Ο Μίμης Ανδρουλάκης επιστρέφει με ένα ενδιαφέρον κείμενο στο ιστολόγιο του και την αναγγελία ενός νέου βιβλίου.
«Κουτσαίνεις εσύ; Κουτσαίνω κι εγώ!» Εμπρηστής εσύ, εμπρηστής κι εγώ. Αυθαίρετο εσύ, αυθαίρετο κι εγώ. Λαδώνεσαι εσύ, λαδώνομαι κι εγώ. Φοροδιαφεύγεις εσύ, φοροδιαφεύγω κι εγώ. Αδιαφορείς εσύ, αδιαφορώ κι εγώ. Δεν κάνεις καλά τη δουλειά σου, δεν την κάνω ούτε εγώ. Η καταστροφική πυρκαγιά φέρνει στην επιφάνεια την πιο σκληρή και δύσκολη όψη του Νέου Ελληνικού Ζητήματος. Δεν είναι μόνο η ανικανότητα της κυβέρνησης, οι χρόνιες αποτυχίες της διοίκησης και του κράτους, οι δασοκτόνοι νόμοι, τα δασοκτόνα κεντρικά και τοπικά πελατειακά δίκτυα. Πανταχού παρούσα στην κοινωνία η αρνητική συσχέτιση του ενός με του άλλου, ο μιμητικός ανταγωνισμός στο χαμηλότερο επίπεδο, η παγίδα της αρνητικής ισορροπίας, η κακοήθης συναίνεση! Το ψάρι όμως πάντα, βέβαια, βρωμάει απ’ το κεφάλι. Αν τα πρόσωπα ευθύνης σ’ όλους τους τομείς δεν είναι role models, αν η κοινωνία έχει εμπεδώσει την πεποίθηση ότι οι «πάνω» σ’ όλα τα επίπεδα αυθαιρετούν ή και τα «παίρνουν» τότε με τι κύρος θα ανακόψουν την κακοήθη και αρνητική συσχέτιση προς τα «κάτω». Πώς διακόπτεται αυτός ο φαύλος κύκλος μέσα στην ίδια την κοινωνία, στις σχέσεις κράτους – κοινωνίας και των «πάνω» με τους «κάτω»; Αυτή είναι η ουσία του Νέου Ελληνικού Ζητήματος και η απάντησή του δε βρίσκεται μόνο στην ημερομηνία και το αποτέλεσμα των επόμενων εκλογών.
Θέλω να βλέπω αλλαγή σε αυτή την στάση του Νεοέλληνα του ’80 και εξέλιξη της σε μία κατάσταση αποστασιοποίησης και κριτικής απέναντι στην “νόμιμη” αυθαιρεσία. Ο Έλληνας δεν ζηλεύει πια τον “παράνομο” γείτονα και δεν προσπαθεί να του μοιάσει, ούτε θέλει να πεθάνει η κατσίκα του. Αντίθετα θα τον κριτικάρει αρνητικά αλλά εποικοδομητικά και σε πολλές περιπτώσεις θα τον απομονώσει τόσο κοινωνικά όσο και επαγγελματικά.
Κρατάω μια μικρή επιφύλαξη ότι αυτή η νοοτροπία δεν έχει φτάσει ακόμα στα μεγάλα αστικά κέντρα, αλλά πόσο μακριά μπορεί να είναι; Yπάρχει δρόμος ακόμα από την κριτική στην πράξη, από την παρατήρηση στην προσπάθεια επαναπροσδιορισμού της πραγματικότητας. Προσωπικά όμως είμαι αισιόδοξος, τουλάχιστον με τα σημερινά δεδομένα.
