπίζνες δεν μπορούν να περιμένουν.
Πηγή: sdna.gr
