Ανοιχτή Επιστολή

Αγαπητέ δημόσιε υπάλληλε καλημέρα….

Ξέρω ότι στέκεσαι και σήμερα με αγωνία μπροστά στην οθόνη σου περιμένοντας τα νέα.

Θα κλείσει η υπηρεσία σου…???… θα μεταφερθείς…???… θα απολυθείς…???… θα γίνεις έφεδρος…???… Ξέρω ότι περισσότερο απ τα μέτρα σε εξοργίζουν οι φωνές των δημοσιογράφων και όλων αυτών που σε χρεώνουν με όλα τα κακά της γης. Εσύ μπορείς να μαζεύεις τα αποφάγια τους στις σκουπιδιάρες, μπορεί να ξεσκατίζεις τους γονείς όλω αυτών στα νοσοκομεία , αλλά αυτοί να λένε ότι όλοι σας κάθεστε πίσω από ένα γραφείο και τα ξύνετε. Εσύ μπορείς να παίρνεις 1000 ευρώ καθαρά αλλά αυτοί να “αποκαλύπτουν” ότι παίρνεις 20 μισθούς το χρόνο από 3.000 ευρώ min, χώρια τα επιδόματα. Μπορεί στα γραφεία που δουλεύεις να έχουν φύγει οι περισσότεροι και να μη φτάνεις για τις βασικές δουλειές, αλλά αυτοί σε θεωρούν υπεράριθμο.
…Φίλε δημόσιε υπάλληλε μπορεί να έχουμε σκοτωθεί για ένα πιστοποιητικό γέννησης αλλά ξέρω δε φταις εσύ για αυτό. Μπορεί να είχαμε τα νεύρα μας και να είπαμε μια κουβέντα παραπάνω, αλλά μπορώ να καταλάβω τι νιώθεις απέναντι στον μικροαστό μικρομαγαζάτορα-εργοδότη καφενείου που έρχεται και σε βρίζει επειδή του ζητάς βεβαίωση ΙΚΑ για τις εισφορές του εργαζόμενου που έχει στο μαγαζί (που μάλλον δε το έχει).

…Όλα αυτά συνάδελφέ μου είναι ψιλά γράμματα. Όποιος τώρα αναζητά τις δικές σου ευθύνες, να ρωτά πόσα παίρνεις, ποιος σε “έβαλε”, αν έχεις “προνόμια”, αν βολεύεσαι στη “μονιμότητα”, τι ψηφίζεις, αν συγκρίνει το δημόσιο με τον ιδιωτικό τομέα (λες και φταις εσύ για τις απολύσεις στα εργοστάσια) είναι αντικειμενικά μ αυτούς , δεν είναι μόνο ενάντια σε σένα , αλλά ενάντια σ όλους μας.

…Σήμερα δεν υπάρχουν περιθώρια για μισόλογα φίλε μου. Τώρα πια είμαστε όλοι δημόσιοι υπάλληλοι. Μας λένε σε όλους τους τόνους το ιδεολόγημα ότι η κρίση είναι ευκαιρία. Και έχουν δίκιο. Αυτοί λένε ότι ευκαιρία είναι να σε ξεφορτωθεί με τη δική μου συναίνεση. Εγώ λέω είναι ευκαιρία να αγαπηθούμε ξανά, χωρίς τους τοίχους και τα γκισέ που μας χώριζαν. Απ’ τα χρόνια του Στάθη Ψάλτη μέχρι τα χρόνια του Πάγκαλου, μας μαθαίνουν ότι οι δημόσιοι είναι αυτοί που βάφουν τα νύχια τους για να μας ταλαιπωρούν.

…Ήρθε η στιγμή να τα ξεπεράσουμε όλα αυτά. Στην αρχή ήταν στα stage, μετά οι τετραμηνίτες, μετά οι οχταμηνίτες, μετά οι συμβασιούχοι, μετά οι εφοριακοί που τα “παίρνουν”, τώρα ήρθε ή σειρά σου και μετά (αν δεν ήρθε ήδη) η δική μου. Τώρα πια ξέρω πως αν απολυθείς εσύ δεν πρόκειται να πάρω κανά φράγκο παραπάνω. Γι αυτό τώρα δεν υπάρχει πλέον εσείς και εμείς. Υπάρχει το ΌΛΟΙ ΜΑΖΙ. Ας το καταλάβουμε. Αν όχι ζωή σε λόγου μας…

Σ’ ευχαριστώ φίλε δημόσιε υπάλληλε…