Το παρακάτω κείμενο μας το έστειλε φίλος του Νέα Μουδανιά Blog και τον ευχαριστούμε
Περιμένοντας από ώρα σε ώρα τη συμφωνία για τη νέα δανειακή σύμβαση, με όλα όσα γνωρίζουμε ότι αυτή θα φέρει στην Ελληνική κοινωνία, σαν τεράστιο τσουνάμι θα σαρώσει και θα καταπνίξει τα όποια λίγα όνειρα μας είχαν μείνει για “όχι χειρότερες μέρες”, που ελπίζαμε και ευχόμασταν ως παρηγοριά στον άρρωστο, τον Έλληνα ασθενή, είμαστε πλέον μόνοι και αντιμέτωποι με τον εφιάλτη μας.
Τον προσωπικό, ατομικό, συλλογικό, εθνικό μας εφιάλτη, που για λόγους μαγκιάς της φυλής ισχυριζόμαστε ότι είναι μοναδικός, δεν υπάρχει όμοιος και, φυσικά, πιο τρομακτικός από οποιονδήποτε άλλον, αφού, ας μην ξεχνάμε, είναι γέννημα θρέμμα μας.
Είμαστε εδώ, περιμένοντας πλέον δίχως διάθεση, αντοχές, κουράγιο, ταλαιπωρημένοι και καταβεβλημένοι από τα όσα υπομένουμε με σθένος, κυρίως τα τελευταία δυο χρόνια. Αποσβολωμένοι από τις καταιγιστικές εξελίξεις, ζαλισμένοι και θολωμένοι από τα συνεχή χτυπήματα σε σώμα και πνεύμα. Κυρίως, όμως, θυμωμένοι για την κατάπτωση της εθνικής και ατομική μας αξιοπρέπειας.
Είμαστε εδώ διχασμένοι, για μία ακόμη φορά, ως κοινωνία ως πατρίδα ως έθνος ως Έλληνες ως άνθρωποι ως άτομα. Διχασμένοι ανάμεσα στις επιλογές, που μας προτάσσουν κυρίως εγχώριοι η ξένοι ευρωπαϊκοί και μη θεσμικοί παράγοντες. Αγανακτισμένοι, γιατί ξέρουμε καλά ότι οι επιλογές αυτές είναι θανατική καταδίκη στα χεριά ανεύθυνων πολιτικών, που με περίσσια αυτοπεποίθηση, ως φερέλπιδες μελλοντικοί αρχηγοί, δηλώνουν ότι δεν διαβάζουν τα συμφωνηθέντα όταν καλούνται να αποφασίσουν για εμάς χωρίς εμάς.
Με το πιστόλι στο κεφάλι, στο στήθος, στο χέρι, στο πόδι και σε άλλα μέρη του σώματος, πορευόμαστε γιαπάνω από δυο χρόνια τώρα, καταδικασμένοι στο μαρτύριο της “ρώσικης ρουλέτας”, ξέροντας τελικά ότι, από στιγμή σε στιγμή, το όπλο θα εκπυρσοκροτήσει.
Σε πιο σημείο του σώματος θα μας βρει; Το χτύπημα θα είναι μοιραίο; Θα μείνουμε ζωντανοί αλλά ανάπηροι; Θα μπορέσουμε να ανακάμψουμε; Να ορθοποδήσουμε; Μήπως είμαστε χτυπημένοι σε κωματώδη κατάσταση και απλώς ο νους μας παίζει περίεργα παιχνίδια σε κάποιο κρεβάτι εντατικής; Ακόμα χειρότερα μήπως είμαστε είδη πεθαμένοι;
Καταντήσαμε (μας κατάντησαν, δυστυχώς) Έθνος σε μανιοκατάθλιψη, με συχνές κρίσεις πανικού και αυτοκαταστροφής, χωρίς ίχνος αυτοσεβασμού και αυτοεκτίμησης. Όλα απόρροια των όσων υπομείναμε τα τελευταία χρόνια και εξακολουθούμε να υπομένουμε έως σήμερα, χωρίς καν να γνωρίζουμε α συντελείτε προσεχώς και η αιωνία καταδίκη μας. Το λυπηρό και αξιοθρήνητο στην “ειδική” μας περίπτωση είναι ότι δεν θέλαμε να αλλάξουμε τα κακώς κείμενα, που γράφονταν στη πλάτη μας για πολλά χρόνια με “ιδία συγκατάθεση”, νομίζοντας ότι δεν μας αφορούν, δεν μας αγγίζουν, αφήνοντας να αιωρούνται σαν δορυφόροι σε ένα απώτερο μέλλον.
Το μέλλον, όμως, μας προσπέρασε όταν εμείς αυτοπαγιδευτήκαμε στην κατασκευασμένη χρονοκάψουλά μας και είναι τώρα μπροστά μας, σαν κομήτης σε τροχιά σύγκρουσης είναι έτοιμος να μας συντρίψει για την αλαζονική και εγωιστική μας στάση απέναντι στις επερχόμενες γενεές.
Τελικά, γιατί δεν μπορέσαμε ποτέ να δούμε την πραγματικότητα, πριν η ίδια μας αποκαλυφθεί; Ήμασταν παγιδευμένοι, δυστυχώς, για δεκαετίες σε μια ονειροπαγίδα, όπου γράφαμε μόνοι μας το σενάριο, διαλέγαμε την ομάδα παραγωγής, τον σκηνοθέτη, αποφασίζαμε μόνοι μας το “καλύτερο” δυνατό καστ συντελεστών, “δυνατούς” πρωταγωνιστές με εμπειρία στο “Θέατρο” και, στο τέλος, παίζαμε την ταινία σε κινηματόγραφους στημένους πρόχειρα σε πάρκα και πλατείες, προσκαλώντας “τζαμπαντάν” το σινάφι μας και άτομα κα’ εξοχήν τις αρεσκείας μας, για να επευφημήσουν και χειροκροτήσουν ένα γελοίο αποτέλεσμα, που μετατράπηκε πολύ γρήγορα σε ταινία τρόμου! Ούτε στον χειρότερό μας εφιάλτη, λοιπόν, δεν φανταζόμασταν τέτοια εξέλιξη.
Ο Εφιάλτης, όπως σωστά θυμούνται οι περισσότεροι από την αρχαία ιστορία μας, πρόδωσε το κρυφό μονοπάτι στους Πέρσες, που μπόρεσαν να περικυκλώσουν και, τελικά, να νικήσουν τους “τριακοσίους” του Λεωνίδα. Όμως, η ιστορία δεν τελείωσε εκεί. Οι Έλληνες ανασυγκροτήθηκαν, ένωσαν τις δυνάμεις τους, ΣΥΜMΑΧΗΣΑΝ και, μετά από λίγο καιρό, ενωμένοι και προπάντων αποφασισμένοι και πάλι να διεκδικήσουν πίσω αυτά που έχασαν, βγήκαν νικητές.
Υπάρχουν αμέτρητες παρόμοιες, αρχαίες ή νεότερες, ιστορίες ως παραδείγματα. Εφόσον, λοιπόν, η ιστορία επαναλαμβάνεται, ό,τι πάει, έρχεται, ό,τι ανεβαίνει, κατεβαίνει, ό,τι γίνεται, φαίνεται και ούτω καθ’ εξής, εφόσον υπάρχει για κάθε τέλος μια νέα αρχή, γιατί λοιπόν εμείς πρέπει να τελειώνουμε εδώ;
Όχι. Ό,τι κι αν τελικά συμβεί, εμείς πρέπει να συνεχίσουμε. Πρέπει, επιτέλους, να μάθουμε από τα λάθη μας. Πρέπει να πιστέψουμε ότι έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε τον κόσμο γύρω μας, αλλάζοντας πρώτα τον εαυτό μας, εμάς τους ίδιους. Ναι, μπορούμε να τα καταφέρουμε, εάν πιστέψουμε ότι τίποτε δεν τελειώνει, επειδή κάποιος τρίτος το αποφάσισε. Εμείς έχουμε τον τελευταίο λόγο, δεν πρέπει όμως σε καμία περίπτωση να μείνουμε στα λόγια. Τώρα είναι που χρειάζονται, επιτέλους, οι πράξεις.
Οι μεγάλοι αγώνες ποτέ δεν είναι εύκολοι. Κανένας αγώνας δεν είναι εύκολος. Χρειάζονται μεταξύ άλλων θυσίες, θάρρος και σθένος, ενώ πρέπει να είμαστε έτοιμοι να απολέσουμε, δυστυχώς, μερικές από τις κατακτήσεις μας. Περισσότερο, όμως, από άλλοτε πρέπει να ενεργήσουμε τώρα, γρήγορα, δυναμικά, αποφασιστικά για τη νέα γενιά, γιατί τους το οφείλουμε. Πρέπει να επανορθώσουμε την αδικία απέναντι τους. Να εργαστούμε σκληρά, ώστε να δημιουργήσουμε νέες συνθήκες με νέους κανόνες, να ενστερνιστούμε το δικαίωμα στα όνειρά τους, αλλά κυρίως να σεβαστούμε την προσωπικότητά τους. Οφείλουμε να σεβαστούμε το δικαίωμα ενός αξιοπρεπούς βίου όλων των συμπολιτών μας, ανεξαιρέτως που δοκιμάζονται καθημερινά δίπλα μας, μπροστά μας. Τώρα μας δίνεται η ευκαιρία να ξεπεράσουμε τις αγκυλώσεις που μας κράτησαν δεμένους στο σκοτάδι.
Είναι η ώρα να ΠΡΑΞΟΥΜΕ!