Δήλωση της Κυριακής Μάλαμα Βουλευτή Χαλκιδικής για την κατάθεση στη Βουλή της συμφωνίας της κυβέρνησης με την Ελληνικός Χρυσός.
Την Παρασκευή το βράδυ κατατέθηκε στη Βουλή η συμφωνία της κυβέρνησης με την Ελληνικό Χρυσός. Πρόκειται για ένα κείμενο αδιανόητο για τα δεδομένα ευρωπαϊκού κράτους. Μέσα σε αυτή τη σύμβαση περιέχονται σκανδαλώδεις ρυθμίσεις, όπως η ακύρωση της υποχρέωσης μεταλλουργίας, η επαναφορά από το παράθυρο της δυνατότητας εκτεταμένης χρήση κυανίου για τον διαχωρισμό του τελικού προϊόντος, η παραίτηση του κράτους από την αρμοδιότητα περιβαλλοντικών ελέγχων κι ο ορισμός ιδιώτη ελεγκτή περιβάλλοντος από την εταιρία, η θέσπιση πληρωμής ρήτρας από το δημόσιο για “διαφυγόντα κέρδη” προς την εταιρία, σε περίπτωση που κάποια επόμενη κυβέρνηση δεν της κάνει τα κέφια, η παραίτηση του δημοσίου από το ελληνικό δίκαιο κι η αποδοχή διεθνούς δικαστηρίου, η σύνθεση του οποίου θα επιλέγεται από την Ελληνικός Χρυσός, η ακύρωση της υποχρέωσης προσλήψεων σε συγκεκριμένο ποσοστό από την τοπική κοινωνία.
Το χειρότερο σκάνδαλο όμως βρίσκεται στο άρθρο 19, με το οποίο θεσμοθετείται, κατά παράβαση κάθε έννοιας του δημοσίου συμφέροντος, η δυνατότητα επίσημης φοροαποφυγής για την εταιρία. Με το εν λόγω άρθρο το δημόσιο αποδέχεται να φεύγουν ως αφορολόγητα μερίσματα στο εξωτερικό όλα τα κέρδη της εταιρίας από την εξόρυξη μετάλλων στη Χαλκιδική. Θλιβερό, τέλος, είναι και το γεγονός της ακύρωσης του Συντάγματος και του αρχαιολογικού νόμου, μέσα από την επιβολή μνημονίου στην Εφορεία Αρχαιοτήτων Χαλκιδικής κι Αγίου Όρους, για την μεταχείριση των αρχαιοτήτων της μεταλλευτικής περιοχή. Αν αυτό δεν είναι σύμβαση τύπου “Κονγκό”, με διαμάντια και σκλάβους, τότε τι είναι;
Από την πρώτη ανάγνωση προκύπτει ότι πρόκειται για μία επενδυτική συμφωνία αποικιακού τύπου, η οποία ευνοεί κατάφορα την εταιρία και πλήττει τα συμφέροντα του δημοσίου και σε περιβαλλοντικό επίπεδο και σε οικονομικό.
Με τη συγκεκριμένη συμφωνία το δημόσιο χάνει χρήματα, στην εταιρία παρέχεται πλήρης φορολογική ασυλία, καταργούνται σχεδόν όλες οι δικλείδες ασφαλείας κι ελέγχου στα περιβαλλοντικά ζητήματα, ενώ την ίδια στιγμή δεσμεύεται σε εξωφρενικούς όρους το δημόσιο, σε σχέση με τα κρίσιμα ζητήματα της μεταλλευτικής δραστηριότητας, όπως το γεγονός ότι η μέθοδος μεταλλουργίας που θα επιλεγεί, θα είναι καθ’ υπόδειξη της εταιρίας και θα επιβληθεί χωρίς το δημόσιο να μπορεί να την απορρίψει.
Αντίστοιχα αποικιοκρατική είναι κι η διάταξη που προβλέπει ότι το δημόσιο θα πληρώνει ρήτρες σε οτιδήποτε θεωρεί η εταιρία ως “διαφυγόν κέρδος”.