Μέχρι πριν από μερικές μέρες έλεγα ότι δεν θα πάω να ψηφίσω σε αυτές τις ευρωεκλογές. Γιατί άλλωστε, πότε πήγα; Δίνω πάντα το παρόν σε δημοτικές και βουλευτικές αλλά δεν ξέρω καν πότε έχουμε ευρωεκλογές. Τι άλλαξε φέτος; γιατί ξέρω; Γιατί ξαφνικά φέτος γίνεται τόσο θόρυβος, και μάλιστα άσχημος;
Επειδή «αποφάσισαν» κάποιοι ότι οι συγκεκριμένες ευρωεκλογές είναι σημαντικές και μας βομβάρδισαν με εκπομπές – διαφημιστικά και αντιπαραθέσεις πρέπει κάτι να αλλάξει; Επειδή ξαφνικά αποφάσισαν οι «πολιτικοί αρχηγοί» να κάνουν τηλεοπτικό debate (sic) πρέπει να πάω να ψηφίσω;
Με ένα τέτοιο σκεπτικό λοιπόν είχα αποφασίσει να μην ασχοληθώ και να κάτσω σπιτάκι μου εκείνη την ημέρα (όχι δεν θα πήγανα για μπάνιο). Μέχρι που είδα την συνέντευξη ενός αρχηγού κόμματος στην τηλεόραση και κάτι άλλαξε. Πέτυχε κατά το ήμισυ τον στόχο του μπορώ να πω, αφού θα πάω τελικά να ψηφίσω αλλά όχι αυτόν.
Θα πάω να ψηφίσω γιατί πιστεύω ότι αφού έχει τόση σημασία για αυτούς πρέπει να πάω να τους δώσω το μήνυμα που τόσο περιμένουν. Όπως πάω στις δημοτικές και τις βουλευτικές, έτσι θα πάω και στις ευρωεκλογές. Θα πάω για να τους δώσω το δικό μου μήνυμα «Ναι ρε! Ήρθα και ψήφισα και δεν μου κάνετε».
Στα παράθυρα και στα μπαλκόνια δημαγωγείται και μας αραδιάζεται λόγους γιατί να μην ψηφίσουμε τους άλλους. Προσπαθείτε να πάρετε ψήφους από την ανικανότητα των άλλων και την δυσαρέσκεια μας από αυτούς αντί να προσπαθήσετε να μας πείσετε για την δική σας ικανότητα να φέρεται αλλαγές και λύσεις.
Όχι όμως δεν θα ψηφίσω εσένα γιατί δεν μου κάνει εκείνος, ούτε εκείνους επειδή δεν μου κάνουν αυτοί. Δεν θα ψηφίσω από αντίδραση, δεν θα αλλάξω απλώς την προβιά μου. Θα δράσω, θα ψηφίσω αυτό που θέλω, που πιστεύω, που νιώθω.
Και πραγματικά πιστεύω ότι δεν μου κάνετε.