Ευχαριστούμε πολύ το www.zoosos.gr για την ενημέρωση των πολύ άσχημων αυτών γεγονότων που συμβαίνουν στα Νέα Μουδανιά, που ο περισσότερος κόσμος αγνοεί. Ας ελπίσουμε ότι κάποιοι διαβάζοντας το παρακάτω κείμενο θα ευαισθητοποιηθούν ώστε να δοθεί αργά ή γρήγορα η λύση σε όλες αυτές τις κτηνωδίες.
Η Ελένη Παρλαπάνη, είναι ψυχίατρος στο Νοσοκομείο «Γ. Παπανικολάου» στη Θεσσαλονίκη. Πριν από μερικούς μήνες επικοινώνησε με το www.zoosos.gr διαβάζοντας τα όσα συμβαίνουν στα Νέα Μουδανιά Χαλκιδικής εις βάρος των ζώων.
Μας κατέθεσε τη δική της μαρτυρία, και μας εξήγησε το πώς έχασε τα αδέσποτα που φρόντιζε αλλά και τον δικό της σκύλο, που έφαγε φόλα, την οποία κάποιος έριξε μέσα στην παιδική χαρά στα Νέα Μουδανιά του Δήμου Νέας Προποντίδας Χαλκιδικής!
Ολόκληρη η επιστολή της
«Ονομάζομαι Ελένη Παρλαπάνη, είμαι μόνιμος κάτοικος Θεσσαλονίκης και διατηρώ ένα μικρό σπίτι στο κέντρο των Νέων Μουδανιών Χαλκιδικής. Τους θερινούς μήνες διαμένω μόνιμα εκεί. Πολλοί “αξιοπρεπείς” κάτοικοι των Νέων Μουδανιών, ενοχλημένοι από την παρουσία μου, με γνωρίζουν φυσιογνωμικά και αναφέρονται στο πρόσωπό μου ως “αυτή με τα σκυλιά”.
Εδώ και πολλά χρόνια ασχολούμαι με τη φροντίδα αδέσποτων ζώων (σίτιση, στειρώσεις, φαρμακευτική και κτηνιατρική περίθαλψη) πάντα με δικά μου προσωπικά έξοδα. Νεκρά ζώα, εγκαταλελειμμένα στον δρόμο, φροντίζω να τα απομακρύνω και να τα θάβω, κυρίως επειδή επιθυμώ να προστατέψω μικρά παιδιά από αυτό το άσχημο θέαμα.
Τροφές “αμφιβόλου” προέλευσης και περιεχομένου αφημένες στον δρόμο, φροντίζω επίσης να τις εξαφανίζω. Στην πορεία έχω χάσει πολλά από τα ζώα, τα οποία φρόντιζα, κυρίως από “φόλες” ή από ατυχήματα με αυτοκίνητα. Στα Νέα Μουδανιά έχω γίνει μάρτυρας ασυνείδητων οδηγών, οι οποίοι όχι απλώς δεν προσέχουν τα ζώα, που διασχίζουν τον δρόμο, αλλά βγάζουν την επιθετικότητά τους επιχειρώντας να τα πατήσουν.
Παρόλο το συναισθηματικό κόστος δεν έπαψα ποτέ να παρέχω τη φροντίδα μου, όποτε και όπως μπορούσα. Το μεγαλύτερο πλήγμα που δέχτηκα, σίγουρα αφήνει τους «δράστες της τραγωδίας μου» αδιάφορους. Μέχρι τις 26 Οκτωβρίου του 2011, δύο από τα αδέσποτα σκυλιά που φρόντιζα διέμεναν έξω από την πόρτα του σπιτιού μου.
Την “Κούκλα” τη γνώρισα αποσκελετωμένη και φοβισμένη στο κέντρο των Νέων Μουδανιών το Πάσχα του 2006. Η φροντίδα, που δέχτηκε από εμένα, αλλά και από άλλους φιλόζωους, αφενός τη διατήρησε στη ζωή, αφετέρου τη μεταμόρφωσε σε ένα θαυμάσιο ζώο.
Η Κούκλα δεν έφευγε ΠΟΤΕ από το σπίτι μου, όταν εγώ βρισκόμουν εκεί. Με συνόδευε όπου και αν πήγαινα, ενώ επέτρεπε ΜΟΝΟ σε εμένα να τη χαϊδεύω. Το “Ασπρούλι” το συνάντησα επίσης σε άθλια κατάσταση, στην παραλία των Νέων Μουδανιών, τον Μάιο του 2011.
Μετά από φροντίδα, η σκυλίτσα μεταμορφώθηκε σε ένα πανέμορφο ζωάκι, το οποίο αμέσως έδειξε μεγάλη προσκόλληση στο πρόσωπό μου. Και οι δύο αδέσποτες σκυλίτσες ήταν στειρωμένες, εμβολιασμένες και αποπαρασιτωμένες.
Τον Αύγουστο του 2011 η Κούκλα δηλητηριάστηκε από φόλα, όμως ήταν τυχερή και επέζησε. Στις 26 Οκτωβρίου 2011 έριξαν και πάλι μπροστά από το σπίτι μου φόλες. Το πρωί της 26ης Οκτωβρίου είδα την Κούκλα για τελευταία φορά.
Στις 27 Οκτωβρίου κατέβηκα από το σπίτι μου στις 18:00 για να βρω το Ασπρούλι επίσης δηλητηριασμένο. Το ζώο ευτυχώς δεν απομακρύνθηκε. Η έκκλησή της για βοήθεια είχε αντίκρισμα και η έγκαιρή αντιμετώπιση από τον κτηνίατρο κ. Σταμάτη Τεπέ οδήγησε στην πλήρη αποκατάσταση της υγείας της.
Πεπεισμένη πια, ότι η Κούκλα μου είχε δηλητηριαστεί άρχισα έναν αγώνα προς ανεύρεση του σώματός της, προκειμένου να τη θάψω. Μέσα σε 5 μέρες «όργωσα» κυριολεκτικά την περιοχή. Εκτός από νεκρά περιστέρια, τα οποία επίσης δηλητηριάστηκαν από τις φόλες, η αναζήτηση δεν οδήγησε πουθενά.
Την Κυριακή 30 Οκτωβρίου, συνοδεία της ξαδέλφης μου Κατερίνας Κελεπούρη, σταματήσαμε στην παιδική χαρά, δίπλα από την κεντρική πλατεία των Νέων Μουδανιών, για να κάνει κούνια η τότε 18 μηνών κόρη μου.
Το Ασπρούλι ήταν φυσικά μαζί μας. Όπως και το “Λουκουμάκι”, η σκυλίτσα, που έσωσα πριν από 10 χρόνια στην Καλλονή της Λέσβου και η οποία με συνόδεψε όπου και αν βρισκόμουν, στην Ελλάδα ή το εξωτερικό, τα τελευταία 10 χρόνια της ζωής μου.
Μετά την εξαφάνιση της Κούκλας και το συμβάν με το Ασπρούλι ήμουν ιδιαίτερα προσεκτική και δεν άφηνα το Λουκουμάκι ελεύθερο από το λουρί του.
Καθότι στην παιδική χαρά δεν υπήρχε εκείνη τη μέρα κανένας άλλος, έκανα το λάθος και άφησα τη σκυλίτσα ελεύθερη. Το Λουκουμάκι δεν έφευγε έτσι και αλλιώς ΠΟΤΕ μακριά μου.
Δεν φαντάστηκα, ότι στην παιδική χαρά υπήρχε κίνδυνος. ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΓΚΑΚΙ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΧΑΡΑΣ, δίπλα ακριβώς από την κούνια όπου έπαιζε η κόρη μου, ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΙ ΕΙΧΑΝ ΡΙΞΕΙ ΦΟΛΑ.
Ούτε η πολύ μικρή ποσότητα που έφαγε, ούτε η έγκαιρη παρέμβασή μου στο σπίτι (είμαι ιατρός και είχα στο σπίτι ατροπίνη και διαζεπάμη), ούτε η πραγματικά συγκινητική προσπάθεια που κατέβαλε ο κτηνίατρος κ. Τεπές (ο οποίος ήρθε την Κυριακή στις 19:00 στο ιατρείο του, για να βοηθήσει το σκυλάκι μου) κατάφεραν να αποτρέψουν το μοιραίο.
Την Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011 στις 20:00, το Λουκουμάκι μου κατέληξε μέσα σε σπασμούς, πόνους και με το αίσθημα πνιγμονής (είχε πάθει πνευμονικό οίδημα).
Καταγγελία στην Αστυνομία Νέων Μουδανιών, καταγγελία του περιστατικού στον Γραμματέα του Αντιδήμαρχου Νέων Μουδανιών δεν αλλάζουν το αποτέλεσμα: η κτηνωδία αποτελεί ίδιο γνώρισμα του πλέον πρωτόγονου θηλαστικού, αυτού που αποκαλείται “άνθρωπος”.
Παρότι είμαι ψυχίατρος, με άμετρη κατανόηση απέναντι σε αυτό που καλείται «ανθρώπινη ψυχή», η κακοποίηση των ζώων, με την όποια μορφή της, μου προκαλεί μόνο θλίψη. Η τοποθέτηση όμως δηλητηρίων σε παιδική χαρά, με αφήνει πραγματικά άναυδη!
Όταν βλέπουμε φωτογραφίες, η κόρη μου μέχρι σήμερα με ρωτάει: Πού είναι η Κούκλα; Πού είναι το Λουκουμάκι; Και όταν της απαντάω πως οι δυο τους πήγαν ταξίδι, το μωράκι μου γελάει ανέμελα».
ΠΗΓΗ: zoosos.gr
