Οι “Γυναίκες του Παπαδιαμάντη” στα Νέα Ρόδα

Η Ομάδα Θεάτρου Νερό παρουσιάζει το έργο “Γυναίκες του Παπαδιαμάντη” του Πέτρου Ζούλια σε μια πολύ ενδιαφέρουσα διασκευή.

Ομάδα Νερό: Δήμητρα Παντελή, Ελένη Ξυγαλατά,
Κατερίνα Τριανταφύλλου, Μαρία Φάβα,
Πελαγία Χασάπη, Σοφία Ισαακίδου

Προσαρμογή κειμένου: Μαρία Φάβα
Μουσική & ενδυματολογική επιμέλεια:
Ιωάννα Ζηκίδου

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καλαϊτζής

Κυριακή 26 Ιουλίου στο Θέατρο Νέων Ρόδων

Ώρα προσέλευσης: 20:15

Ώρα έναρξης: 21:00

Οι γυναίκες στον Παπαδιαμάντη, μοναχικές αλλά δυναμικές φιγούρες, παλεύουν με τη φύση, τη ζωή, το θάνατο, με τη χαρά και τη λύπη. Μάνες, γυναίκες, κόρες ξενιτεμένων, ναυτικών ή χαμένων ανδρών που συμμαχούν για να κερδίσουν την επιβίωση, το παρόν και το μέλλον των παιδιών τους, αποτελούν το δραματουργικό καμβά αυτής της σκηνικής δημιουργίας με αρωγό το δημοτικό τραγούδι, την παράδοση και το θρησκευτικό πνεύμα του συγγραφέα.
Με προεξάρχουσα γυναίκα-ηρωίδα τη Φραγκογιαννού-Φόνισσα, που αποτελεί το βασικό πρόσωπο της παράστασης αλλά και της παπαδιαμαντικής δημιουργίας, στήνεται ένας χορός από κωμικά και δραματικά περιστατικά ζωής γυναικών στις αρχές του 20ου αιώνα, σε ένα απομονωμένο νησί της Ελλάδας.
Οι μελωδίες και η ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων μπερδεύονται με το πένθιμο πνεύμα της Σταύρωσης και του Πάσχα, η χαρά της γέννας συναντά με το πόνο του θανάτου. Η μαγεία και η δεισιδαιμονία διασταυρώνονται τη θρησκοληψία και την προκατάληψη.
Πλούσιο το υλικό των υπέροχων διηγημάτων του συγγραφέα ζωντανεύει μπροστά μας μια σειρά από μοναδικά πορτραίτα ηλικιωμένων και νεαρών γυναικών. Κοινός τους στόχος η επιβίωση, κόντρα στα εμπόδια, τη φτώχια και τις απώλειες μιας δύσκολης ζωής. Μια δύσκολη εποχή που ακουμπά σε πολλά ζητήματα της σύγχρονης κοινωνίας… «Σα να ΄χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια κ΄ οι καημοί του κόσμου», όπως λέει ο Παπαδιαμάντης.
Η πολυσχιδής προσωπικότητα της Φραγκογιαννούς γίνεται το όχημα για να ταξιδέψει κανείς μέσα στο πέλαγο της παπαδιαμαντικής αφήγησης. Στο τιμόνι καπετάνιος, για το θεατρικό ταξίδι στέκει η «γραία» γυναίκα που φτάνει να σκοτώσει για να χαρίσει ζωή και γίνεται δολοφόνος για να ακουμπήσει την αγιοσύνη και την αγνότητα του Θεού, θύτης και θύμα στη διαχρονική ανθρώπινη περιπέτεια.

Ας αγκαλιάσουμε το θέατρο, ας αγκαλιάσουμε την τέχνη, γιατί είναι ίσως η στάλα δροσιάς για να ανθίσουν οι ψυχές των ανθρώπων στην ερημοποίηση του κόσμου!