Στο TEDIndia, ο Πρανάβ Μίστρι επιδεικνύει μια σειρά από εργαλεία που βοηθούν τον πραγματικό κόσμο να αλληλεπιδράσει με τον κόσμο των δεδομένων – μαζί με μια εις βάθος εξέταση της συσκευής SixthSense και ένα νέο, πρωτοποριακό χάρτινο λάπτοπ. Σε μια επί σκηνής σειρά ερωταπαντήσεων, ο Μίστρι λέει ότι θα διαθέσει το λογισμικό που κρύβεται πίσω από το SixthSense σε όλους, για να επωφεληθούν όλοι από τις δυνατότητές του.
Μεγαλώσαμε αλληλεπιδρώντας με τα πραγματικά αντικείμενα γύρω μας. Υπάρχει ένας τεράστιος αριθμός αντικειμένων που χρησιμοποιούμε καθημερινά. Αντίθετα με τις περισσότερες συσκευές υπολογιστών αυτά τα αντικείμενα είναι πολύ πιο διασκεδαστικά στην χρήση. Όταν μιλάει κανείς για αντικείμενα κάτι άλλο σχετίζεται αυτόματα με αυτά κι αυτό είναι οι χειρονομίες: ο χειρισμός αυτών των αντικειμένων, η χρήση τους στην καθημερινή μας ζωή. Χρησιμοποιούμε χειρονομίες όχι μόνο για να αλληλεπιδράσουμε με αυτά τα αντικείμενα, αλλά και για να τα κάνουμε να αλληλεπιδράσουν το ένα με το άλλο. Μια χειρονομία “Νάμαστε”, ίσως, για να δείξουμε σεβασμό σε κάποιον, ή ίσως — στην Ινδία δεν χρειάζεται να πω σε ένα παιδί ότι αυτό σημαίνει “τέσσερις γύροι” στο κρίκετ. Είναι κάτι που αποτελεί μέρος της καθημερινής μας μάθησης.
Έτσι, με ενδιαφέρει πολύ, από την αρχή, το πώς– Πώς η γνώση μας για τα καθημερινά αντικείμενα και τις χειρονομίες, και για τη χρήση αυτών των αντικειμένων, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την αλληλεπίδρασή μας με τον ψηφιακό κόσμο. Αντί να χρησιμοποιούμε ένα πληκτρολόγιο και ένα ποντίκι, γιατί να μην μπορώ να χρησιμοποιήσω τον υπολογιστή μου με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο αλληλεπιδρώ με τον πραγματικό κόσμο;
Έτσι, άρχισα αυτή την εξερεύνηση πριν από οκτώ χρόνια, η οποία ξεκίνησε κυριολεκτικά με ένα ποντίκι στο γραφείο μου. Αντί να το χρησιμοποιήσω για τον υπολογιστή μου, εγώ το άνοιξα. Οι περισσότεροι από εσάς μπορεί να ξέρετε ότι εκείνο τον καιρό, το ποντίκι είχε μέσα μία μπίλια, και υπήρχαν δύο ροδέλες που έδειχναν στον υπολογιστή το πού κινείται η μπίλια. και, κατά συνέπεια, πού κινείται το ποντίκι. Και αυτές οι ροδέλες μου τράβηξαν το ενδιαφέρον, και ήθελα περισσότερα, έτσι δανείστηκα ακόμα ένα ποντίκι από ένα φίλο– ποτέ δεν του το επέστρεψα– κι έτσι τώρα είχα 4 ροδέλες. Αυτό που ουσιαστικά έκανα με τις ροδέλες είναι βασικά, ότι τις έβγαλα από τα ποντίκια και μετά τις έβαλα σε μία γραμμή. Πρόσθεσα μερικά ακόμη εξαρτήματα και κάποια ελατήρια. Αυτό που είχα ήταν βασικά μία συσκευή χειρονομιών που ουσιαστικά λειτουργούσε ως συσκευή εντοπισμού της κίνησης κατασκευασμένη με δύο δολλάρια. Κι έτσι, ορίστε, οποιαδήποτε κίνηση κάνω στον πραγματικό κόσμο αντιγράφεται στην πραγματικότητα στον ψηφιακό κόσμο απλώς και μόνο χρησιμοποιώντας αυτή τη μικρή συσκευή που κατασκεύασα, περίπου οκτώ χρόνια πριν, το 2000.
Κι επειδή με ενδιέφερε να ενσωματώσω αυτούς τους δύο κόσμους, σκέφτηκα τα ποστ-ιτ. και σκέφτηκα, “Γιατί να μη συνδέσω το περιβάλλον εργασίας ενός πραγματικού ποστ-ιτ με τον ψηφιακό κόσμο; Ένα μήνυμα γραμμένο για την μαμά μου σε ένα ποστ-ιτ χάρτινο μπορεί να έρθει μέσω SMS ή ίσως μία υπενθύμιση για μια συνάντηση συγχρονίζεται αυτόματα με το ψηφιακό μου ημερολόγιο — μια λίστα υποχρεώσεων που συγχρονίζεται αυτόματα μαζί σου. Αλλά μπορείς επίσης να ψάξεις στον ψηφιακό κόσμο, ή μπορείς να θέσεις μία ερώτηση που να λέει, “Ποια είναι η διεύθυνση του Δρ. Σμίθ;” και αυτό το μικρό σύστημα εκτυπώνει την απάντηση — άρα πραγματικά λειτουργεί ως σύστημα εισόδου – εξόδου που είναι μάλιστα φτιαγμένο από χαρτί.
Σε μια άλλη εξερεύνηση, σκέφτηκα να φτιάξω ένα στυλό που να μπορεί να σχεδιάσει σε τρεις διαστάσεις. Έτσι, υλοποίησα αυτό το στυλό που μπορεί να βοηθήσει τους σχεδιαστές και τους αρχιτέκτονες όχι μόνο να σκέφτοναι σε τρεις διαστάσεις αλλά να μπορούν να σχεδιάσουν με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι πιο ενστικτώδης η χρήση του.
Μετά σκέφτηκα: “Γιατί να μην φτιάξω ένα χάρτη Google, αλλά στον πραγματικό κόσμο;” Αντί να πληκτρολογώ μια λέξη-κλειδί για να βρω κάτι, βάζω το αντικείμενο από πάνω του. Αν βάλω μια κάρτα επιβίβασης, θα μου δείξει πού είναι η πύλη επιβίβασης. Μια κούπα του καφέ θα μου δείξει πού θα βρω περισσότερο καφέ, ή πού μπορώ να πετάξω την κούπα.
Έτσι, αυτές ήταν κάποιες από τις αρχικές μου αναζητήσεις, γιατί ο στόχος ήταν να συνδέσω αυτούς τους δύο κόσμους άρρηκτα. Ανάμεσα σε αυτά τα πειράματα, υπήρχε κάτι κοινό: Προσπαθούσα να φέρω ένα τμήμα του πραγματικού κόσμου στον ψηφιακό. Έπαιρνα κάποια τμήματα των αντικειμένων, ή κάποια από τα ένστικτα της πραγματικής ζωής, και τα έφερνα στον ψηφιακό κόσμο, γιατί ο στόχος ήταν να κάνω τα ψηφιακά περιβάλλοντα πιο διαισθητικά.
Αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι εμείς οι άνθρωποι στην ουσία δεν ενδιαφερόμαστε για τους υπολογιστές. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η πληροφορία. Θέλουμε να μάθουμε για τα πράγματα. Θέλουμε να μάθουμε για πράγματα δυναμικά που συμβαίνουν τριγύρω.
Έτσι σκέφτηκα, κάποια στιγμή πέρυσι- στις αρχές του περασμένου χρόνου — Άρχισα να σκέφτομαι, “Γιατί να μην πάρω αυτή την προσέγγιση από την ανάποδη;” Ίσως “Τι θα γινόταν αν έπαιρνα τον ψηφιακό μου κόσμο και χρωμάτιζα τον πραγματικό με αυτή την ψηφιακή πληροφορία;” Γιατί τα pixels είναι αυτή τη στιγμή περιορισμένα σε αυτές τις παραλληλόγραμμες συσκευές που χωράνε στις τσέπες μας. Γιατί να μην αφαιρέσω αυτό το εμπόδιο και να τα πάρω στα καθημερινά μου αντικείμενα, στην καθημερινότητά μου έτσι ώστε να μην χρειάζεται να μάθω τη νέα γλώσσα για να αλληλεπιδράσω με αυτά τα pixels;
Κι έτσι, για να πραγματοποιήσω αυτό το όνειρο, σκέφτηκα να βάλω έναν μεγάλο προτζέκτορα στο κεφάλι μου. Νομίζω γι αυτό το αποκαλούμε προτζέκτορα κεφαλής, σωστά; Το πήρα κυριολεκτικά, και πήρα το κράνος του ποδηλάτου μου, έκανα μια μικρή τομή ώστε να χωράει ο προτζέκτορας Κι έτσι, αυτό που μπορώ να κάνω τώρα — μπορώ να επαυξήσω τον κόσμο γύρω μου με αυτή την ψηφιακή πληροφορία.
Αλλά μετά, συνειδητοποίησα ότι ήθελα επιπλέον να αλληλεπιδρώ με αυτά τα ψηφιακά pixels. Έτσι έβαλα μια μικρή κάμερα εκεί πάνω, που λειτουργεί σαν ψηφιακό μάτι. Αργότερα, προχωρήσαμε σε μία πολύ καλύτερη, έκδοσή του, φιλική για τον καταναλωτή, με τη μορφή κολιέ που πολλοί από εσάς γνωρίζουν ως συσκευή SixthSense
Αλλά το πιο ενδιαφέρον για αυτήν την τεχνολογία είναι ότι μπορείς να κουβαλήσεις τον ψηφιακό κόσμο μαζί σου όπου κι αν πας. Μπορείς να χρησιμοποιήσεις οποιαδήποτε επιφάνεια, οποιοδήποτε τοίχο γύρω σου, ως περιβάλλον εργασίας χρήστη. Η κάμερα μπορεί και καταγράφει όλες σου τις κινήσεις Οτιδήποτε κι αν κάνεις με τα χέρια σου, η κάμερα καταλαβαίνει την κίνηση. Και, μάλιστα, αν δείτε, υπάρχουν κάποιοι χρωματιστοί μαρκαδόροι που χρησιμοποιούμε και στην αρχική έκδοση. Μπορείς να αρχίσεις να βάζεις μπογιά σε οποιοδήποτε τοίχο. Σταματάς σε έναν τοίχο και ξεκινάς να ζωγραφίζεις σε αυτό τον τοίχο. Αλλά δεν παρακολουθούμε μόνο ένα δάχτυλο, εδώ. Σου δίνουμε την ελευθερία να χρησιμοποιήσεις όλα τα δάχτυλα των χεριών σου, ώστε να μπορείς να χρησιμοποιείς και τα δυο σου χέρια για να πλησιάσεις ή να απομακρυνθείς σε ένα χάρτη απλά και μόνο “τσιμπώντας”. Η κάμερα αυτό που κάνει– απλά, παίρνει όλες τις εικόνες — αναγνωρίζει τις γωνίες και τα χρώματα και χρησιμοποιεί και μία σειρά άλλων μικρών αλγορίθμων. Έτσι, τεχνικά, είναι λίγο πιο περίπλοκο, αλλά δίνει ένα αποτέλεσμα που είναι πιο ενστικτώδες για εμάς, κατά μία έννοια.
Αλλά αυτό που με ενθουσιάζει περισσότερο είναι ότι μπορείς να το πάρεις και μαζί σου έξω. Αντί να βγάζεις την φωτογραφική σου μηχανή από την τσέπη, μπορείς απλά να κάνεις την χειρονομία ότι τραβάς μια φωτογραφία και σου βγάζει την φωτογραφία.
(Χειροκρότημα)
Ευχαριστώ.
Και μετά μπορώ να βρω έναν τοίχο, οπουδήποτε, και να αρχίσω να βλέπω αυτές τις φωτογραφίες ή ίσως “Οκ, θέλω να τροποποιήσω λίγο αυτή την φωτογραφία και να τη στείλω με μέιλ σε ένα φίλο.” Έτσι, αντικρύζουμε μια εποχή όπου η τεχνολογία μπορεί πραγματικά να αναμειχθεί με τον πραγματικό κόσμο. Και φυσικά, αν δεν έχεις καμία άλλη επιφάνεια, μπορείς απλά να αρχίσεις να χρησιμοποιείς την παλάμη σου για απλές λειτουργίες. Ορίστε, πληκτρολογώ έναν τηλεφωνικό αριθμό απλά χρησιμοποιώντας το χέρι μου. Η φωτογραφική μηχανή όχι μόνο καταλαβαίνει τις χειρονομίες αλλά μπορεί επίσης να καταλάβει και τι αντικείμενα κρατάει κανείς στο χέρι του.
Αυτό που κάνουμε εδώ είναι — για παράδειγμα, σε αυτή την περίπτωση, το εξώφυλλο συγκρίνεται με χιλιάδες ή ακόμα και εκατομμύρια βιβλία στο διαδίκτυο, βρίσκοντας ποιο βιβλίο είναι. Από τη στιγμή που έχει αυτήν την πληροφορία, βρίσκει περισσότερες κριτικές για το βιβλίο, ή ακόμα και κάποιο ηχητική περίληψη που μπορεί να έχουν οι Times της Νέας Υόρκης για αυτό, κι έτσι μπορείς στην πραγματικότητα να ακούσεις, σε ένα πραγματικό βιβλίο, μια κριτική ως ήχο. (διάσημη ομιλία στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ…)
Αυτό ήταν από την επίσκεψη του Ομπάμα την περασμένη εβδομάδα στο ΜΙΤ. (… και ιδιαίτερα θα ήθελα να ευχαριστήσω δύο εξαίρετους ΜΙΤ..) Έβλεπα λοιπόν το βίντεο της ομιλίας, έξω, σε μια εφημερίδα. Η εφημερίδα θα σου δείχνει ζωντανές ειδήσεις για τον καιρό αντί να χρειάζεται να τις ανανεώνεις – να πρέπει να κοιτάζεις τον υπολογιστή σου για το κάνεις, καταλαβαίνετε;
(Χειροκρότημα)
Όταν θα επιστρέφω, μπορώ απλώς να χρησιμοποιώ την κάρτα επιβίβασής μου για να δω πόση ώρα θα καθυστερήσει η πτήση μου, γιατί εκείνη τη στιγμή, μπορεί να μην έχω όρεξη να ανοίξω το iphone μου, και να ελέγξω ένα συγκεκριμένο εικονίδιο. Και νομίζω ότι αυτή η τεχνολογία δεν θα αλλάξει μόνο τον τρόπο — Ναι (Γέλια) Θα αλλάξει και τον τρόπο που αλληλεπιδρούμε και με άλλους ανθρώπους, όχι μόνο τον πραγματικό κόσμο. Το διασκεδαστικό είναι, πηγαίνω στο μετρό της Βοστώνης και παίζω ένα πονγκ παιχνίδι στο τρένο στο πάτωμα, έτσι; (Γέλια) Και νομίζω ότι η φαντασία είναι το μόνο όριο αυτών που μπορείς να σκεφτείς όταν αυτού του είδους η τεχνολογία αναμειγνύεται με την πραγματική ζωή.
Αλλά πολλοί από εσάς θα συμφωνήσουν ότι δεν ασχολούμαστε μόνο με τα πραγματικά αντικείμενα. Κάνουμε και λογιστική δουλειά και επεξεργασία κειμένων και όλα αυτά τα πράγματα, τι γίνεται με αυτά; Και πολλοί από εσάς είστε ενθουσιασμένοι με τη νέα γενιά υπολογιστών που θα βγει στην αγορά. Κι έτσι, αντί να περιμένετε για αυτό, εγώ έφτιαξα το δικό μου υπολογιστή, χρησιμοποιώντας απλά ένα κομμάτι χαρτί. Κι έτσι, αυτό που έκανα είναι να αφαιρέσω την κάμερα — Όλες οι κάμερες για το ίντερνετ έχουν ένα μικρόφωνο μέσα στην κάμερα. Έβγαλα το μικρόφωνο από εκεί, και μετά το κόλλησα — έφτιαξα ένα συνδετήρα με το μικρόφωνο — και το κόλλησα σε ένα κομμάτι χαρτί, οποιοδήποτε χαρτί που υπάρχει. Κι έτσι τώρα ο ήχος του αγγίγματος με φτάνει ακριβώς την ώρα που αγγίζω το χαρτί. Αλλά η μηχανή στην ουσία καταγράφει τα δάχτυλά μου που κινούνται.
Μπορείς βέβαια να παρακολουθήσεις ταινίες. (Καλησπέρα. Λέγομαι Ράσελ…) (… και είμαι εξερευνητής στην φυλή 54)
Και μπορείς βέβαια να παίζεις και παιχνίδια. (Μηχανή αυτοκινήτου) Εδώ, η κάμερα καταλαβαίνει πώς κρατάς το χαρτί και παίζεις έναν αγώνα ταχύτητας. (Χειροκρότημα)
Πολλοί από εσάς ήδη θα έχουν σκεφτεί. Ωραία, μπορείς να μπεις στο ίντερνετ. Ναι. Σίγουρα μπορείς να περιηγηθείς σε οποιαδήποτε ιστοσελίδα ή μπορείς να κάνεις ό,τι είδους υπολογισμούς θέλεις σε ένα κομμάτι χαρτί όποτε χρειαστεί. Κι έτσι, αυτό που μου κινεί το ενδιαφέρον είναι το πώς μπορούμε να το κάνουμε αυτό με έναν πιο δυναμικό τρόπο. Όταν επιστρέφω στο γραφείο μπορώ απλά να τσιμπήσω αυτή την πληροφορία πίσω στην επιφάνεια εργασία μου κι έτσι να χρησιμοποιήσω τον κανονικό υπολογιστή μου.
(Χειροκρότημα)
Και γιατί μόνο σε υπολογιστές; Μπορούμε να παίζουμε με χαρτιά. Ο κόσμος του χαρτιού είναι πιο ενδιαφέρων. Εδώ, παίρνω ένα κομμάτι από ένα έγγραφο και βάζοντας εκεί ένα άλλο τμήμα από διαφορετικό αρχείο– μπορώ να τροποποιώ την πληροφορία που έχω εκεί. Ναι. Και λέω “ΟΚ, ωραίο φαίνεται αυτό, ας το τυπώσω τώρα αυτό το πράγμα.” Κι έτσι έχω τώρα μια εκτύπωση αυτού του πράγματος και τώρα– Η εργασία είναι πιο ενστικτώδης έτσι όπως την κάναμε ίσως 20 χρόνια πριν, παρά όπως την κάνουμε τώρα που μετακινούμαστε στους δύο αυτούς κόσμους.
Κι έτσι, σαν τελευταία σκέψη, νομίζω ότι το να ενσωματώνεις την πληροφορία σε καθημερινά αντικείμενα όχι μόνο θα μας βοηθήσει στο να απαλλαγούμε από το ψηφιακό χάσμα, το χάσμα μεταξύ των δύο αυτών κόσμων αλλά θα μας βοηθήσει επίσης, κατά κάποιον τρόπο, να παραμείνουμε άνθρωποι, να είμαστε περισσότερο συνδεδεμένοι με τον πραγματικό κόσμο. Και θα μας βοηθήσει, στην πραγματικότητα, να μην γίνουμε μηχανές που κάθονται μπροστά από άλλες μηχανές.
Αυτά. Ευχαριστώ.
(Χειροκρότημα)
Ευχαριστώ.
(Χειροκρότημα)
Κρις Άντερσον: Λοιπόν, Πρανάβ, πρώτ’ απ’ όλα, είσαι ιδιοφυία. Αυτό είναι καταπληκτικό, αλήθεια. Τι κάνεις με αυτό; Σχεδιάζεις να φτιάξεις κάποια επιχείρηση; Ή είναι μια έρευνα που θα συνεχίζει επ’άπειρον;
Πρανάβ Μιστρι: Υπάρχουν πολλές εταιρείες– ουσιαστικά σπόνσορες που χρηματοδοτεί η Media Lab — που ενδιαφέρονται να το προχωρήσουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Εταιρείες όπως κινητής τηλεφωνίας θέλουν να το πάνε προς διαφορετική κατεύθυνση από ό,τι οι ΜΚΟ στην Ινδία, [οι οποίες] σκέφτονται, “Γιατί να έχουμε μόνο το Sixth Sense? Θα έπρεπε να έχουμε ένα “Fifth Sense” για ανθρώπους χωρίς κάποια αίσθηση, που δεν μπορούν να μιλήσουν. Αυτή η τεχνολογία μπορεί να χρησιμοποιηθεί ώστε αυτοί οι άνθρωποι να μιλήσουν με διαφορετικό τρόπο ίσως με κάποιο σύστημα ομιλίας”.
ΚΑ: Ποια είναι τα σχέδιά σου; Θα μείνεις στο ΜΙΤ, ή θα κάνεις κάτι με αυτό;
ΠΜ: Θα προσπαθήσω να το κάνω διαθέσιμο στους ανθρώπους έτσι ώστε ο καθένας να μπορεί να αναπτύξει την δική τους συσκευή Sixth Sense γιατί η συσκευή στην πραγματικότητα δεν είναι δύσκολο να κατασκευαστεί βιομηχανικά ή και στο σπίτι του καθενός. Θα προσφέρουμε όλο το λογισμικό ανοιχτού κώδικα ίσως στις αρχές του επόμενου μήνα.
ΚΑ: Ανοιχτού κώδικα; Ουάου.
(Χειροκρότημα)
ΚΑ: Θα ξανάρθεις στην Ινδία με κάτι τέτοιο, κάποια στιγμή;
Ναι, ναι σίγουρα.
ΚΑ: Ποια είναι τα σχέδια σου; ΜΙΤ; Ινδία; Πώς θα μοιράσεις τον χρόνο σου από δω και πέρα;
Υπάρχει πολλή ενέργεια εδώ. Πολλά να μάθει κανείς. Όλη αυτή η δουλειά που είδες αφορά τη μάθησή μου στην Ινδία. Και τώρα, αν δεις τη σχέση κόστους-αποτελεσματικότητας: αυτό το σύστημα θα σου στοιχίσει 300 δολλάρια συγκριτικά με την 20.000 δολλαρίων ηλεκτρονική επιφάνεια ή κάτι αντίστοιχο. Ή ίσως το αξίας δύο δολλαρίων σύστημα χειρονομίας κόστιζε εκείνη την εποχή γύρω στα 5.000 δολλάρια; Έτσι, ουσιαστικά — το έδειξα σε ένα συνέδριο στον Πρόεδρο Αμπντούλ Καλάμ και μετά είπε: “Ωραία, θα πρέπει να το χρησιμοποιήσουμε στο Κέντρο Ατομικής Έρευνας Bhabha με κάποιον τρόπο”. Είμαι ενθουσιασμένος που μπορώ να φέρω την τεχνολογία στις μάζες αντί να φυλάμε την τεχνολογία στο περιβάλλον του εργαστηρίου.
(Χειροκρότημα)
Με βάση τους ανθρώπους που είδα στο TED, θα έλεγα ότι είσαι στ’ αλήθεια ένας από τους δύο-τρεις καλύτερους εφευρέτες στον κόσμο αυτή τη στιγμή. Είναι τιμή μας να σε έχουμε στο TED. Σε ευχαριστούμε πολύ. Είναι φανταστικό.
(Χειροκρότημα)