Πλαστικές καρέκλες, αυτοσχέδια τραπεζάκια, σεντόνια και σακίδια με απαραίτητο εφόδιο αντισηπτικά. Η παρέα κάθεται κυκλικά με την απαιτούμενη απόσταση ασφαλείας ο ένας από τον άλλον και κάπως έτσι ξεκινά η έξοδος στην ταράτσα! Αρκετοί είναι οι νέοι, που στις μέρες των περιοριστικών μέτρων και μετά το κλείσιμο των στεκιών όπου σύχναζαν και διασκέδαζαν, βρήκαν διέξοδο στις ταράτσες άλλοι για να συναντηθούν, να κουβεντιάσουν και να χαλαρώσουν κι άλλοι όταν ο καιρός το επιτρέπει να περνούν βραδιές παντομίμας, αλλά και απογεύματα με πινγκ πονγκ!
Λίγο μετά τις εννέα το βράδυ μια τετραμελής παρέα φοιτητών βρίσκεται πάνω από τον όγδοο όροφο, στην ταράτσα, στη Μενεμένη Θεσσαλονίκης . Η 20χρονη Νέλη Γκομπετζιτβίλι, φοιτήτρια στο τρίτο έτος του τμήματος Σλαβικών Βαλκανικών Σπουδών, στο ΠΑΜΑΚ, εξηγεί, τι οδήγησε την ίδια και την παρέα της στα ψηλά.
«Μαζευόμαστε σε ταράτσες, διότι είναι πιο εύκολο. Εδώ αισθανόμαστε πιο ασφαλείς, είμαστε μόνοι μας, έχουμε και ωραία θέα. Συνήθως παίζουμε παντομίμα με πολλές δόσεις από την επικαιρότητα. Το πόσες λέξεις έχουμε περιγράψει με θέμα την πανδημία, δεν μπορώ ούτε να θυμηθώ!» λέει η νεαρή φοιτήτρια.
Ως φαινόμενο της εποχής του κορονοϊού ή ως μια εύκολη και ασφαλής λύση για φιλική συνάντηση με κοινωνική…απόσταση, οι παρέες των νεαρών, κοριτσιών και αγοριών, με φόρμες και τζιν μπουφάν , ανεβαίνουν από τις σκάλες (ποτέ με το ασανσέρ) και φτάνουν στον προορισμό τους: Καφέ «Ταράτσα Θεσσαλονίκης», με γάντια αντισηπτικά και πατατάκια!
Από τις βραδιές στις ταράτσες δεν λείπει βεβαίως η μουσική. Ακούγεται, συνήθως, από τα κινητά τους και με μικρά ηχεία, γιατί δε θέλουν να ενοχλούν, όπως λένε, τους ενοίκους της πολυκατοικίας ή τους γύρω γείτονες.
«Οι κουβέντες γίνονται σχεδόν ψιθυριστά , γιατί, όπως καταλαβαίνετε, χωρίς κίνηση στους δρόμους και με απόλυτη ησυχία, ακούγονται τα πάντα! Δε θέλουμε να δημιουργήσουμε πρόβλημα, αλλά να περάσουμε, με ασφάλεια, χαλαρές στιγμές με την παρέα μας», δηλώνει η 20χρονη Νέλη.
Σε μια άλλη γειτονιά, στην περιοχή της Τούμπας, στην οδό Λαμπράκη, δυο πρωτοετείς φοιτητές ο Κωνσταντίνος και ο Δημήτρης , μόλις πέσει ο ήλιος, δίνουν ραντεβού και συναντώνται για να παίξουν πινγκ πονγκ. Βγάζουν από το δώμα την παλιά τραπεζαρία και με το κάλυμμα του σαλονιού στη μέση για φιλέ ξεκινούν την αναμέτρηση, συνήθως χωρίς θεατές κι άλλες φορές με θεατές τους απέναντι ενοίκους. «Το μόνο πρόβλημα είναι πως ξεμένουμε από μπαλάκια του πινγκ πονγκ . Όταν μας φεύγουν καταλήγουν κάπου στον ακάλυπτο» λένε οι δυο φίλοι που δηλώνουν πως η βόλτα στην ταράτσα είναι μια ευχάριστη παρένθεση.
Ο αναπληρωτής Καθηγητής του τμήματος Βαλκανικών σλαβικών και Ανατολικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, Βλάσης Βλασίδης, σε μια άλλη γειτονιά της πόλης, στην περιοχή της Καλαμαριάς, άκουσε μια ακόμη παρέα να σιγοψιθυρίζει από ψηλά.
«Ήταν δεύτερη μέρα του Πάσχα. Βγήκα στο μπαλκόνι, κοίταξα κάτω κανείς… Σε λίγο συνήθισαν τα μάτια μου, είδα τις σκιές απέναντι… Το ίδιο και την επόμενη νύχτα. Ήταν μια παρέα στην ταράτσα. Είμαστε σχεδόν 50 μέρες κλεισμένοι στο σπίτι. Για όσους είμαστε στη δεύτερη ή την τρίτη ηλικία, ίσως είναι πιο εύκολο, οι νέοι όμως; Τί κάνουν οι 16ρηδες και οι 20ρηδες; Δεν πηγαίνουν στην ταράτσα για διασκέδαση, αλλά για επικοινωνία, για επαφή, μια προσπάθεια για επαφή. Από το καφέ στο παγκάκι, από το παγκάκι στην ταράτσα. Προσαρμόστηκαν…» λέει ο κ. Βλασίδης.
Κι αν κάποιοι λόγω των μέτρων προστασίας ανακάλυψαν την διέξοδο και τα ωφέλη της ταράτσας για κάποιους άλλους στην Θεσσαλονίκη η ταράτσα της πολυκατοικίας τους εδώ και καιρό είναι καθημερινό στέκι και …παράθυρο στον κόσμο. Ένα… μοναχικό παράθυρο αλλά γεμάτο με χρώματα ,σύμφωνα με τον εικονολήπτη Γιάννη Παρίση, ο οποίος δημιούργησε την ομάδα taratsa στο Facebook. Χίλια, περίπου, τα μέλη σε αυτήν, τα οποία φωτογραφίζουν από τις ταράτσες, όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη, αλλά κάθε γωνιά του κόσμου. «Τον τελευταίο καιρό τα μέλη στέλνουν φωτογραφίες με εξόδους στις ταράτσες, με κόσμο που έχει στήσει μια ολιγομελή παρέα και έχουμε κίνηση μέχρι τα ξημερώματα», λέει ο κ. Παρίσης.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
