Αρχηγός τους ήταν ένας ψηλός που πάντα φορούσε ένα μαύρο παλτό που τον έδειχνε ακόμη ψηλότερο. Αυτός στη μέση και αριστερά και δεξιά του από ένας ακόλουθος. Αν και δεν τους φαίνεται ίσως να εντρυφούν στον κινηματογράφο σκέφτηκα, μια και πρέπει να ομολογήσω η είσοδος τους ήταν κάπως κινηματογραφική. Το MATRIX φυσικά δεν είχε βγει ακόμη αλλά έτσι το αναφέρω να πάρετε μια εικόνα. Σταμάτησαν εμπρός στον τόπο του εγκλήματος και άρχισαν το κήρυγμα: Είπαν, είπαν, είπαν και δεν ξέρω γιατί αλλά θυμάμαι σαν να είναι τώρα δύο φράσεις:
1) Αυτό το «καρούλι» είναι τόσα χρόνια εδώ και κανείς δεν το έχει πειράξει (!).
2) Αυτό θα συζητηθεί (που καλέ;)
Πέρασαν ένα-δυό εξάμηνα και έχουμε φοιτητικές εκλογές. Εμένα με ήξεραν όλοι που δεν θα τους χάριζα τίποτα. Από το τμήμα μου και από λίγο παρέα είχα γνωστά αρκετά ΠΑΣΠαπάκια. Έρχονται λοιπόν και μου λένε: Έλα, δεν θα μας ψηφίσεις; Λέω γιατί; Είμαστε καλά παιδιά λέει. Μπραααααάβο λέω, να σας χαίρονται. Έλα ρε συ, θα στείλουμε αυτοκίνητο να σε πάρει από το σπίτι (!) (μα ποιος είμαι τέλος πάντων σκέπτομαι) Ρε τους λέω, δεν έχω κάρτα σίτισης, θα μου βγάλετε; Μέσα μου λέει, και δωμάτιο στην εστία αν θες, σίγα το δύσκολο. Ρε δε γ….. τους λέω και φεύγω.
Πέρασαν και τα χρόνια. Πως το έπαθα, πως την πάτησα έτσι δεν ξέρω και να που βρίσκομαι σε ένα δωμάτιο εγώ και ένας κομουνιστής. Είχε όλα τα εξαρτήματα του καλού κομουνιστή, γένια, τσάντα, ντύσιμο κτλ. Γιατί και πως βρέθηκα μόνος μαζί του ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω, σπάω το κεφάλι μου αλλά έχω ένα κενό εδώ.
Αυτός πάλι όταν δεν μιλούσε με εκείνες τις «ακατανόητες» παρωχημένες λέξεις (όπως νομενκλατούρα –το λέω καλά;- προτεκτοράτο και άλλα συναφή), μου έλεγε τι καλά που είχε περάσει όταν είχε πάει πολύ μικρός με τους γονείς του σε συναυλία της Φαραντούρη στο παλέ ντε σπορ (εγώ πάλι όσο και να προσπαθώ, δεν μπορώ να βρω πότε και σε ποιόν έκανα τόσο μεγάλο κακό και τραβάω κάτι τέτοια κατά καιρούς)
Πέρασε αρκετός καιρός από τον κύριο νομενκλατούρα και πάλι είχαμε καταλήψεις που κρατούσαν πολύ και θα χάναμε το εξάμηνο. Κάνουμε συνέλευση να δούμε τι θέλει ο λαός; να συνεχίσουμε με το φόβο να χάσουμε το εξάμηνο ή να σταματήσουμε; Είμαι μπροστά και μιλούν διάφοροι.
Κάποια στιγμή ανεβαίνει και μια κοπέλα από τους ανεξάρτητους αριστερούς. Έλεγε αυτή, έλεγαν οι από κάτω και σε μια στιγμή που μιλούσαν πολλοί μαζί την βλέπω να κουνά το χέρι σαν τον καραγκιόζη και με βραχνή φωνή να προσπαθεί να εξηγήσει πως ΔΕΝ θα χαθεί το εξάμηνο αν σταματούσαμε αμέσως. Τόσος αγώνας βρε κοπέλα μου, τόσες νύχτες στην καθοδήγα, τόσα υγρά όνειρα με τον Μαρξ και τον Ένγκελς και αυτό σε έτσουξε εσένα; (που της έριχνα και καμπόσα εξάμηνα και είχα και πιο πολύ ζόρι) ή να αγωνιστούμε καθώς μας καλούσατε έως τώρα;
Και μέσα σε όλο αυτό, το περίεργο είναι πως όταν κάποιος μιλούσε και ήταν υπέρ της συνέχισης της κατάληψης των χειροκροτούσαν τα 2/3 του κόσμου. Μετά όταν κάποιος μιλούσε κατά της συνέχισης πάλι τα 2/3 τον χειροκροτούσαν! Τι γίνεται ρε παιδιά; κάποιο λάθος συμβαίνει! Κάνεις δεν το κατάλαβε αυτό νομίζω.
Τελείωσα και τη σχολή και πέρασαν και άλλα χρόνια. Επάνω στο ζάπινγκ πέφτω σε μια συγκέντρωση του εργατικού κέντρου Θεσσαλονίκης, -ή κάτι τέτοιο- και τι να δω; Περισσότερο από δέκα χρόνια μετά από τη νυχτα της νομενκλατούρας, πρώτος πρώτος με την τσάντα του και τα όλα του ο κύριος νομενκλατούρας. Μέχρι εδώ καλά, το περίεργο; Ήταν ακριβός ίδιος, μα εντελώς ίδιος με εκείνη τη νύχτα!
Εάν δεν είναι ο Dorian Gray, ίσως να το ρίξω και εγώ στις νομενκλατούρες μπας και αυτή είναι ή λύση της αντιγήρανσης!
Βαρέθηκα…