Η ελευθερία της δαντέλας!

—της Μαρίας Κατσουνάκη—

Έως την 1η Ιουλίου που αναμένεται να εφαρμοστεί στη Ρωσία η απαγόρευση των δαντελωτών εσωρούχων μεσολαβούν αρκετοί μήνες ώστε να το ξανασκεφτεί ο Βλαντιμίρ Πούτιν και να αποσύρει τη σχετική ρύθμιση. Εξάλλου στη Ρωσία, στη Λευκορωσία και στο Καζαχστάν οι γυναίκες διαδηλώνουν ήδη στους δρόμους, φορώντας δαντελωτά εσώρουχα (στα χέρια ή στο κεφάλι τους) και φωνάζοντας «Ελευθερία στα βρακιά».

Το θέμα, καθώς είναι και… φωτογενές, έχει κάνει τον γύρο του κόσμου. Εκτός όμως από την πικάντικη όψη του έχει ως πρώτη ύλη την οικονομία, σχεδιάζεται από την πολιτική ηγεσία και σφίγγει σαν στενός κορσές την κοινωνία.

Η απαγόρευση σκοπεύει να θέσει εκτός νόμου όλα τα εσώρουχα που περιέχουν λιγότερο από 6% βαμβάκι, για να προστατευθεί, ισχυρίζονται, η υγεία των καταναλωτών. Όμως η αλήθεια είναι ότι η Ενωση Ρωσικών Επιχειρήσεων Υφασμάτων δεν καλοβλέπει καθόλου τις συντριπτικές πωλήσεις εισαγόμενων εσωρούχων (80%) στην εγχώρια αγορά, ενώ οφείλουμε να συνυπολογίσουμε ότι η Ρωσία είναι ανάμεσα στις πρώτες περιοχές του πλανήτη στην παραγωγή βάμβακος. Τι πιο λογικό λοιπόν να ζητήσουν από τις γυναίκες να επιστρέψουν στα βαμβακερά εσώρουχα της σοβιετικής εποχής για να ενισχύσουν την εθνική βιομηχανία; Αλίμονο. Τι αξία έχει μια σωβρακοφανέλα μπροστά στη στήριξη ενός στόχου οικονομικής ανάκαμψης; Προφανώς ο εκμαυλισμένος δυτικός κόσμος αδυνατεί να κατανοήσει τις αρετές ενός μετασοβιετικού σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Μήπως πρέπει να επανεκτιμήσουμε την εικόνα των υγιών, ευτυχισμένων εργατριών (γυναικών) όπως την εμπνεύστηκαν ο Στάλιν και ο Ζντάνοβ;

Είναι τραβηγμένο λέτε να σκεφτούμε ότι ο εκφασισμός -άντε ακραία συντηρητικοποίηση, για να μην πέσει βαριά η λέξη- των κοινωνιών δεν αφήνει τίποτα όρθιο; Τα παραδείγματα είναι πολλά, πυκνά, ξεσπούν με τρομακτική βία σε εύφλεκτες περιοχές του πλανήτη αλλά δεν είναι λιγότερο επικίνδυνα όταν μοιάζουν λάιτ και γαργαλιστικά. Γιατί η στέρηση της ελευθερίας επιλογής, είναι στέρηση ελευθερίας. Σε έναν κόσμο που γνωρίζει, πληροφορείται με ταχύτητα που δεν ελέγχεται, αντιδρά για το παρελθόν που μπορεί να μην έζησε αλλά δεν θέλει να (ξανα) ζήσει, για το παρόν που συρρικνώνεται, για το μέλλον (την ελπίδα δηλαδή) που ξεμακραίνει απρόσιτο.

Κι αν οι Ρωσίδες διαδηλώτριες παραφράσουν τον Αντόρνο που έλεγε «καλύτερα καθόλου τέχνη παρά σοσιαλιστικός ρεαλισμός», θα έχουν άλλη μια επιλογή…

ΠΗΓΗ: dimartblog.com