Μια παράδοση που έρχεται από τα βάθη της θάλασσας αποτελεί το πολύ σπουδαίο εύρημα που εκτίθεται στον χώρο υποδοχής του Αρχαιολογικού Μουσείου Θεσσαλονίκης και καλοσωρίζει τους επισκέπτες.
Πρόκειται για έναν μεγάλο εμπορικό/μεταφορικό ψευδόστομο μυκηναϊκό αμφορέα της Ύστερης Εποχής Χαλκού ‒μοναδικό δείγμα του είδους του στη συλλογή κεραμικής του Μουσείου‒ που μάλλον χρησιμοποιούνταν για αποθήκευση και μεταφορά απλού ή αρωματικού ελαίου.
Τον παρέδωσε το 2018 η κ. Ελισάβετ Παπανικολάου-Λαζαρίδου, με φερόμενη προέλευση τη θαλάσσια περιοχή ανοιχτά της Τορώνης στη Χαλκιδική. Η επιφάνειά του, καλυμμένη από θαλάσσιους οργανισμούς, δείχνει πως το αγγείο κείτονταν για χρόνια σε ήρεμο και σκοτεινό θαλάσσιο περιβάλλον, δηλαδή σε βαθιά νερά.
Εάν η (φερόμενη) προέλευσή του από τον κόλπο της Τορώνης ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, τότε είναι το βορειότερο δείγμα αυτού του τύπου αμφορέων στο Αιγαίο. Σε αυτήν την περίπτωση, η εναπόθεσή του στη θάλασσα συνδέεται, άραγε, με κάποιο συμβάν των μυκηναϊκών χρόνων; Π.χ. με ένα άγνωστο μέχρι σήμερα ναυάγιο, ή αγκυροβόλημα, ή αναγκαστική απόρριψη φορτίου λόγω θαλασσοταραχής; Ή, μήπως, με μια δευτερογενή μετακίνηση κατά τους νεότερους χρόνους, με το αγγείο λ.χ. να μεταφέρεται εκεί πιασμένο στα δίχτυα ψαράδων; Τι υποδεικνύουν η πετρογραφική και χημική ανάλυσή του ως πιθανή προέλευση και κέντρο παραγωγής του; Μπορούμε να προτείνουμε μια υποθετική θαλάσσια διαδρομή του με βάση τις μελέτες για τους δίαυλους ναυσιπλοΐας στο προϊστορικό Αιγαίο; Ποιες παράκτιες θέσεις της Ύστερης Εποχής Χαλκού στον Τορωναίο κόλπο θα μπορούσαν να αποτελούν τελικό προορισμό ή ενδιάμεσο σταθμό σε αυτήν την υποτιθέμενη διαδρομή;
«Είναι σχεδόν αναπόφευκτο, τελικά, ένα αρχαιολογικό εύρημα που δεν προέρχεται από ασφαλές ανασκαφικό σύνολο ‒όπως ο συγκεκριμένο αμφορέας‒ να γεννά περισσότερα ερμηνευτικά ερωτήματα, παρά να παρέχει σαφείς απαντήσεις…», αναφέρει η ανακοίνωση του Αρχαιολογικού Μουσείου Θεσσαλονίκης, η οποία συνοδεύει το εύρημα.
Πηγή: voria.gr