Τελικά, οι περισσότεροι θέλουμε να έχουμε ευρώ στο πορτοφόλι μας. Ίσως γιατί πάντα ήμασταν λίγο ή πολύ ξενομανείς. Ξέρετε τώρα, μόλις ερχόταν κάποιος Άγγλος στην παρέα, όλοι με αυτόν καταπιανόμασταν ολόκληρο το βράδυ. Μας άρεζαν βλέπετε και τα καλούδια. Τηλεοράσεις plasma, ταξιδάκια Rome by night, ρουχαλάκια Gantt Boss, κάτι από αμαξάκια, ά και φυσικά iphone, ipad. Και έτσι με το ευρώ ολοκληρώθηκε η φαντασίωσή μας να γίνουμε επιτέλους ένα με αυτούς. Τους ξένους, τους βόρειους φυσικά, όχι τίποτα μπας-κλας βορειοαφρικάνους, ή ασιάτες. Οι οποίοι πια εκτός από σύμμαχοι μας είναι μαζί στην πορεία για ένα εννιαίο κράτος. Τέλεια και καλά όλα αυτά.
Τα πήραμε τα πράματα πιο χαλαρά. Ζητοκραύγασε και ο κάθε ταλαίπωρος βαλκάνιος έλληνας μόλις απόκτησε το γαλαζοαίματο χαρτονόμισμα στο χέρι του. Και μετά άρχισε το πραγματικό πάρτυ, το ονειρικό. Διπλασιασμός τιμών για το μαϊντανό και περιθώρια εμπορικού κέρδους 300%. Διακοποδάνεια με τη σέσουλα, σπιτάκια όλοι, μιας και το ενοίκιο ήταν ντενοντέ. Όλοι μας λαδώσαμε υλικά ή και ηθικά να πάρουμε ένα δανειάκι, μια δημοπρασία ή μια προμηθειούλα με απευθείας ανάθεση, ένα διορισμό, μια υπογραφή του προϊστάμενου για επιπλέον οδοιπορικά, εν κοινή συναινέσει φυσικά. Και αυτός που έδινε, αλλά και αυτός που έπαιρνε. Και όλοι μας είμασταν στο όνειρο. Να εξελιχθεί η θέση μας στο δημόσιο, να πάρουμε λίγα παραπάνω ευρώ με την προαγωγή μας, είτε δουλεύουμε, είτε τους δουλεύουμε. Αργίες κολλητές τετρακάβαλο με σαββατοκύριακα, Πάσχα στο Πύλιο, μπανάκια Χαλκιδική Σίφνο, ψώνια στο Λονδίνο, σκίσιμο χιονιού στις πίστες της Αράχωβας και του Καϊματσαλάν. Και ο κάθε πικραμένος είχε το δικαίωμα στο όνειρο. Ξαφνικά όλοι απολαμβάναμε τα ίδια. Και ο πλούσιος και το φτωχαδάκι. Δεν καταλάβαινες από τα Καγιέν και τα Mercedes που οδηγούσαμε ποιος είναι ποιος. Μια σύγχυση, ένα ποδοβολητό, αχός από τη μάχη της κατανάλωσης. Αλλαγή συνέχεια στα ρούχα, στα αμάξια, στον υπολογιστή. Κάναμε συνέχεια update. Ή καλύτερα είχαμε ενεργοποιήσει το auto-update.
Όμως, τα προβλήματα μεγάλωναν. Και η χώρα χρεωνόταν. Μόνιμα, σταθερά, βασανιστικά αργά, επί μακρόν, από τους άθλιους κυβερνήτες της. Στους αδίστακτους ξένους άπληστους δανειστές. Της ελεύθερης αγοράς βεβαίως βεβαίως. Με τα γκρι κουστούμια, τα μαύρα γυαλιά και τους δερμάτινους χαρτοφύλακες. Φορτωνόμασταν χρέος που κάποια μέρα θα μας το ζητούσαν. Νόμιμο και επαχθές. Λένε κάποιοι ότι μέχρι και μίζες των οπλικών συστημάτων τιτλοποιήθηκαν στο χρέος. Να τα πληρώσουν όλα τα κορόιδα. Οι ινδιάνοι καταναλωτές έλληνες, οι καλοζωισμένοι. Κάποτε στο μέλλον. Και η χώρα θα χρεώνεται. Αυτοί καλά κάνανε. Τη δουλειά τους κοιτούσανε. Εμείς όμως που ήμασταν; Σε αυτή τη χώρα ζούσαμε; Ή στο Σαν Μαρίνο, στο Μονακό;
Κάποιοι πρόγονοί μας κάποτε αποφάσισαν να αποφασίζει μια εκλεγμένη ομάδα και όχι ένας θεόσταλτος βασιλιάς. Το είπανε Δημοκρατία. Αυτούς που δεν συμορφώνονταν με την απόφαση των πολλών τους τιμωρούσαν, με εξοστρακισμό ή και άλλα σπορ. Και εφεύρανε την Τιμωρία. Του να υποστείς τη συνέπεια των πράξεων σου. Και κάποιοι άλλοι αποφάσισαν να πεθάνουν για την πατρίδα τους, ώστε να την προστατεύσουν από τον εχθρό, ενώ κάποιοι άλλοι την επέκτειναν και την έφτασαν από τη Μακεδονία μέχρι την Ινδία. Και έτσι αισθάνθηκαν όλοι τη Φιλοπατρία και τη Δόξα. Αλλά και κάποιοι άλλοι θέλησαν όλοι να είναι ίσοι απέναντι στα συμφέροντα τον πολλών και να μην υπάρχει αδικία. Και τότε έλαμψε η Δικαιοσύνη. Μερικούς αιώνες αργότερα κάποιες μάνες πηδούσαν στο γκρεμό γιατί δεν ανέχθηκαν να βιάζονται από τους Τούρκους και να ζουν ζωή χωρίς αξιοπρέπεια, ενώ κάποιοι παπάδες ανατινάχθηκαν σε ένα μοναστήρι γιατί πνιγόντουσαν από την καταπίεση. Και μας δίδαξαν την Αυτοθυσία, την Αυταπάρνηση που φτάνει μέχρι στην άρνηση της ίδιας μας της ζωής.
Το 2009 η περίοδος χάριτος του ευρώ έληξε για εμάς τους Έλληνες. Ήρθε η ώρα να πάρουνε την αντιπαροχή τους, αφού το οικοδόμημα χτίστηκε. Ένα γιγάντιο χρέος, ενός πλανεμένου, ραχατεμένου, αδιάφορου λαού. Ήρθανε να εισπράξουνε. Βάλανε κυβερνήτες να πούνε ψέμματα για να κερδίσουν τις εκλογές. Τους στήριξαν οικουμενικά όλα τα μέσα. Κατά επίφαση με δημοκρατικό τρόπο. Και από τότε άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Βάλαν φόρους για να γονατίσουν όλοι. Δήθεν για να σωθεί το κράτος. Αυτό που έτσι το άφηναν να λειτουργεί από δεκαετίες και δεν υπήρχε πρόβλημα. Ελέγχουν την ενημέρωση κυνηγώντας όποιον διαφωνεί. Αποφεύγουν τις εκλογές και τις αποφάσεις του λαού και σύρρονται σε αυτές μόνο όταν πιστεύουν ότι θα κερδίσουν και όχι όποτε συμφέρει τους πολλούς. Και όλα αυτά μας τα επιβάλλουν οι κυβερνήτες μας, σα δουλικά, που ακούν ότι τους προστάζει ο ξένος βασιλιάς.
Και τότε κάπου εκεί στο 2010 το όνειρο άρχισε να ξεθωριάζει. Όλοι συνέχιζαν να μαζεύουν τα ευρώ τους για να ξεπληρώνουν τα δάνεια στις τράπεζες, αλλά τώρα με αγανάκτιση. Tο χειρότερο είναι ότι με τα μέτρα που παίρνουν εξαθλιώνουν μέρα με τη μέρα τους κυνηγημένους πια από τους φόρους έλληνες. Κόσμος αυτοκτονεί, δέρνουν με μανία και ανοίγουν κεφάλια στις συγκεντρώσεις αδικημένου πλήθους, άνθρωποι χάνουν καθημερινά τις δουλειές τους, επιχειρηματίες καταστρέφονται, και οι δημόσιοι υπάλληλοι αρχικά πτωχεύουν και σε λίγο θα ανοίξει η πόρτα της εξόδου στο χάος της ανεργίας.
Βέβαια παράλληλα με τις συμμορφώσεις μας, φτιάχτηκε και το ταμείο, στο οποίο μπαίνει το βιός μας, της χώρας μας, στο οποίο θα βάλουν χέρι, μόλις αποτύχουν τα μέτρα τους, τα οποία τα έχουν προγραμματίσει για να αποτύχουν και το βλέπουμε στις ειδήσεις των 8 κάθε τρίμηνο. Τότε θα αρχίσει το δικό τους όνειρο και θα εδραιωθεί ο δικός μας εφιάλτης.
Το ευρώ άρχισε σε όλους τους υπηκόους αυτού του ταλαίπωρου τόπου να τους δείχνει τα δόντια του. Έγναν σκλάβοι του. Τα ευρώ στην τσέπη τους λιγόστεψαν πια. Το όνειρο χάθηκε. Η απόσταση με την ευρώπη μεγάλωσε. Ανακουφιστικό βέβαια για όλους μας είναι ότι και άλλοι λαοί με το ίδιο νόμισμα άρχισαν να υποφέρουν. Ανεργία, αβεβαιότητα, ανασφάλεια. Μα καλά, το ευρώ δεν έγινε για να προοδεύσουν οι λαοί της ευρώπης, να έχουν ένα μέλλον καλύτερο, να ζήσουν όλοι στο όνειρο μιας μεγάλης δημοκρατικής πλούσιας χώρας; Μιας χώρας που θα μπορεί ο καθένας να προοδεύει, αλλά και ο καθένας να σέβεται τους πολλούς;
Έτσι, τώρα πια απελπιστήκαμε. Και τότε συνέχισαν με το φόβο. Ότι τέλος στο auto-update. Παντού άκουγες πόσες δεκαετίες πίσω θα γυρίσουμε, πόσα θα χάσουμε, θα καταστραφούμε. Στους ηλικιωμένους είπαν ότι δεν θα έχουν φάρμακα και λίγα ευρώ να φάνε. Στους νέους είπαν ότι δεν θα έχουν δουλειά και σπίτι να μείνουν, αφού θα το πάρει η τράπεζα. Σε όλους ότι δεν θα έχουν ότι θα επιθυμούσαν να έχουν, ή ήδη κατέχουν, βέβαια κατά ένα μέρος, αφού όλα είναι μέσα στα δάνεια. Δανεικά από το μέλλον, που το τρώμε τώρα και αυτοί θα το κατάσχουν. Και άρα αφού θα το χάσουμε, το μέλλον μας, τώρα στο παρόν, όλα θα τελειώσουν. Και συνεχίζουν ατιμώρητοι να μας περιγράφουν τον εφιάλτη μας. Ο οποίος τελικά έχει έναν μοναδικό συγγενή. Το ευρώ, αυτό για το οποίο όλα γίνονται. Και αυτοί μένουν ατιμώρητοι. Και έχουν το θράσος να λένε ότι έχουν δήθεν τις λύσεις για να βγούμε από τον εφιάλτη.
Οι ντόπιοι και οι ξένοι κυβερνήτες μας έχωσαν λάθρα στο ευρώ, αλλά με αντιπαροχή. Την ευζωία μας και την εκμετάλλευση της χώρας μας. Μας έταξαν το όνειρο και μας κέρασαν τον εφιάλτη. Ωραίοι κυβερνήτες είναι αυτοί. Αντί να εφαρμόσουν αυτά που εμείς βρήκαμε από παλιά, τη Δημοκρατία, τη Δικαιοσύνη, την Τιμωρία, τη Φιλοπατρία, τη Δόξα, την Αυτοθυσία και την Αυταπάρνηση, να μας προτρέπουν να τα προσέχουμε σαν κόρη οφθαλμού και σε κάθε παραστράτημα να μας επιπλήτουν, μας λένε ότι εάν θέλουμε το ευρώ, το όνειρο δηλαδή, θα πρέπει να ζήσουμε στον εφιάλτη, αλλιώς υπάρχει άλλος εφιάλτης.
Τελικά, τι έχει αξία σε αυτή τη ζωή; Το νόμισμα; Είτε μήπως ο τρόπος που θα ζήσεις, το χούι, το κόψιμό, η περπατησιά που λένε κάποιοι αγράμματοι σοφοί μας; Μήπως είναι να μας αρέσει να φιλάμε τις κατουρημένες ποδιές τους, σαν τριτοκοσμικοί αχθοφόροι με αντάλλαγμα κάποια μπλέ, πορτοκαλιά και μωβ χαρτάκια στην τσέπη μας και να ζήσουμε μια ζωή χωρίς αξιοπρέπεια; Μας έχει μείνει κανένα υπόλειμα Αυτοθυσίας και Αυταπάρνησης για ιδέες Ελευθερία, Φιλοπατρία, Δημοκρατία, Δικαιοσύνη, ή έχουν δίκιο όσοι λένε ότι τελικά είμαστε βαλκανικοί τουρκόσποροι, φυτεμένοι στις παρυφές της ευρώπης από τα ανεμομαζέματα; Οι οποίοι με τα λιγοστά ευρώ στην τσέπη τους θα ζήσουν απο εδώ και πέρα όχι στο όνειρό τους αλλά μέσα στον εφιάλτη τους;
Σπύρος Αθ. Γκουτζαμάνης