Η Ιερισσός γιόρταζε τον Άγιο Μακάριο Επίσκοπο Ιερισσού (βίντεο)

Ο Άγιος Μακάριος Επίσκοπος Ιερισσού 4ος αιώνας μ.Χ. – την Τρίτη 19 Ιανουαρίου, η Εκκλησία και η κωμόπολη της Ιερισσού γιόρταζε τη μνήμη του.

(Απολυτίκιον)

Ήχος πλ.α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον
Ἰσαγγέλως βιώσας σοφὲ Μακάριε, Ἱερισσοῦ
ποιμενάρχα, τῆς Ἐκκλησίας φωστήρ, ἀνεδείχθης καὶ
Πατέρων ἀκροθίνιον· σὺ γὰρ ἐκόσμησας λαμπρῶς, τὸν
σὸν θρόνον διδαχαῖς, καὶ πράξεσιν εὐποιΐας, καὶ ἀρθεὶς
πρὸς σκηνώσεις θείας, Χριστῷ πρεσβεύεις ὑπὲρ πάντων
ἡμῶν.
Ψάλλουν: Πέτρος Ρώμας, Μηνάς Εδιάρογλου
Βίντεο: Παναγιώτης Πλιούκας

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΙΕΡΙΣΣΟΥ

Ιστορικό:

Κείμενο: Αρχιμ. Χρυσόστομος Μαϊδώνης,

Πρωτοσύγκελλος- Ιεροκήρυκας Ι. Μ. Ιερισσού

Ὁ Ἅγιος Μακάριος ἐπίσκοπος Ἱερισσοῦ ἤκμασε κατά τούς χρόνους του Μεγάλου Κωνσταντίνου καί Θεοδοσίου καί ἐκοιμήθη ἐπί τῆς βασιλείας Ἀρκαδίου (395–408 μ. Χ.). Ἐχρημάτισε ἴσως ὁ πρώτος1 Ἐπίσκοπος Ἱερισσοῦ.

Εἶναι ὁ πρώτος γνωστός σέ μᾶς Ἐπίσκοπος. Τούς τρεῖς πρώτους αἰῶνες ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἠγωνίζετο. Ἡ εἰδωλολατρία ἀντιδροῦσε2. Ἄς μή λησμονοῦμε, ὅτι ἡ Ἱερισσός, ἡ ὁποία ἐλέγετο καί Ἀπολλωνία, ἦταν φημισμένη γιά τήν λατρεία τοῦ θεοῦ Ἀπόλλωνος. Μάλιστα κατά τόν Μανουήλ Γεδεών3 τό ὄνομα «Ἱερισσός» τό ἔλαβε ἀπό τίς ἱέρισσες τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἀπόλλωνος.

Ὅπως εἶναι φυσικό μετά τό διάταγμα τῶν Μεδιολάνων, τό 313 καί τήν ἐλευθερία τῶν χριστιανῶν, οἱ κατά τόπους, Ἐκκλησίες ἄρχισαν νά ὀργανώνονται σέ Ἐπισκοπές καί νά ἀποκτοῦν Ἐπισκόπους.

Αὐτό ἔγινε καί στήν περιοχή τῆς Ἱερισσοῦ. Οἱ Χριστιανοί ὀργανώνονται καί ἡ Ἱερισσός σάν μεγαλύτερη πόλη τῆς Βορειοανατολικής Χαλκιδικῆς ἀποκτᾶ Ἐπίσκοπο. Ἡ ἐπισκοπή τότε περιελάμβανε τίς περιοχές Ἱερισσοῦ, Σταγείρων καί του Ἄθωνος, ὅπου ὑπῆρχαν ἀκόμη κωμοπόλεις. Ὁ Ἅγ. Μακάριος ἀναφέρεται ὡς «ποιμήν Ἱερισσοῦ καί Σταγείρων». Ἡ Ἐπισκοπή ὑπήγετο εἰς τόν Μητροπολίτην τῆς Θεσσαλονίκης, ὅπως καί οἱ πέριξ τῆς Θεσσαλονίκης Ἐπισκοπές «Ἦτο ἐπίσκοπος εἰς πόλιν Ἱερισσόν, τῶν Σταγείρων ὀνομαζομένην καί ἐν τοῖς τοῦ Ἄθωνος ἐρημικοτέροις χωρίοις, ὅπου τότε εὑρίσκοντο, ὅτε Παλαιόχωρα ἐκεῖθεν τοῦ Ἐσφιγμένου, τό Ξηρόκαστρον, Φραγκόκαστρον καί Ἀδιαλλάβα».

Ὁ Ἅγιος ἐπιμελήθηκε τήν ὀργάνωσι τῆς Ἐπισκοπῆς καί τήν πρόοδο τῶν χριστιανῶν στήν κατά Χριστόν ζωή.

Οἱ περί Ἁγίου Μακαρίου πληροφορίες ἀναφέρονται σέ χειρόγραφο κώδικα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κωνσταμονίτου ἀρ. 123, 196-197, συγγραφέντα ὑπό Δοσιθέου Λεσβίου Κωνσταμονίτου 1845.

Κατά τόν Δοσίθεον «Ὁ Ἅγιος Μακάριος Ἐπίσκοπος Ἱερισσοῦ ἤκμασεν ἐν ἔτει ἀπό κοσμογονίας 5872 ἐπί τῆς Βασιλείας Θεοδοσίου τε καί Ἀρκαδίου, ἐν ἔτει, ἀπό Χριστοῦ 364. Οὗτινος ἡ εἰκών ὁρᾶται, ἐν τῷ ἀριστερῷ μέρει τοῦ καθολικοῦ ναοῦ κατά τά γεροντικά πλησίον τῆς θύρας». Αὐτή εἶναι μιά σύντομη ἀναφορά τοῦ Δοσιθέου καί ἀναφέρει τήν ὕπαρξι τῆς εἰκόνας τοῦ Ἁγίου στό Παλαιό Καθολικό, τό ὁποῖο ὅμως κατεστράφη ἀπό πυρκαιά. Προσθέτει δέ καί τήν ἑξῆς ἐνδιαφέρουσα πληροφορία γιά τόν σύγχρονο τοῦ Ἁγίου Μακαρίου, Ἅγιον Μάρκο Ἐπίσκοπο Ἀρεθουσίων, «οὗτος λοιπόν ὁ ἐν Ἁγίοις Πατήρ ἡμῶν Μακάριος ἦτο σύγχρονος μέ τόν Ἅγιο Μᾶρκο Ἀρεθουσίων».

Ἄλλα γενεαλογικά στοιχεῖα γιά τόν Ἅγιον Μακάριον δέν γνωρίζομεν.

Ἦταν νεοχειροτονημένος Ἐπίσκοπος, ὅταν συναντήθηκε ὁ Ἅγιος μέ τόν Ἅγιον Κωνσταντῖνον. Οὗτος κατά τήν προτροπήν τῶν Θεσσαλονικέων ἦλθε στήν Ἱερισσό, ἀναζητῶντας τοποθεσίαν, γιά νά κτίση τήν Νέαν Ρώμην.

« …. στοχαζόμενος ἐν ποίῳ χώρῳ τήν τοιαύτην πόλιν οἰκοδομήση καί σκεψάμενος ἐξελέξατο τόν ἀκάνθινον ἰσθμόν, ὅν ὁ Ξέρξης τό πάλαι ἠβουλήθη διακόψαι καί διαπεράσαι τά πλοῖα, ὅπου ἡ παραθαλάσσιος πόλις Σίγγος, ἀφ’ ἧς ὁ κόλπος Σιγγιτικός

ἐκλήθη …. ὅθεν ὥρισεν ἀρχιτέκτονα καί κτίσας oἰκοδομῆσαι τήν πόλιν· εὑρίσκετο δέ τότε ἅγιος Μακάριος ἐπίσκοπος εἰς τό πολύχνιον, ἀνήρ πάσῃ ἀρετῇ κεκοσμημένος»4.Τά ἀνωτέρω ἀναφέρει ὁ ἐκκλησιαστικός ἱστορικός Μανουήλ Γεδεών, δεχόμενος ὡς ἱστορικό γεγονός τήν ἐπίσκεψιν τοῦ Ἁγ. Κωνσταντίνου εἰς Ἱερισσόν5, τά σχέδιά του καί τήν συνάντησιν μετά τοῦ Ἁγίου Μακαρίου.

Ὁ Ἅγιος Μακάριος, κατά τόν Δοσίθεον, ἀπήντησε στόν εὐσεβῆ αὐτοκράτορα, ὅτι ὁ Ἄθως εἶναι κλῆρος τῆς Παναγίας καί τόπος ἡσυχίας τῶν μοναχῶν. Ἐπρότεινε δέ νά παραιτηθῆ ἀπό τήν ἀπόφασίν του. Ὁ Ἅγιος Κωνσταντῖνος ἐθαύμασε γιά τό γεγονός καί ἀμέσως παρατήθηκε τῆς ἀποφάσεως του.

«Ἀκούσας δέ ταῦτα ὁ θεόπνευστος βασιλεύς ἀπό τόν Ἅγιον Μακάριον εθαύμασε»6.

Ὁ Ἅγιος Κωνσταντῖνος ἔκτισε, κατά τήν παράδοσιν7, τρεῖς ναούς στόν Ἄθωνα, τοῦ Πρωτάτου, τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου τῆς Μονῆς Βατοπεδίου καί τοῦ Ἁγίου Στεφάνου τῆς Μονῆς Κωνσταμονίτου8.

Κατά τούς χρόνους τοῦ Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτου ὁ Ἅγιος κατεδιώχθηκε καί ἀναγκάσθηκε νά καταφύγη στόν ἀπομακρυσμένο Ἄθωνα, ὅπου «ἐκρύπτετο, διά τόν ἐπικείμενον κίνδυνοv»9.

«Ὁ Παραβάτης Ἰουλιανός ἀπέστειλε στρατιώτας ὁ μιαρός ἕως ἐδῶ … τάς Μονάς καί Ἐκκλησίας κατέκαυσαν ἐν πυρί…»10. Τότε κατεστράφη καί ὁ ναός τοῦ Ἁγίου Στεφάνου, ἐκεῖ ὅπου σήμερα ἡ Ἱερά Μονή Κωνσταμονίτου.

Ἡ παράδοσις ἀναφέρει ὅτι ὁ Ἰουλιανός ὁ Παραβάτης κατέστρεψε τήν τοῦ Μονήν Κωνσταμονίτου, τήν τοῦ Βατοπεδίου καί τόν Ναόν τοῦ Πρωτάτου»11.

«Ὁ ἐν Ἁγίοις πατήρ ἡμῶν Μακάριος ἐλθών ἐνταῦθα καί ἰδών τήν ἐδαφιαίαν ἐρήμωσιν τῆς παρούσης Μονῆς ἐλυπήθη κατά πολλά ὅθεν ἐξανάκτισεν αὐτήν ὡς ἠδυνήθη καί ἐγκαινιάσας τήν 12 Ἐκκλησίαν ἐλειτούργει». Γι’αὐτό τό λόγο καί ὁ Ἅγιος Μακάριος θεωρεῖται ὁ δεύτερος κτήτορας τῆς Μονῆς μετά ἀπό τόν Ἅγιο Κωνσταντῖνον. Ἡ εἰκόνα του εὑρίσκεται πάνω ἀπό τήν πύλην τῆς εἰσόδου τῆς Μονῆς· ἀριστερά τοῦ Ἁγίου Στεφάνου. Φορεῖ μανδύα, μοναχικό κουκούλι καί κρατάει ποιμαντορική ράβδο. Ὑπάρχει δέ καί ἡ ἐπιγραφή πάνω ἀπό τήν κεφαλή του « Ἅγιος Μακάριος Ἐπίσκοπος Ἱερισσοῦ».

Ὑπάρχει ζωγραφισμένη ἡ εἰκόνα του, στόν παλαιόν Ναό. Ὡς φαίνεται ἔσωθεν τῆς μικρῆς πύλης τῆς παρούσης Μονῆς κατά τό ἀριστερόν μέρος τοῦ Καθολικοῦ τοῦ ναοῦ, γράφων ἐπάνωθεν «Ἑρισσοῦ Μακάριος»13. Μέ τήν ἀνακαίνισιν τῆς Μονῆς ὁ πόθος τῆς ἐρημικῆς μοναχικῆς ζωῆς γεννιέται μέσα στήν καρδιά τοῦ Ἁγίου Ἐπισκόπου, «Καί διατρίψας χρόνους ἀρκετούς καί ἀγωνισάμενος καλῶς καί θεοφιλῶς ἐκοιμήθη ἐν εἰρήνῃ ἐν ταύτῃ τῇ θείᾳ Μονῇ»14, στούς χρόνους τῆς βασιλείας τοῦ Ἀρκαδίου (395-408). Ἔγινε ἕνας ἀσκητής ἐπίσκοπος, όπως ἦταν οἱ Ἐπίσκοποι τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας μας. Ἡ ἀσκητική ζωή τόν ἐκαθάρισε καί ὁ δωρεοδότης Κύριος τόν ἁγίασε καί τόν ἐθέωσε.

Μέ τήν ἁγία του κοίμησι προσετέθη στό νέφος τῶν Ἁγίων τοῦ οὐρανοῦ. Γιά μᾶς ὅμως εἶναι ὁ Ἁγιος Ἐπίσκοπος μας, ὁ Ἅγιος Πατέρας μας.Ἔγινε τό πρότυπο, πού μᾶς δείχνει τήν πορεία πρός τόν οὐρανό, τήν πορεία πρός τήν ἁγιότητα, τήν πορεία πρός τόν Χριστόν. Μετά ἀπό 1700 χρόνια ὁ διάδοχος τοῦ Ἁγίου, ὁ Ἐπίσκοπος Ἱερισσοῦ κ. Νικόδημος, ἐτίμησε τόν πρῶτον Ἐπίσκοπο τῆς Ἱερισσοῦ μέ τήν φανέρωσι του στούς χριστιανούς, μέ ἱστόρησι φορητῆς εἰκόνος στόν Καθεδρικό Ναό τῆς Παναγίας Ἱερισσοῦ καί τήν καθιέρωσιν τῆς μνήμης του στίς 19 Ἰανουαρίου.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλ. α’. Τόν συνάναρχον λόγον.

Ἰσαγγέλως βιώσας, σοφέ Μακάριε, Ἱερισσοῦ ποιμενάρχα, τῆς Ἐκκλησίας φωστήρ, ανεδείχθης καί πατέρων ἀκροθίνιον, σύ γάρ ἐκόσμησας λαμπρῶς τόν σόν θρόνον διδαχαῖς καί πράξεσιν εὐποιΐας· καί ἀρθείς πρός σκηνώσεις θείας Χριστῷ πρεσβεύεις ὑπέρ πάντων ἡμῶν.

Κοντάκιον Ἦχος πλ. δ ́. Τῇ Ὑπερμάχῳ.

Ἱερισσοῦ τόν ἱεράρχην τόν σοφώτατον καί τῶν ὁσίων ἀσκητῶν τοῦ Ἄθω σύσκηνον, τόν ἀσθένειαν βαστάσαντα τῶν μερόπων καί δειχθέντα εὐσεβείας ἄστρον ἄδυτον ὁμοφώνως, οἱ φιλέορτοι, τιμήσωμεν, ἀνακράζοντες· Χαῖρε, ὅντως Μακάριε.

Μεγαλυνάριον

Σῶφρον ἱεράρχα Ἱερισσοῦ, ἄξιον ὑμνεῖν σε ὡς προπύργιον ἀρετῶν καί χρηστοηθείας θησαύρισμα τό ἔμπνουν θεᾶμον τῆς ἀρρήτου δόξης, Μακάριε.

1 Πρβλ. Βασ. Ἀτέση, Μητροπολίτη Λήμνου, Ἐπισκοπικοί Κατάλογοι 1975, σελ. 96.


2 «Στήν Ἱερισσό ἐλατρεύοντο μυστικοί θεοί καί δαίμονες τῆς Ἑλληνιστικῆς Ἐποχῆς καί ἐλατρεύοντο καί οἱ Κάβειροι προστάται τῶν ναυτικῶν, πού εἰσήχθησαν ὑπό τῶν Φοινίκων» (Κονιδάρη Γερασίμου, Ἐκκλ. Ἱστορία Ἑλλάδος Α, σελ. 243).

3 «Διά τό ὑπό παρθένων Ἱερισσῶν κατοικίαν τό πολύχνιον Ἱερισσός ἐκαλέσθη, ὡς παρά τοῦ Ἐπισκόπου αυτοῦ ὑπογράφεται» (Μαν. Ι. Γεδεών, Ὁ Ἄθως ἐν Κων/πόλει 1885, σελ. 310).

4 Πρβλ. Μανουήλ Γεδεών, ἔνθ. ἀνωτ.

5 Ὁ Μανουήλ Γεδεών στό ἀνωτέρω προαναφερθέν ὑπόμνημα τοῦ Ἄθως, σελ. 301, λέγει ὅτι ὁ Ἅγιος Κων/νος μετωνόμασε τήν πόλιν Ἱερισσόν «καί τήv πόλιv τοῦ Ἀπόλλωvος Ἱερισσόv μετωvόμασεv». Εἶναι πολύ σοβαρή αὐτή ἡ μαρτυρία τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ὀνόματος τῆς Ἀπολλωνίας εἰς Ἱερισσόν, πού προηγουμένως ὠνομάζετο Ἄκανθος.


6 Δοσιθέου Λεσβίου Κωνσταμονίτου, Χειρόγραφος Κώδικας Ἱερᾶς Μονῆς Κωνσταμονίτου ἀρ. 123, σελ. 196-197, 1845.

7 Μαν. Γεδεών, ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 301.

8 Θεωρεῖται ὁ Ἅγιος Κωνσταντῖνος ὁ πρῶτος κτήτορας τῆς Μονῆς Κωνσταμονίτου, γι’ αὐτό ὑπάρχει καί ἡ εἰκόνα του πάνω ἀπό τήν πύλη τῆς Μονῆς, δεξιά τοῦ Ἁγίου Στεφάνου. Τήν ὀνομασία ὅμως φαίνεται ὅτι ἔλαβε ἀπό τόν υἱόν τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου, τόν Κώνσταντα.

9 Δοσιθέου Λεσβίου, ἔνθ. ἀνωτ.

10 Δοσιθέου Λεσβίου, ἔνθ, ἀνωτ.

11 Γερασίμου Σμυρνάκη, Τό Ἅγιον Ὄρος, 1903, σελ. 683.

12 Δοσιθέου Λεσβίου, ἔνθ. ἀνωτ.

13 Δοσιθέου Λεσβίου, ἔνθ. ἀνωτ.

14 Δοσιθέου Λεσβίου, ἔνθ. ἀνωτ.

Δημοσιεύθηκε στο 4ο τεύχος του περιοδικού “Κύτταρο Ιερισσού”,σ.5

Exit mobile version