Κάποτε η πόλη μας μας έδινε χαρά. Χαρά για τη διαχρονική ιστορία της, για τους αθλητές της, για τα πανεπιστήμια της, για την πολιτιστική ζωή της, για τον ξεχωριστό χαρακτήρα που είχε το φαγητό και το ποτό της, για τις βιοτεχνίες και τις καπναποθήκες της, για τις στυλάτες κοπέλες της, για τη σχέση της με τη θάλασσα, για τον χαλαρό τρόπο ζωή της.
Τώρα πια μας δίνει λύπη. Λύπη για τα κλειστά μαγαζιά και εργοστάσια της, για τις απαρχαιωμένες υποδομές της, για παρατημένες επενδύσεις, για την πνευματική παρακμή της, για ορισμένους μισαλλοδοξους πολιτικούς της, για την κακή καθημερινότητα της, για κυκλώματα νυχτοβιων μαστροπών, για το καυσαέριο της, για μαχητικούς αντιεμβολιαστές, για λαθρεμπόρους και προστάτες, για τη φυγή των καλύτερων νέων της, για την ανασφάλεια που προκαλούν η εγκληματικότητα και οι τραμπούκοι της.
Η Θεσσαλονίκη πάει κατά διαόλου, και αυτό δε συμβαίνει ούτε επειδή ξαφνικά άλλαξε το DNA των κατοίκων της, ούτε επειδή φταίει…το νερό.
Φταίνε η φτώχεια, η αγραμματοσύνη, η έλλειψη προοπτικών και η διάχυτη περιφρόνηση στους νόμους. Ο πρωθυπουργός ήταν χθες εδώ, και με αφορμή τη δολοφονία του Άλκη θα μπορούσε επί τόπου να δηλώσει ξεκάθαρα ότι θα μπει φρένο στην κατρακύλα της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης της χώρας, με όλα τα χαρακτηριστικά που διαφοροποιούν αυτήν και ολόκληρη τη μητροπολιτική περιοχή της από την υπόλοιπη “επαρχία”.
Με μακέτες δρόμων και χωρίς χειροπιαστές πρωτοβουλίες, ας μην απορεί η κυβέρνηση γιατί τόσοι Σαλονικιοί και Κεντρομακεδόνες επιμένουν να παραμένουν επιφυλακτικοί απέναντι στη ΝΔ και στο ελληνικό κράτος.
*Γραφει ο Φάνης Ουγγρίνης στη parallaximag.gr
