Το έθιμο της κούνιας αναβιώνει κάθε χρόνο τη δεύτερη μέρα του Πάσχα στον Στανό Χαλκιδικής με κατσικάκια στη σούβλα, άφθονο κρασί, παραδοσιακούς χορούς και ζωντανή μουσική.
Το έθιμο της “κούνιας”
Τη δεύτερη ημέρα του Πάσχα μαζεύονταν παρέες αγοριών και κοριτσιών, έπαιρναν σχοινιά και πήγαιναν σε μεγάλα δέντρα και έκαναν κούνιες.
Όταν ανέβαινε κορίτσι, έλεγαν το παρακάτω τραγούδι: Στα ψηλά τα παραθύρια κόρη κάθεται και γυαλί κρατεί στα χέρια και γυαλίζεται και τα κάλια της λογιάζει. Κάλια μου όμορφα, ποιος θα σας φιλάει το βράδυ τα μεσάνυχτα Ο Γιάννης δεν είναι εδώ πάει για κρύο νερό Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος. Ενώ, όταν ανέβαινε αγόρι, έλεγαν άλλο τραγούδι. Έναν τον έχει η μάνα του, έναν και χαϊδεμένο και στο σχολειό τον έστελνε γράμματα για να μάθει. Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος. Μόλις τελείωνε το τραγούδι, άφηναν το σχοινί (ουρά) με το οποίο κουνούσαν για να κάνει κάτω στο έδαφος κουλουράκια (κύκλους). Αν έκανε πολλά κουλουράκια, έλεγαν πως η πεθερά θα τον αγαπούσε πολύ.