Η εκμετάλλευση, η παραμέληση και ο βασανισμός των ζώων δεν είναι καινούρια φαινόμενα. Τα τελευταία χρόνια όμως παρατηρείται μία έξαρση τέτοιων εικόνων ως αποτέλεσμα της γενικότερης παρακμής και απόκλισης του ανθρώπου από την πραγματική του θέση που τον θέλει κοντά στην φύση. Ο «πολιτισμός», η τεχνολογική ανάπτυξη, η «οικονομία» και ο «αστισμός», εν τέλει, αντί να εξυψώσουν την παγκόσμια κοινότητα την οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στον όλεθρο. Οι ανθρώπινες σχέσεις καταρρέουν, οι φυσικές επαφές εμπορευματοποιούνται και τα πάντα μοιάζουν να αποτιμώνται μόνο σε χρήμα.
Σε μια τέτοια «νέα» πραγματικότητα, όπου ούτε καν η ανθρώπινη ζωή δεν καταφέρνει να υπερτερήσει έναντι του «κέρδους», είναι λογική και φυσικά επόμενη η θέση που θέλει το ανθρώπινο ον εντελώς ξεκομμένο από το υπόλοιπο φυσικό και ζωικό περιβάλλον. Από την στιγμή που ο άνθρωπος έπαψε να σέβεται την φυσική κοινωνική του υπόσταση και είναι πλέον έτοιμος να εκμεταλλευτεί ακόμη και το ίδιο του το είδος, προς τέρψη των ατομικών του «νεοφετιχιστικών φιλοδοξιών», μπορεί με ελαφρά την καρδία να εκμεταλλευτεί, χωρίς αναστολές και να υποβαθμίσει κάθε άλλο φυτικό ή ζωικό είδος. Έτσι, ο “new-Human Kerdoskopicous/Κairoskopicous” δεν μπορεί να δεχτεί την ύπαρξη του ως έναν κρίκο σε μια βιόσφαιρα ισότιμων όντων και απλά συμπεριφέρεται σαν ιός που κατατρώγει και μολύνει τούτον τον πλανήτη.
Πάρα ταύτα, ο κάθε ευσυνείδητος οφείλει να εκκινήσει τον προσωπικό/συλλογικό του αγώνα από το σημείο που ο ίδιος νιώθει ότι τον θίγει περισσότερο. Δεν υπάρχουν φόρμουλες ορθής πράξης και κίνησης καθώς ο μόνος δρόμος για έναν καλύτερο κόσμο είναι η αγωνία, ο προβληματισμός και η ενασχόληση. Σύμφωνα, λοιπόν, με τα ως άνω η φιλοζωία οφείλει να ορθώσει τον λόγο της και να διεκδικήσει, χωρίς να αμελεί ποτέ ότι είναι ακόμη μία ζωτική πρόταση και αποτελεί σημείο μόνο της γενικότερης απαίτησης για έναν πιο βιώσιμο και ειρηνικό πλανήτη.
Δεν θα αρκούσαν βιβλία ολόκληρα για να αναλυθεί επαρκώς η παρακμή και να καλοσχηματιστούν προτάσεις επιβίωσης, γι’ αυτό θα προσπαθήσω να επικεντρωθώ στον δικό μας προβληματισμό, αυτόν της φιλοζωίας. Δεν θα σταθώ καθόλου στις διάφορες πρακτικές των φιλοζωικών ομάδων (στειρώσεις, χώροι φιλοξενίας ζώων κ.α.), αλλά θα ήθελα να επικεντρωθώ στην «πραγματική επαφή». Η οπτική μου, μου θυμίζει ότι όσα αδέσποτα και αν στειρωθούν, όσα ζώα κι αν βρουν σπίτι, θα υπάρχουν πάντα εκείνοι που θα βασανίζουν, θα κακομεταχειρίζονται και θα θεωρούν τα ζώα αναλώσιμα. Μόνο η πραγματική επαφή του ανθρώπου με τον συνάνθρωπο, η επικοινωνία, η πληροφόρηση και η ενημέρωση μπορεί να αποτελέσει βάση για την δημιουργία νέων υγειών προτύπων. Οφείλουμε και πρέπει να σκεφτόμαστε και να πράττουμε με μία οπτική που θα ονειρεύεται την εξάλειψη ή την μεταμόρφωση των ακοινώνητων και των σαδιστικών ατόμων, όσο δύσκολο και αν φαντάζει τούτο.
Η πρόταση μου, λοιπόν, επικεντρώνεται στην δημιουργία ομάδων, όπου πέρα από τις συγκεκριμένες πρακτικές (στειρώσεις, φιλοξενίες κ.α.), θα έχει ως στόχο την επαναπροσέγγιση. Πρέπει πρώτα να επαναπροσεγγίσει το κάθε άτομο τον ίδιο του τον εαυτό, έπειτα τον συνάνθρωπό του και στη συνέχεια ίσως καταφέρει να αντιληφθεί τον σεβασμό που οφείλει απέναντι σε ολόκληρο το περιβάλλον (φυτικό, ζωικό). Τέτοιες ομάδες πρέπει να ξεφυτρώσουν σαν μανιτάρια παντού και με μία σχετική διασυλλογική επικοινωνία, να βάλουν ως στόχο την «μετάλλαξη» του ήδη απάνθρωπα παραλλαγμένου ανθρώπου, χρησιμοποιώντας την βιωματική θεωρία, την προσωπική/πραγματική πράξη και την αναμετάδοση της εμπειρίας.