Μια σωστή φραπεδιά πρέπει να έχει πάντα καλαμάκι. Το καλαμάκι δείχνει άνεση γιατί δε σε αναγκάζει να σκύβεις για να πιεις τον
καφέ,είναι μια εφεύρεση κατά της κούρασης και της περιττής σπατάλης ενέργειας. Το καλαμάκι μάλιστα πρέπει να είναι σπαστό για να διευκολύνει την σωστή πόση του καφέ. Ακόμα το καλαμάκι είναι η μισή αρχοντιά για τη φραπεδιά καθώς σου δίνει τη δυνατότητα νa ανακατεύεις κάθε λίγο το περιεχόμενο του ποτηριού.
Το ανακάτεμα του φραπέ είναι μέτρο χλίδας και πρέπει να γίνεται με το κεφάλι ψηλά και το χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο.
Ειδικά αν συνοδεύεται από μαύρο γυαλί και τα πόδια πάνω στις καρέκλες, το ανακάτεμα προσθέτει πολλά στο status του καθενός φραπεδοκατακτητή. Η πρώτη ρουφηξιά της φραπεδιάς είναι ιερή.
Η όλη κίνηση όπου σπας το καλαμάκι, το βάζεις στο στόμα αργά και αισθησιακά και βλέπεις την καφέ ρευστή μάζα να ανεβαίνει και να πλησιάζει στη στοματική σου κοιλότητα, αποτελεί μια ιεροτελεστία που αξίζει όσο λίγες. Η τελευταία γουλιά του φραπέ είναι εξίσου σημαντική με την πρώτη.
Αν και κάθε φορά που τελειώνουμε το φραπέ μας πρέπει να γεμίζουμε με νερό και να συνεχίζουμε, πρακτικά ο φραπές τελειώνει όταν μας πιάνει το τέταρτο κατούρημα από τα πολλά υγρά.
Τότε και μόνο τότε μπορούμε να κοπανήσουμε την τελευταία ρουφηξιά κάνοντας το χαρακτηριστικό ήχο ικανοποίησης ρουφώντας ταυτόχρονα καφέ και αέρα, με το γνωστό και αηδιαστικό για τους υπόλοιπους – απολαυστικό για εμάς “σλουρπ”.
Αυτό ΕΙΝΑΙ ηδονή! Η σωστή η φραπεδιά πρέπει απαραίτητα να περιέχει παγάκια.
Τα παγάκια, πέρα από τη δροσιά που παρέχουν, κάνουν το ανακάτεμα περισσότερο ζωντανό και δυνατό.
Και μην αναφέρουμε πάλι τα περί σημασίας ανακατέματος. Ο φραπές πρέπει να είναι πάντα γλυκός. Αυτό είναι αναντίρρητο αξίωμα και
όποιος διαφωνεί σε αυτό, τον παίρνει. Αν θέλει κάποιος να πιει μέτριο ή πικρό καφέ να πιει ελληνικό. Δε θα ανεχτώ από κανέναν να καταστρέφει το image του απόλυτου μη αλκοολούχου ροφήματος.
Αυτό επιστημονικά δίνεται από την ηρεμία και τη γαλήνη που παρέχει η γλυκόζη στον ανθρώπινο οργανισμό.
Γιατί όταν πίνεις καφέ πρέπει να είσαι αραχτός και άνετος. Έχετε δει εσείς ποτέ το Βέγγο να πίνει φραπέ;
Εγώ όσο θυμάμαι τις ταινίες του, τάραζε τους ελληνικούς! Το ιδανικό χρώμα της φραπεδιάς είναι το καφέ (μα τι άλλο θα μπορούσε να
ήτανε).
Προσοχή όμως! Το καφέ το ανοιχτό, το οποίο είναι το ίδιο καφέ με το σκατουλί όταν έχουμε φάει μουσακά(το έχω ψάξει το θέμα σε πολλά πειραματόζωα) Οποιαδήποτε άλλη απόχρωση κρίνεται κατακριτέα. Επίσης επιβάλλεται να πίνεται σε ψηλό, λεπτό και κυλινδρικό ποτήρι. Για να κατανοήσει κανείς τη σημασία του φραπέ πρέπει να είναι άνω των 20 ετών, ώστε να έχει αρκετές εμπειρίες και να είναι αρκετά ώριμος να αντιμετωπίσει ένα τόσο σημαντικό θέμα. Ο άνθρωπος που πίνει φραπέ είναι απελευθερωμένος από τα διάφορα ταμπού, δε μασάει μία, αντιμιλάει στο αφεντικό του (σε πολλές περιπτώσεις δεν έχει καν αφεντικό), έχει αποβάλλει κακές συνήθειες τύπου 9-5, είναι άτομο γενικώς. Αν ο φραπέ-lover είναι φοιτητής τότε είναι σίγουρα ο τύπος με τη reserve θέση στο κυλικείο της σχολής του και με τη νοικιασμένη σε τρίτους (μιας και δεν τη χρησιμοποιεί ποτέ) θέση του στο αμφιθέατρο.
