Κάθε πρωί που κατέβαινα κάτω έβρισκα στην είσοδο και ένα νέο λογαριασμό. Ζορίστηκα και το μυαλό μου με γύρισε πίσω στα χρόνια της παιδικής αθωότητας, εκεί στις αρχές του 80.
Είχαν αγανακτήσει από τότε κάποιοι. Παιδιά και αυτά, ή γραφικοί έφηβοι κατ’ άλλους, που έκαναν την επανάσταση τους.
Ακριβώς εκείνη την εποχή αρχίσαμε και εμείς εδώ να αισθανόμαστε «ευρωπαίοι», στη βιτρίνα… με χρήματα δανικά, με την γυαλάδα του πεινασμένου στο μάτι, που επιτέλους ήρθε η ώρα και αυτός να μπει στα σαλόνια.
Μπασταρδοκρατία…