Η Κέλλυ Καμπάκη δεν μιλά ως «μητέρα θύματος» αλλά ως μια γυναίκα που ζει μεταξύ δυο στιγμών: εκείνη που η κόρη της έφυγε από το σπίτι χαμογελώντας κι εκείνη που την έχασε. Η φωνή της τρέμει, όμως δεν σπάει. Δεν θυμίζει άνθρωπο που παραιτήθηκε, θυμίζει άνθρωπο που έχει αναλάβει μια αποστολή.
Η Έμμα, 21 ετών, έφυγε ένα πρωινό για να δει τη Φρόσω, το σκυλάκι της, που είχε τραυματιστεί. «Μου είπε ότι έπρεπε να ραφτούμε για μια βάφτιση», λέει η Κέλλυ. «Της απάντησα “ποιος ζει ποιος πεθαίνει” – δεν ήξερα πόσο προφητικά θα ήταν αυτά τα λόγια. Θυμάμαι να μου χαμογελά, να με αγκαλιάζει, να κλείνει την πόρτα πίσω της. Αυτό που δεν θυμάμαι είναι αν της είπα πως την αγαπώ».
Η φωνή της χαμηλώνει. Περιγράφει τη στιγμή που έμαθε τα νέα. «Η πτήση είχε καθυστερήσει, με πήρε ο ύπνος, δεν είδα τις κλήσεις. Με ξύπνησε η αδελφή μου – είχε έρθει από το σπίτι για να μου πει πως το παιδί είχε ένα ατύχημα, αλλά ήταν καλά, είχε μόνο ένα χτύπημα στο πόδι. Κι εγώ, χωρίς να το ξέρω, είχα ήδη χάσει τον κόσμο κάτω απ’ τα πόδια μου».
Η Κέλλυ θυμάται να διαβάζει στα sites για «σοβαρό τροχαίο στη Θεσσαλονίκη». «Είχα αρχίσει να καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πάει καλά. Κι όταν φτάσαμε στο νοσοκομείο, μας έδειξαν τις αξονικές. Δεν καταλαβαίναμε τι βλέπαμε. Μας είπαν ότι η κατάσταση ήταν τραγική. Μα για εμάς, το παιδί ζούσε. Περιμέναμε το θαύμα».
«Όταν την είδα στην εντατική, δεν την αναγνώριζα», λέει η μητέρα. «Το κεφάλι της ήταν πρησμένο, σαν μπαλόνι έτοιμο να εκραγεί. Δεν φαίνονταν ούτε οι βλεφαρίδες της. Για ένα λεπτό αναρωτήθηκα αν ήταν πράγματι η Εμμανουέλα».
Το σοκ μετατράπηκε σε αποστολή. «Μάθαινα τα πάντα για το παιδί μου από τα sites. Έβλεπα φωτογραφίες, διάβαζα λεπτομέρειες, κι ένιωθα σαν να διαβάζω για κάποιον άλλον. Μέχρι που έγραψαν ότι τα παπούτσια της βρέθηκαν είκοσι μέτρα μακριά».
Κάποια στιγμή, μήνες πριν από το δυστύχημα, η Έμμα είχε πει κάτι που τότε φάνηκε ακατανόητο: «“Μαμά, αν πάθω ποτέ κάτι, θέλω να δωρίσεις τα όργανά μου”. Ένιωσα το στομάχι μου να σφίγγεται. Κανένας γονιός δεν θέλει να κάνει τέτοια κουβέντα. Αλλά όταν ήρθε η ώρα, δεν υπήρχε δίλημμα. Η απόφαση ήταν μονόδρομος».
Η Κέλλυ σήμερα έχει γίνει άθελά της φωνή υπέρ της δωρεάς οργάνων. «Θα διαδώσω αυτό που μου έδειξε το παιδί μου. Η Έμμα άφησε πίσω της φως, κι εγώ θα το ακολουθήσω».
«Η κίνηση του οδηγού να κάνει όπισθεν και να την ξαναπατήσει για μένα ήταν δολοφονία. Δεν μπορώ να σταματήσω. Το χρωστάω στο άλλο μου παιδί, στον πατέρα της Έμμας, στους φίλους της. Δεν θα ησυχάσω μέχρι να δικαιωθεί. Μόνο τότε θα θρηνώ».
Η ίδια θεωρεί και τη συνοδηγό συνυπεύθυνη: «Πρέπει να λογοδοτήσει, όπως ορίζει ο νόμος. Ο οδηγός πλήρωσε, εκείνη όχι. Δεν ζητάω εκδίκηση – ζητάω δικαιοσύνη».
Η Κέλλυ Καμπάκη δεν κρύβεται πίσω από τα λόγια. «Από εκεί που ήμουν μια μαμά που μεγάλωνε δυο παιδιά, βρέθηκα στα φώτα της δημοσιότητας. Ποια είμαι εγώ; Είναι σαν να ζω σε ένα παράλληλο σύμπαν. Δεν αναγνωρίζω τη ζωή μου. Είναι σαν να μπήκα στον αυτόματο πιλότο και απλώς να προχωράω».
Όταν ρωτήθηκε για το πτυχίο που απονεμήθηκε στην Έμμα μετά θάνατον, απάντησε χωρίς δισταγμό: «Αυτό το πτυχίο ήταν όλα της τα όνειρα. Όλη της η ζωή περιστρεφόταν γύρω του. Αυτό το πτυχίο ήταν η Εμμανουέλα».
Κι όταν τη ρωτούν αν θα λυτρωθεί όταν δικαιωθεί, η απάντηση είναι αφοπλιστική: «Δεν νομίζω. Η λύτρωση δεν υπάρχει. Μόνο το καθήκον υπάρχει, να συνεχίσω να μιλάω, να κάνω τη φωνή της να ακούγεται. Η Έμμα είναι η πρώτη και η τελευταία μου σκέψη. Είναι πάντα εδώ».
Δημοσιογραφική επιμέλεια: Σωτήρης Βαλάρης
Κάμερα – μοντάζ: Γεράσιμος Δομένικος
Ηχοληψία: Αλέξανδρος Αντωνίου
Μίξη ήχου: Φαίδωνας Κτενάς
Πηγή: lifo.gr
