Όταν ένας βοσκός στην αρχαία Αιτωλία παρατήρησε ότι μια κατσίκα του έτρωγε τους καρπούς ενός φυτού και αμέσως γινόταν πιο ζωηρή, μάζεψε τους καρπούς και τους έδειξε στον βασιλιά του. Εκείνος τους έστυψε κι ήπιε το ζουμί τους. Και του άρεσε τόσο πολύ που έδωσε στον χυμό το όνομά του και στο φυτό το όνομα του βοσκού του. Ο ίδιος ήταν ο βασιλιάς Οινέας και ο βοσκός του ο Στάφυλος. Κάπως έτσι η μυθολογία εξηγεί τη δημιουργία του κρασιού.
Η πραγματική ζωή βέβαια απέχει από τον μύθο. Γιατί τα αμπέλια και οι καρποί τους ήταν γνωστά στον αρχαίο κόσμο, κατ’ αρχάς στη Μαύρη Θάλασσα και στην Κασπία μέχρι το Αφγανιστάν. Αργότερα στην Αίγυπτο, καθώς σε τοιχογραφίες στους τάφους των φαραώ απεικονίζονται αμπέλια. Και τέλος στην Ελλάδα όπου φαίνεται ότι τα έφεραν οι Φοίνικες γύρω στο 1000 π.Χ.
Αλλωστε οι αρχαίοι Ελληνες είχαν και θεό για το κρασί και το αμπέλι, τον Διόνυσο. Δεν έφτιαχναν πάντως μόνο κρασί από τα σταφύλια. Τα έτρωγαν και φρέσκα, πολτοποιούσαν τα άγουρα για να φτιάξουν την ξινή αγουρίδα και να μαρινάρουν κρέατα και λαχανικά, έφτιαχναν μούστο και πετιμέζι, ξέραιναν τους καρπούς για να φτιάξουν σταφίδα. Οι σταφίδες ακόμη και σήμερα ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο με το ελληνικό τους όνομα (κορινθιακή) ενώ άλλη μια, η σταφίδα της Ζακύνθου, ανήκει στα προϊόντα με ονομασία προέλευσης.
Διατροφική αξία
Η κατανάλωση κρασιού και σταφυλιού από τους Γάλλους φαίνεται ότι παίζει σημαντικό ρόλο στο περίφημο French Paradox, στο γεγονός δηλαδή ότι ενώ ακολουθούν μια πλούσια σε λιπαρά διατροφή, έχουν πολύ χαμηλά ποσοστά καρδιαγγειακών παθήσεων. Περιέχει περίπου 80 θερμίδες στα 100 γραμμάρια, αλλά είναι και το φρούτο της μακροζωίας καθώς περιέχει κάλιο και βιταμίνες Α, Β και C, το αντιοξειδωτικό ρεσβερατρόλη και φλαβονοειδή.
από bno.gr
Ακολουθήστε το Νέα Μουδανιά Blog στο Google News και μάθετε πρώτοι
όλες τις ειδήσεις της Χαλκιδικής
