Η διευκρίνιση ότι τα σκυλιά είναι ψυχές ζώσες, που χρειάζονται χρόνο και φροντίδα -και όχι λούτρινα, που, όταν τα βαρεθείς, τα “παρκάρεις” σε μια γωνία ή ακόμα και στον κάλαθο των αχρήστων- θα ήταν περιττή, αν δεν ζούσαμε σε μια από τις απειροελάχιστες χώρες της Ευρώπης, όπου:
α) κυκλοφορούν χιλιάδες αδέσποτα (ειρήσθω εν παρόδω, αυτά δεν προέκυψαν… μόνα τους, αλλά από ασυνείδητους που τα παράτησαν, γιατί… μεγάλωσαν, γιατί έκαναν ζημιές και -αυτό είναι το καλύτερο-, γιατί γάβγιζαν και εν συνεχεία αναπαράχθηκαν, αφού δεν ήταν στειρωμένα),
β) έχει καταγραφεί… σύλληψη ανθρώπου, επειδή τάιζε αδέσποτα!
και γ) στο νόμο τα δεσποζόμενα “υπάρχουν” ως αντικείμενα (!) και τα αδέσποτα… ως μη γενόμενα.
Τώρα, λοιπόν, που ξεκαθαρίσαμε τα… αυτονόητα, ας περάσουμε και στο παρασύνθημα:
τι κάνετε όταν το παιδί σας, σάς ζητά σκυλάκι;
Κατ’ αρχάς, να σας ενημερώσουμε πως η παρουσία σκύλου στο σπίτι, ουδένα κίνδυνο εγκυμονεί για την υγεία του παιδιού σας. Ενδεχομένως, όμως, να παρουσιαστεί κάποια αλλεργία από το τρίχωμα, που αντιμετωπίζεται με φαρμακευτική αγωγή.
Από έξι μηνών -που το ανοσοποιητικό αρχίζει και ισχυροποιείται- το παιδί μπορεί να συμβιώσει με ένα σκυλί. Το ιδανικό, ωστόσο είναι από τα 4 χρόνια, όταν αρχίζει να κοινωνικοποιείται και να αντιλαμβάνεται τον όρο “ευθύνη”.
Δευτερευόντως, εξηγήστε στο παιδί ότι ένα σκυλάκι δεν είναι εφάμιλλο με ένα κουκλάκι. Θα πρέπει να του αφιερώνει χρόνο και να ασχολείται με τη φροντίδα του. Εξηγήστε του ότι, όπως εκείνο έχει… λειτουργικές ανάγκες -ευρύτερα γνωστές ως “πιπί” και “κακά”- τις ιδιες ανάγκες έχει και το σκυλάκι, για αυτό πρέπει να βγαίνει δυο βόλτες την ημέρα -μια το πρωί και μια το βράδυ.
Στο μεσοδιάστημα, δεν το αφήνουμε, βέβαια, στο έλεός του. Το ταΐζουμε, το χαϊδεύουμε, παίζουμε μαζί του και φυσικά βάζουμε όρια -γιατί όπως και το παιδί σας, ούτε το σκυλί σας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει και όποτε το θέλει. Και όπως το παιδί σας, έτσι και το σκυλί σας, θα ανταποκρίνεται καλύτερα στο λόγο (αντί της… ράβδου).
Η εμψύχωση και η επιβράβευση -μαζί φυσικά με την υπομονή- είναι το ίδιο σημαντική και στις δυο περιπτώσεις. Και η αγάπη που δίνετε, κάνει τη διαφορά! Παίρνοντας (και όχι αγοράζοντας, γιατί υπάρχουν δεκάδες φιλοζωικοί σύλλογοι, που φροντίζουν αδέσποτα, πάσης ράτσας και κάθε μεγέθους και ηλικίας) ένα σκυλάκι, διασφαλίζετε πως το παιδί σας -και δη αν είναι μοναχοπαίδι- θα αποκτήσει έναν παντοτινό φίλο, θα μάθει να μοιράζεται το χρόνο, το ενδιαφέρον σας, μαζί και υλικά αγαθά, να αγαπά -μαθαινοντας και να το εκφράζει-, να “δένεται” συναισθηματικά, να σέβεται τις ανάγκες μιας άλλης ζωής, ενώ θα αρχίζει να εξοικειώνεται με την αρρώστια και την απώλεια -υπό την έννοια της ολοκλήρωσης ενός κύκλου ζωής.
από mother.gr
