Φθινόπωρο, εποχή του τρύγου. Ας θυμηθούμε τη συνταγή για αυτό το υπέροχο γλυκό.
ΡΕΤΣΕΛΙΑ
Φτιάχνονταν την εποχή του τρύγου, με το ένα βασικό τους υλικό τον μούστο και το άλλο, την κολοκύθα που επίσης αυτή την εποχή βρισκόταν στο «ζενίθ» της στους μπαχτσέδες του χωριού.
Χρησιμοποιούνταν την εποχή του τρύγου, ως το «επίσημο» γλυκό με το οποίο οι κτηματίες φίλευαν τις εργατίνες: νεαρές κοπέλες που προσλαμβάνονταν εποχικά, και ανταμείβονταν με το αντίστοιχο είδος (το «δέκατο» της παραγωγής). Οι εργοδότες αναλάμβαναν για όσες ώρες τις απασχολούσαν, την εστίασή τους: ξυδοπαπάρα το πρωί, σαλάτα με ντομάτα, πατάτα και αλμυρό ορκίνι ή σμαρίδα, το μεσημέρι.
Την Κυριακή λοιπόν, οι εργατίνες είχαν την τιμητική τους με φαγητό στο σπίτι των αφεντικών: τούνα με ρύζι ή τούνα με κολοκύθι, λεμονάτη, και γλυκό ρετσέλι.Το χειμώνα όμως τα ρετσέλια (που στο μεταξύ φυλάγονταν σε μεγάλα πήλινα δοχεία τις «φτήνες» στα δροσερά υπόγεια των σπιτιών), αποτελούσαν ένα άριστο ζεστό γλύκισμα, με αντιβηχικές μάλιστα ιδιότητες.
ΥΛΙΚΑ
3 κιλά μούστο
1 κιλό κολοκύθα, κομμένη σε λωρίδες (μέγεθος: δυο δάχτυλα)
3 κουταλιές σούπας ασβέστη
ΕΚΤΕΛΕΣΗ
Bάζουμε για τρεις ώρες τις λωρίδες κολοκυθιού μέσα στο ασβεστόνερο, που φτιάχνουμε ανακατεύοντας τις τρεις κουταλιές ασβέστη με νερό τόσο ώστε να σκεπάζει το κομμένο κολοκύθι, ανακατεύοντας συχνά, ώστε να γίνουν τραγανές οι λωρίδες.
Στη συνέχεια, ξεπλένουμε καλά με κρύο νερό και στεγνώνουμε τις λωρίδες.Βράζουμε το μούστο με το τραγανό πλέον κολοκύθι για περίπου μια ώρα.
*** Τα ρετσέλια τρώγονται και ζεστά, συνεπώς δεν είναι ανάγκη το σιρόπι τους να είναι πολύ δεμένο, όπως στα γλυκά κουταλιού.
Διαθρωτική ανάλυση:
θερμιδική αξία: υψηλή
θρεπτική αξία: απεριόριστη
λιπαρά: μηδενικά
ευφραντικές ουσίες: ανεκτίμητες
*Άρθρο της Μαρίας Λαγόντζου
Τεύχος 12, σελ.23.
