Η διασκέδαση με τυχερά παιχνίδια αναφέρεται συχνά στην κλασική λογοτεχνία. Τα βιβλία των Ρώσων κλασικών δεν αποτελούν εξαίρεση – παραδείγματα τέτοιων αναφορών μπορεί να είναι ενδιαφέροντα για όσους σκοπεύουν να παίξουν στον ιστότοπο https://posido.gr, ο οποίος ανήκει στην Posido.
‘Ντάμα πίκα’ του Πούσκιν
Στο μυθιστόρημα, οι χαρτοπαίκτες διαμαρτύρονται για τον πρωταγωνιστή Χέρμαν που δεν παίζει ποτέ, λέγοντας ότι: «…από αρχαιοτάτων χρόνων δεν έχει λυγίσει ποτέ ούτε ένα παρολί…».
Παρολί σημαίνει διπλασιασμός του στοιχήματος. Η λέξη προέρχεται από τη γαλλική γλώσσα. Και bend – επειδή οι παίκτες λυγίζουν τη γωνία του χαρτιού, δείχνοντας ότι θέλουν να διπλασιάσουν το ποντάρισμα.
Μια άλλη έκφραση που εμφανίζεται στην ιστορία: «…πώς η γιαγιά μου δεν πόντιρεν!».
Ποντίρεν σημαίνει να παίζεις εναντίον του τραπεζίτη. Η λέξη εφαρμόστηκε αρχικά σε μια διασκέδαση με χαρτιά που ήταν δημοφιλής στους Ρώσους ευγενείς. Αναφέρεται σε μια τράπεζα. Άλλες ονομασίες και ποικιλίες: bank-table, stoss, faro. Στο παιχνίδι συμμετείχαν πόντερς που έβαζαν στοιχήματα. Ο τραπεζίτης λειτουργούσε ως ρίχτης των χαρτιών.
Η έκφραση χρησιμοποιήθηκε στη συνέχεια στο πόκερ. Αλλά με την έννοια του «να βάζεις και να καλείς ένα στοίχημα». Στο ρόλο του τραπεζίτη ήταν ο ντίλερ. Τώρα αυτοί οι όροι είναι εκτός χρήσης.
Μιλώντας περαιτέρω για την τυχερή του γιαγιά κόμισσα, ο Τόμσκι αναφέρει: «Διάλεξε τρία χαρτιά, τα έβαλε το ένα μετά το άλλο: και τα τρία κέρδισε το σονίκα της…». Το σονίκα είναι ένα επίρρημα που σημαίνει ότι κερδίζει ή χάνει από το πρώτο στοίχημα. Τέτοιες καταστάσεις συμβαίνουν και στο Posido.
Οι χαρτοπαίκτες, μη πιστεύοντας ότι η ηλικιωμένη κόμισσα έχει μάθει το πραγματικό μυστικό για το πώς να κερδίζει πάντα, αναφωνούν: «- Χαρτιά με πούδρα, ίσως;».
Τι είναι τα χαρτιά με πούδρα; Αναφέρεται σε μια τράπουλα απάτης που χρησιμοποιούσαν οι απατεώνες για να παίζουν στοίχημα και τράπεζα. Χρησιμοποιούνταν από τους πόντερς για να ξεγελάσουν τον τραπεζίτη. Όλα έχουν να κάνουν με το τρίψιμο των πόντων. Μπορεί να εφαρμοστεί εάν τα φώσκα (από το δυάρι έως το δέκα) χωρίς αριθμητικές ονομασίες και η ονομαστική τους αξία καθορίζεται από τον αριθμό των εικονιδίων του χρώματος. Για παράδειγμα: Ο αριθμός των φύλλων που έχουν διαμορφωθεί από το σύμβολο του αριθμού των φύλλων είναι ο αριθμός των φύλλων που έχουν διαμορφωθεί:
– Επτά κούπες – 7 κούπες.
– Οκτώ καρό – 8 ρόμβοι.
Τέτοιες τράπουλες ήταν εξίσου συνηθισμένες και τον 19ο αιώνα. Στο Posido, η ζαβολιά εξαλείφθηκε.
Όλοι οι χειρισμοί γίνονταν με τα εφτάρια. Το κενό μέρος όπου θα μπορούσε να βρίσκεται ο προσδιορισμός του όγδοου χρώματος αλείφονταν με κάτι κολλώδες. Στη συνέχεια, μέσα από ένα ειδικό στένσιλ, έπεφτε από πάνω σκόνη. Μαύρο χρώμα για τις πίκες και τα σπαθιά, κόκκινο – για τα καρό και τις κούπες. Έτσι, το επτά μετατράπηκε σε οκτώ.
Αν ο παίκτης χρειαζόταν ακριβώς 7, απλά ανακάτευε το χαρτί στο τραπέζι για να πέσει η πούδρα.
Έργα του Νικολάι Γκόγκολ
Τον XIX αιώνα στα τραπέζια των χαρτιών συντόμευαν τα βράδια και τις νύχτες και οι ποιητές, οι συγγραφείς, οι γαιοκτήμονες και οι πολιτικοί. Εκεί μπορούσες να συναντήσεις τον Τολστόι, τον Λερμόντοφ, τον Νεκράσοφ, τον Τσέχωφ, αλλά όχι τον Γκόγκολ. Είναι ένας από τους λίγους που δεν είχαν προτίμηση στα παιχνίδια παρόμοια με αυτή που έχει τώρα το Posido.
Όμως, παραδόξως, σε πολλά από τα έργα του ήταν τα παιχνίδια με χαρτιά που κατείχαν, αν όχι βασικό, τότε σημαντικό ρόλο.
Αυτό οφείλεται εν μέρει στη στενή επαφή του με τον Αλεξάντερ Πούσκιν, αλλά υπαγορεύεται και από τη ρωσική πραγματικότητα του 19ου αιώνα.
Κωμωδία “Παίκτες”
Σε αυτό το έργο, η πλοκή είναι εξ ολοκλήρου συνδεδεμένη με τα παιχνίδια με χαρτιά. Η ασυνήθιστη φύση του έργου είναι ότι ο αριθμός των απατεώνων ανά τετραγωνικό μέτρο με κάθε σελίδα που διαβάζεται γίνεται όλο και περισσότερος.
Η δράση της κωμωδίας εκτυλίσσεται σε ένα δωμάτιο του πανδοχείου της πόλης, όπου φτάνει ο Μπαρίν Ιχάρεφ. Αμέσως ρωτάει αν οι υπόλοιποι πελάτες παίζουν χαρτιά και σύντομα επισύρει τις υποψίες στον εαυτό του. Πολύ γρήγορα οι φιλοξενούμενοι Κρούγκελ, Σβοχνιέφ και Σολάσεφ πείθονται ότι πρόκειται για έναν πρώτης τάξεως απατεώνα και προτείνουν μια κοινή απάτη.
Το έργο είναι γεμάτο από λεπτομερείς και ζωντανές περιγραφές του παιχνιδιού της τράπεζας, τις ιστορίες των επιτήδειων και τα τεχνάσματά τους.
‘Τώρα τα ζάρια και τα σημάδια είναι τελείως άχρηστα- προσπαθήστε να μάθετε το κλειδί’.
Με τον όρο κλειδί εννοούνται οι ιδιαιτερότητες του στίγματος κάθε φύλλου. Ποιο είναι το μοτίβο του τρίποντου, ποιο είναι το μοτίβο του άσου κ.ο.κ. Σύμφωνα με ιστορίες, ο επαγγελματίας, του οποίου η εργασία συνίστατο αποκλειστικά στη μελέτη των «καλυμμάτων» των καρτών, λάμβανε έως και 5000 ρούβλια καθαρά ετησίως, ποσό που για την εποχή εκείνη ήταν εντυπωσιακό.
Το κυριότερο όμως που δελεάζει το έργο είναι η περιπετειώδης και απρόβλεπτη πλοκή του.