“Εκσυγχρονισμός”…

Ο εκσυγχρονισμός και η ανάπτυξη
παρουσιάζονται στις μέρες μας ως μοναδικοί διέξοδοι προόδου. Η παρούσα τεχνολογία όμως, που σκοπό έχει μόνο το κέρδος, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το ίδιο το περιβάλλον. Η ανθρωπότητα (υπό το «βλέμμα» των εξουσιαστών της) επιμένει να εθελοτυφλεί απέναντι στην αυξανόμενη οικολογική καταστροφή. Η εκμετάλλευση, η ιδιοποίηση και η κεφαλαιοποίηση, αφού «παγιώθηκαν» ως αξίες μεγαλύτερες ακόμη και από την ανθρώπινη ζωή, απαλλοτρίωσαν και εκχέρσωσαν (στην κυριολεξία) οποιοδήποτε σημείο γης. Έτσι η αστική αντίληψη, που πέρα από μία μισάνθρωπη πολιτική αντίληψη πρεσβεύει και έναν απάνθρωπο «ζωτικό» χώρο, επεκτείνεται, σαρώνοντας βουνά και δάση, χωριά και παραλίες.

Το τέλος της επαρχίας
είναι το φυσικό επακόλουθο σε μία διαδικασία προτυποποίησης γύρο από την εικόνα και την φιλοσοφία της «πόλης». Αυτό είναι το άλλοθι που δυστυχώς πείθει πολλούς και έτσι περνάει απαρατήρητη η πραγματική και κερδοφόρα προοπτική της επαρχίας στα μάτια των κεφαλαιοκρατών. Τα πάντα αγοράζονται και τα πάντα πωλούνται καθώς η φιλοσοφία του κέρδους έχει επικρατήσει. Δάση καίγονται και παραλίες αποκλείονται από τον κόσμο, για να χτιστούν ξενοδοχεία που αποφέρουν λεφτά. Βουνά τρώγονται και χωριά εγκαταλείπονται για να εξορυχθούν μεταλλεύματα. Κι όμως το οποιοδήποτε όφελος «τυφλώνει» τον κόσμο (πολύ περισσότερο βέβαια αυτούς με τα μεγαλύτερα οφέλη), που νεόπλουτος ξεχνάει το παρελθόν του και πορεύεται χωρίς μέλλον. Σε μία τέτοια λογική και ο περισσότερος πλέον κόσμος της επαρχίας, αδυνατεί να ορθώσει οποιοδήποτε ανάστημα απέναντι στην καταστροφική αστικοποίηση και εκμετάλλευση της επαρχίας.

Ένα σημείο του πλανήτη
ένα τυχαίο σημείο σαν όλα τα άλλα, είναι και τα Μουδανιά. Λέγοντας τυχαίο εννοούμε, τυχαίο ανάμεσα σε εκείνα τα «εκσυγχρονισμένα» σημεία του πλανήτη, όπου αν κατοικεί κανείς, βλέπει την ίδια εκμεταλλευτική μανία (με διάφορα ονόματα). Σε ένα τέτοιο χωριό έτυχε λοιπόν να μεγαλώσουμε και να γευτούμε από πρώτο χέρι την «αστική αλλαγή». Δεν θα ξανακλάψω για τις χτισμένες αλάνες, δεν θα ξαναβουρκώσω για τις χαμένες παραλίες, ούτε θα λυπηθώ ακόμη μια φορά για τα καμένα δάση, τον αφανισμό των ζώων και την καταστροφή της φύσης. Θα συνεχίσω όμως να διαμαρτύρομαι για την υπονόμευση των ζωών μας, για την διάβρωση του ανθρώπινου είναι, για την επεκτατική αστική αντίληψη που εγκλωβίζει και οδηγεί σε ένα «παρα φύση» μέλλον. Ακόμη, λέγοντας τυχαίο το σημείο του πλανήτη που εκκινούμε την δράση μας, εννοούμε ότι κανένα πρόβλημα δεν μπορεί να τοποθετείται σε στεγανά τοπικά όρια και έτσι να θεωρείται πρόβλημα μόνο κάποιων. Ιδίως ένα πρόβλημα οικολογικό που σίγουρα αφορά το σύνολο της ανθρωπότητας. Η αλληλεγγύη, η αξιοπρέπεια και η αγωνιστική συνείδηση είναι η στάση που πρέπει να «ασπαστεί» κανείς, για να θεωρήσει ως τόπο του, ολόκληρο τον πλανήτη και να στραφεί στην προστασία του, ξεκινώντας από το μέρος που ζει.

Υπεύθυνοι όλοι, ένοχοι όσοι σιωπούν