Τρελό καλοκαίρι φραπεδοχτυπημένο, ντρινκι-ντρινκι τα παγάκια, κανένα ματάκι στα στρινγκάκια ξαπλώστρα σαγιονάρα και έχει ο Θεός…
Κάπου εκεί ανάμεσα ίσως και ένα αστυνομικό βιβλίο στο χέρι, που φαίνεται να ταιριάζει γάντι στο όλο σκηνικό για τους περισσότερους. Προσωπικά είμαι φαν της αστυνομικής λογοτεχνίας, της νουαρ φωτογραφίας και των ταινιών. Φτιάχνω όμορφες εικόνες στο νου μου, άσπρο-μαύρο σε υψηλό κοντράστ ενώ σχεδόν απουσιάζει κάθε ενδιάμεσος τόνος. Καμπαρντίνες, στόρια, βρεγμένοι δρόμοι παλιά αυτοκίνητα, η μοιραία ξανθιά, ο cool ντεντέκτιβ και πάει λέγοντας.
Έχοντας στο νου όλα τα προηγούμενα, ποτέ δεν κατάλαβα πως μπορεί να ταιριάζει μία αστυνομική ιστορία με την σαγιονάρα στην παραλία, τις ομπρέλες και τα μούλικα να ουρλιάζουν τριγύρω και να τρώνε λουκουμάδες. Από την άλλη γούστα είναι αυτά.
Έτσι λοιπόν, καλές οι αστυνομικές ιστορίες του Φώσκολου που πρόσφατα κυκλοφόρησαν μαζί με μία εφημερίδα (τι καλές δηλαδή, εντελώς αφελείς τις βρήκα, αλλά μια που έπεσαν στα χέρια μου θα τις διαβάσω), όμως έχω να σας προτείνω και κάτι άλλο για αυτό το καλοκαίρι.
Το «Θα φτύσω στους τάφους σας» του Μπορίς Βιάν, όπου ένας νέγρος εκδικείται το λιντσάρισμα του αδερφού του (ο οποίος είχε κατηγορηθεί άδικα για βιασμό) βιάζοντας και σκοτώνοντας λευκές Αμερικανιδούλες.
Άμμεση αναφορά στην κοινωνική αδικία, την αυτοδικία, την συγγένεια που συνδέει τον θύτη με το θύμα υπαγορευμένη από την κοινωνική βία.
Άγρια θυμωμένο και αντιρατσιστικό το βιβλίο μπορεί να διαβαστεί από πολλές διαφορετικές οπτικές. Αν ποτέ έστω και για μία στιγμή νιώσατε τόσο βαθειά θυμωμένοι ώστε να θέλετε να φτύσετε τάφους ίσως τελικά να βρήκατε μια ιστορία που να το εκφράζει.
Η χαύνωση που προκαλεί ο ήλιος, ο φραπές και ο λουκουμάς αργά ή γρήγορα θα περάσουν. Κουβαδάκια, καροτσάκια, ομπρέλες θα επιστρέψουν σπίτι, και ο θυμός ίσως ξανακάνει την εμφάνιση του, ή έστω, η αγανάκτηση που είναι και της μόδας…
