Τι κάνει μια ιστορία ευχάριστη; Ευανάγνωστη, χάρμα οφθαλμών και αγαλλίαση ψυχής… Τι την κάνει στενάχωρη; Πώς προσδιορίζεται το ευτυχισμένο τέλος, όταν συνήθως δεν ξέρεις καν πότε είναι το τέλος; Ποιος είναι ο καλός σε μια ιστορία και ποιος ο κακός; Η ιστορία που ακολουθεί δεν είναι συνηθισμένη. Μόνο που ίσως και να είναι.
Δεν είναι το τυπικό παραμύθι του αθλητισμού. Εκτός αν είναι. Δεν έχει την αρχή, τη μέση κ τέλος που προσδοκάς, δεν είναι μια ιστορία να σε κάνει να νιώσεις όμορφα. Θα νιώσεις άβολα, τουλάχιστον για λίγο.
Η αλήθεια είναι άβολη. Κι αν σπανίως τη μαθαίνεις, είναι γιατί οι αθλητές έχουν μάθει να σιωπούν. Να υποφέρουν και να σιωπούν. Να πονάνε και να σιωπούν. Να αλλάζει ο καιρός και να βασανίζονται – αλλά να σιωπούν. Κάποιες φορές δεν είναι ότι τους δίνεται και επιλογή…
Η Ευαγγελία -Ζιζή για φίλους, συμπαίκτες, αντιπάλους και όσους έχει τύχει να συναναστραφούν τη χαρά με την οποία προσεγγίζει τη ζωή- Στεφάτου έχει πολλά χρόνια στα γήπεδα, για τα οποία θα μπορούσε να σου μιλήσει. Σπανίως, όμως, θα το κάνει. Ούτε και τώρα ήθελε πολύ ̇ λίγο πίεση από δω, λίγο ψηστήρι από ‘κει και παρότι «πωωω ρε συ, είμαι η χειρότερη να δίνω συνεντεύξεις», το έκανε. Έχει πίσω της μια καριέρα δεκάδων χρόνων στις Εθνικές κατηγορίες. Κόπηκε ξαφνικά. Σαν τον χιαστό στο γόνατο της. Κάπως απότομο αυτό, σωστά; Ώμο, βίαιο, απρόσμενα ευθύ. Η συνέχεια δεν είναι καλύτερη. Είπαμε, είναι μια άβολη ιστορία, όπως πολλές αθλητών που δε βγαίνουν στην επιφάνεια. Μην αγχώνεσαι, όμως, γίνεται καλύτερη κάποια στιγμή (απαραίτητο το spoiler για να κρατηθεί το κοινό).
Αρχές Νοεμβρίου 2022 ξεκινάει η περιπέτεια της. Ο πρώτος τραυματισμός. Συντηρητική η αγωγή που θα ακολουθούσε, ένα μήνα έξω, ενδυνάμωση, θεραπείες, by the book ρουτίνα αθλητή. Μπήκε Δεκέμβρη, στο μήνα πάνω. Στην τρίτη φάση του αγώνα η ζημιά. Χειρουργείο. Αποκατάσταση, θεραπείες, ενδυνάμωση, σταδιακή επανένταξη, by the book ρουτίνα αθλητή. Τώρα, όμως, πάει το by the book. Η ομάδα της, αρνείται να πληρώσει το χειρουργείο. Λίγες εβδομάδες μετά και έπειτα από διαφωνίες ανάμεσα σε χορηγούς και διοικητικό συμβούλιο, διαλύεται. Το γυναικείο τμήμα του Φοίνικα Πειραιά μέχρι και σήμερα δεν υπάρχει. Η Ευαγγελία μένει μετέωρη. Κάνει την πρώτη επέμβαση και κατόπιν υπομονής, πίεσης και αρκετών γενναίων δόσεων, αποπληρώνεται. Όμως δεν είναι χειρουργείο αποκατάστασης, ουσιαστικά ήταν μια επέμβαση προετοιμασίας για την αποκατάσταση του χιαστού. Το δεύτερο χειρουργείο δεν μπορεί να γίνει, τα έξοδα είναι πάρα πολλά… Ο χιαστός παραμένει κομμένος, το μπάσκετ χάνεται. Σα να ακούς μια μπάλα να σκάει στο παρκέ και αυτός ο ήχος να στοιχειώνει τα όνειρά σου – ο ίδιος ήχος που κάποτε τα ενέπνεε.
Η μπάλα, όμως, δεν είναι το πρόβλημα. Το παρκέ δεν είναι το πρόβλημα. Το άθλημα δεν είναι το πρόβλημα. Εκείνο είναι το σπίτι σου, η κρυψώνα σου, η οικειότητά σου. Και σύντομα θα γινόταν ξανά η παιδική της χαρά. «Γνώριζα την Ευήλια Ζαχαράκη, η οποία είναι βοηθός προπονητή στον ΠΑΣΚΑ. Μια μέρα που μιλούσαμε μου το είπε: «Θα έρθεις για προπόνηση; Γέλασα». Γνωστό το ρητό, διαβάζεται σαν καρκινική γραφή: Όταν ο άνθρωπος γελάει, ο Θεός κάνει σχέδια! Η Ευήλια επέμενε. Μετά από δυο-τρεις φορές, την έπεισε. Η Ζιζή πήγε στο γήπεδο, πήγε στην προπόνηση του ΠΑΣΚΑ (Πανελλήνιος Αθλητικός Σύλλογος Κινητικά Αναπήρων). Ήταν διστακτική να κάτσει σε αμαξίδιο. Το έκανε, εντέλει, και αυτό.
«Με το που έκατσα, δεν ξανασηκώθηκα», λέει τώρα για το ξεκίνημα εκείνου που θα αποτελούσε και που αποτελεί μια από τις πιο αφυπνιστικές εμπειρίες της ζωής της.
«Όσα έχω ζήσει αυτούς τους μήνες… Εκτιμάς τα πράγματα διαφορετικά. Βλέπεις τη ζωή διαφορετικά. Είναι απίστευτη η αχαριστία που έχουμε απέναντι σε όλα. Τα παιδιά είναι αξιοθαύμαστα. Κάνουν διαρκώς χαβαλέ, αυτοσαρκάζονται, γελούν. Παρά τις δυσκολίες που αναγκάζονται να αντιμετωπίζουν στην Ελλάδα, είναι άνθρωποι ακομπλεξάριστοι, που έχουν μάθει να τα κάνουν όλα».
Το μπάσκετ με αμαξίδιο τη δυσκόλεψε στην αρχή. Έπαιρνε τη μπάλα και ήθελε να τρέξει στον αιφνιδιασμό. Η πρώτη αντανακλαστική αντίδραση ήταν να κάνει προσποίηση και πίβοτ. Έφτανε στο καλάθι και έκανε… εντυπωσιακά airball. «Είναι τόσο κουρασμένα τα χέρια από τις ροδιές που δεν μπορείς να υπολογίσεις την κόπωση», περιγράφει. Πάσαρε εκεί που δεν έπρεπε να πασάρει. Ακόμα παλεύει να συνηθίσει, να μάθει τους κανονισμούς, αλλά συμμετέχει κανονικά στο πρωτάθλημα της Α2 κατηγορίας. Ακολουθεί την ομάδα στις αποστολές, προπονείται τακτικά. Σκοράρει κιόλας, πλέον. «Μου λείπει πάρα πολύ το μπάσκετ επαφής, αλλά βρήκα μια ομάδα. Και είναι από τις καλύτερες ομάδες που έχω υπάρξει», συμπληρώνει.
Η ιστορία έχει πάρει μια διαφορετική τροπή και επαφίεται στον αναγνώστη να αποφασίσει αν είναι ευχάριστη ή δυσάρεστη, χαρούμενη ή στενάχωρη. Η Ευαγγελία Στεφάτου δείχνει ότι έχει αποφασίσει ποιο είναι το τέλος που της ταιριάζει. «Βρήκα ένα κόσμο που δεν ήξερα καν ότι υπάρχει. Τόσο καλά παιδιά, τόση χαρά για τη ζωή», υπερθεματίζει, αλλά τι θα γίνει αν αύριο το πρωί κάνει το χειρουργείο και στο προβλεφθέν χρονικό διάστημα μπορεί να επιστρέψει στους αγωνιστικούς χώρους.
«Αυτή είναι η ομάδα μου τώρα. ΔΕ ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΦΗΝΑ ΠΟΤΕ. Μόνο αν διαλυόταν η ομάδα θα έφευγα. Διαφορετικά, θα ένιωθα ότι τους πουλάω».
Υπάρχει, λοιπόν, απάντηση. Τι κάνει μια ιστορία ευχάριστη ή δυσάρεστη, χαρούμενη ή στενάχωρη; Οι άνθρωποι κάνουν την ιστορία! Και η Ευαγγελία -η Ζιζή για φίλους, συμπαίκτες, αντιπάλους και όσους έχει τύχει να συναναστραφούν τη χαρά με την οποία προσεγγίζει την καθημερινότητα- δε θα άφηνε ποτέ την ιστορία της να μη βγάζει θετικότητα και αισιοδοξία για τη ζωή! Όπως δε θα άφηνε ποτέ τα παρκέ…
*Μαριάννα Αξιοπούλου, Πηγή: basket.gr
