Αργοπεθαίνοντας στη 40η παράλληλο

Συντεταγμένες Ελλάδος…

Ξύπνησα από έναν ακαθόριστο ρυθμικό θόρυβο. Ακαθόριστο αρχικά, καθώς ακόμη βρισκόμουν σε σύγχυση, εκείνη των πρώτων στιγμών ενός απότομου ξυπνήματος.

Σύντομα κατάλαβα πως ο από πάνω γείτονας κάτι μαστόρευε. Δεν πειράζει σκέφτηκα. Έτσι και αλλιώς είχα κοιμηθεί αρκετά και τίποτα συγκεκριμένο δεν με περίμενε έξω από το κρεβάτι. Έχει και μερικά θετικά η ανεργία σκέφτηκα. Τουλάχιστον είσαι αφεντικό του εαυτού σου και του επιτρέπεις να χουζουρεύει και να χασμουριέται χάσκοντας ασύστολα και επαναλαμβανόμενα. Πράγμα που κατόπιν θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε ένα ξεγυρισμένο αργόσχολο καφέ.

Τέτοιες ηδονικές στιγμές κάποτε ήταν απλά όνειρα. Η δουλειά ήταν εξουθενωτική και αδιάκοπη…

Εντωμεταξύ ο από πάνω συνέχιζε να κοπανά και σαν να μην έφτανε αυτό μπήκε στο χορό και το μωρό του, που άρχισε να κλαίει και να σκούζει, οπότε τίποτα άλλο δεν έμενε παρά να σηκωθώ πάραυτα. Λίγο εκνευρισμένος το ομολογώ.

Υπό άλλες συνθήκες τίποτα το εκνευριστικό δεν θα υπήρχε. Ήταν ήδη 9:30 και το να κοπανάει κάποιος γείτονας για τους δικούς του λόγους δεν ήταν κάτι τόσο τραγικό, ούτε και ένα μωρό που κλαίει έχει τίποτα το μεμπτό. Έλα όμως που ο συγκεκριμένος είναι ένας ελληνάρας!

Δεν έδινε φράγκο για το κοινόχρηστα (και εξαιτίας αυτού και μερικών ακόμη παγώσαμε όταν μας έκοψαν πέρσι το αέριο καταχείμωνα) γιατί «δεν είχε», την ίδια στιγμή που το Nova το πλήρωνε κανονικότατα, συχνά πυκνά παράγγελνε delivery, και έφτιαχνε επίσης και το εξοχικό του! Πως μετά να μην μου μπαίνουν κακές σκέψεις για αυτόν και το καημένο το μωρό που θα μεγαλώσει και κατά πάσα πιθανότητα θα γίνει και αυτό ένα ακόμη βόδι και μισό με τέτοια πρότυπα;;;

(Τελικά τον κανονίσαμε, και αφού δεν έπαιρνε με το καλό αναγκάστηκε να πληρώσει κατόπιν εκβιασμού όταν ο διαχειριστής βρήκε ένα αδύνατο και παράνομο σημείο στην υπόθεση του χεχε!)

Ένα γρήγορο ντουζ και κάτι για πρωινό στα πεταχτά και να σου φαρδύς πλατύς στον καναπέ με το φραπέ ανά χείρας και τα πόδια τεντωμένα. Χλιδή, απόλυτη χλιδή! Και τώρα; Η εύκολη λύση. Το τηλεκοντρόλ στο χέρι και αρχίζει το ζάπινγκ μπας και το μάτι ανοίξει. Και τότε το χάος!

Στο ένα κανάλι μία επανάληψη σειράς παραγωγής 1982 όπου τα παιδιά του σχολείου φορούσαν ακόμη ποδιές! Στο άλλο τα γνωστά τηλεπαράθυρα που ακόμη και αν οι δημοσιογράφοι δεν ήταν αυτό που θα λέγαμε γραφικοί και προσπαθούσαν να τα μαζέψουν, οι αξιότιμοι πολιτικοί προσκεκλημένοι τους επιδίδονταν στο σπορ «εσύ φταις – εγώ δεν φταίω» εξαπολύοντας κατηγορίες με υψωμένη φωνή. Στο επόμενο τα ίδια ή σχεδόν τέλος πάντων. Σε άλλο καταστροφολογία μέχρι εκεί που δεν πάει. Σε ένα άλλο κάποιος πουλούσε βιβλία με σκοπό να μας ανοίξει τα μάτια σχετικά με τα παιχνίδια διαφόρων σε βάρος της Ελλάδας. Σχέδια συνωμοσίας και κερδοσκοπίας κτλ κτλ κτλ. (κερδοσκοπίας του ιδίου μήπως;) Την ίδια ώρα ένα τοπικό κανάλι μας ξεναγούσε στα ενδιαφέροντα σημεία της Συρίας και επεδίωκε να μας παρουσιάσει την εκεί ζωή. Μόνο που αυτό ήταν πριν την επανάσταση και η παραγωγή Β διαλογής φάνταζε ακόμη πιο παρωχημένη από όσο αρχικά ξεκίνησε. Η Βέφα πάλι παρουσίαζε συνταγές σε επανάληψη δεκαετίας.

Προφανώς θα συνέβαιναν και άλλα φοβερά και τρομερά μέσα στο κουτί εάν εξακολουθούσα το ζάπινγκ αλλά σας βεβαιώνω πως κάτι τέτοιο μου ήταν πλέον αδύνατον να το υποστώ οπότε και την έκλεισα. Οραματίστηκα τον εαυτό μου σαν τον De Niro στο Taxi Driver, να γκρεμίζει με την μπότα του αργά αργά το χαζοκούτι στο πάτωμα, και αυτό να βγάζει καπνούς και σπίθες. Αν θυμάστε κρατούσε και ένα πιστόλι με το οποίο έκανε νοητά πως την πυροβολεί.

Είμαι κατά της οπλοκατοχής τελεία και παύλα και δεν το συζητάω. Αυτά να τα αφήσουμε στα αμερικανάκια να σκοτώνονται μεταξύ τους ή στην καλύτερη να νομίζουν πως το μόριο τους είναι μεγαλύτερο καθώς το κρατάνε (το όπλο βρε!)…μα ποιος ξέρει τι μπορείς να κάνεις ο καψερός όταν έχεις φρικάρει τόσο; Από την άλλη μπότες δεν φορούσα ούτε και ο Τυραμόλα είμαι όποτε η TV την γλύτωσε και δεν μάζευα και τα σπασμένα.

Στην 40^η παράλληλο δεν βρίσκεται μόνο (ένα τμήμα) της Καλιφόρνια. Είμαστε και εμείς, Χαλκιδική- Θεσσαλονίκη. Ζούμε στην μεγάλη Τεσσαρακοστή (Σαρακοστή εν συντομία) κάθε ημέρα του χρόνου, στο διηνεκές. Ημέρες νηστείας και σιωπής κατά την εκκλησία. Μήπως κάποιος μας κάνει πλάκα;